Bjeri grusht

Do ta shpëtosh fytyrën tënde nga rrudhat
nëse arrin të bëhesh
po aq kurvë e mirë sa burrat
pra mësohu të prishësh në bark të thatë
duke tymosur një cigare
edhe bletarët kështu i shpëtojnë thumbimit
kur prekin majat e ëmbëlsisë
Pi diçka
që të mos përfundosh e pirë
zbulo një fe të re
që dehjen do ta kishte kusht
nëse e takon dashurinë
bjeri grusht
Të jesh e sigurt
se pushteti i burrave qëndron më gjatë
edhe pse më shumë gërhasin se sa flasin
dhe se ndjenja është argat i keq
që duhet shtypur nën zgjedhën e thoit si plesht

Mbi telat e harpës

Ka gjëra që po ti mbledhësh
mund të ngjajnë me dashurinë
për shembull gropat që le bosh ajo
mund t’i mbushësh me ushtarë të vdekur
për ta mbjellë mbi lulëkuqe
të shëtisësh mes tyre
pa e mbuluar gjirin me tyl
e paprekur
të luash mbi telat e harpës
për ta ngjallur kureshtjen
se ky qe rituali
kur kthehesh nga darkat e lumtura
e çukitur me të puthura
vendin e mbetur bosh nga dashuria
mund ta mbushësh
me gjithçka përveç të gjallëve

Ti

Ni bjeshkë me brej rreth teje
mbuluem me ngricë
nëpërmjet shtëllungave t’tymit
lëndimi m’dokej xixë
O Ti
M’dhimesh se do trishtohesh
sa herë n’pasqyrë të shikohesh
tuj e blu kujtimin
se ta kom vjedhë përqafimin
kjo andërr e keqe nuk ndërrohet as me lutjen
se ta kom marr puthjen

Gërmadhë kujtese

Në këtë vend ku stinët se plakin barin
kodra e vetme e thinjur qe mjekra jote
edhe murgeshat e gojës time
qenë pushtueset e vetme të atij manastiri të vogël
qe e vetmja faltore e fesë time të madhe
e shndërruar gërmadhë kujtese

Çmendunia nuk a marre

N’bunar t’synit m’ke ra
a me t’nxjerr me tomel t’gjinit
medaloin rreth qafe me t’bajtë
a me lot për t’dekun me t’kajtë
kallxo ashiqare
se ka njerëz
qe i peshon gjithë jetën n’trup
thuj se çmendunia nuk a marre

Mi atë cung

Gogla e rrufesë e shitoj ni plak
përgjys e ndau
e kalli flakë
njanen anë eshkë
tjetren bjeshkë
I vetmi i sojit t’vet n’at shpat
qava se e pata gjak
dy krah i pat si na
e veç nji dorë
tjetrën
si cung me grushtu jetën
i moçëm beqar dhe burrë
përskaj tij ton gjethun
veç ai kurrë
deri k’tu ia kom ni dhimten
kur përendoj n’pik t’dites
se mbi trupin e tij t’vjeter
i kom pas vijat e rritës
pushteti kryet mi at’ “cung”
kurrë pa i shtri gishtat e dorës
pa e pritë boren n’shuplakë
mu ka dhimtë qe a rrxu
edhe pse fort ke plak’

N’fitil t’qirijve

Asht dhjetor
dita soset pa u puth me dill
nata digjet me nge
n’fitil t’qirijve
veç korbave
edhe do vremça sa gishti
tjetër shpend s’ka mbetë
strofullit t’veshit
ju kujtu a’ zog n’koshin eshtak
I vetmi që s’ka shtegtu
I vetmi që knon pa shkak
dhe shkoj e ra mi thuprra t’palume
tuj m’su përmenç
tana kangtë e paknume
asht dhjetor
fishkëllinë gabzherr i oxhakut
prej fryme t’thatë
që si le ven as blozes t’shkrumume
ma vidhka gjumin sa me m’kujtu
se ngjaka
n’vaj t’gruaje të lshume
asht dhjetor

N’stinë zojsh

S’di ku me t’vnu
N’cilën kohë
përtej harrimi a fluturimi
apo me t’varros
si ustai instrumentin
n’stinë zojsh
qysh s’mbete s’paku gjysmë pallte
qoftë edhe me ni krah
tjetrin do ta baja prej balte
gjysmë këpuce
me t’shkelë me t’butë themrës
apo gogol
me t’mjell n’arë t’zemres
qysh s’mete as pikë n’sy
gjysma jeme u zbraz prej ty