POL ELYAR

E DASHURUARA

Ajo është në këmbë pranë qepallave
Flokët i janë mpleksur me të miat
Ajo ka formën e duarve të mia
Ngjyrën e syve të mi
Ajo zhytet te hija ime
Si një yll në qiell

Ajo i ka sytë gjithmonë të çelur
Dhe nuk më lë të fle
Ëndrrat me sy hapur
Avullojnë diellin
Më bëjnë të qesh, të qaj e të qesh
Të flas pa pasur ç’të them

TA THASHË

Ta thashë për retë
Për pemët, detin
Për çdo valë
Për zogjtë në degë
Për guriçkat që bëjnë zhurmë
Për duart e dashura
Për syrin që përshkruan fytyrën
Për syrin që shndërrohet në peizazh
Për gjumin që i jep ngjyrën e qiellit
Për natën blu
Për rrjetin e rrugëve
Për dritaren e hapur
Për ballin e zbuluar
Ta thashë për mendimet e tua
Për fjalët e tua
Çdo përkëdhelje çdo besim
Mbijeton

TI DHE VETËM TI

Dëgjoj të qeshurën tënde të fiksuar te bari.
Ti je ajo që më çon gjetiu.
Ti dhe vetëm ti!

Dhe në lartësinë e rreziqeve të vdekjes,
Mbi tokat e shkatërruara nga shiu i luginave,
Nën dritën e rëndë,
Nën qiellin e tokës,
Ti lind rrënimin.

Zogjtë nuk janë më një strehë e mjaftueshme,
As përtacia e as lodhja
Kujtoj pyjet, përrenjtë e brishtë.

Në mëngjesin e kapriçove,
Në mëngjesin e përkëdheljeve të paharruara,
Në mëngjesin e madh të mungesës,
Vjen rrënimi.

Barkat që shihnin sytë e tu,
Humbin rrugën në dantellat e zhdukjeve.

Humnera u zbulua,
Iu përket të tjerëve ta mbulojnë.
Hijet që ti krijove,
Nuk kanë të drejtën e natës.

AJO NUK DI TË NGREJË KURTHE

Ajo nuk di të ngrejë kurthe
Ajo i ka sytë te bukuria e saj
Aq e thjeshtë
Aq thjeshtësisht joshëse

Sytë e lidhin me hekura
Dhe ajo mbështetet tek unë
Ndërkohë që hedh mbi vete
Rrjetën fluturuese të përkëdheljeve

(Përktheu nga frëngjishtja: Roland Çipa. Marrë nga numri i pestë i revistës “Akademia”)