MOT QË NUK HARROHET

Më burgosën për libra

Që i kishin halë në sy

Më përbuzën

Pse kam lexuar

Libra të ndaluar

Pse kam shkruar

Vargje që nuk iu pëlqenin

I mbuluan në harresë

Durimi m’u bë Mik i Madh

Në peshën e dëshpërimit

Mot që nuk harrohet.

———————————————-

NË DAMARIN E NANËS SIME

Një mall i pafund

Nuk dirgjet në harrim

As në tokë as në qiell

Në zemrën e thellë të detit

Dallgët zhurmëtare pushojnë

Duke zgjatur mbi gjoks

Ndjenjat e fshehta – të zjarrta

Ja deti dritë

që nuk fsheh shpirtin

Një stërkalë e bardhë

Si qumështi i Nanës

Si fëmijën e harruar

M’i pastron sytë e faqet

Qielli

Si jorgan më mbulon

Më ngroh si bora bimën

Me prush në gji

Po nuk u zgjova nga ankthi

Varrosmëni

Në damarin e Nanës sime.

—————————————

SHPIRTIT IA DI HALLIN

Shpirtit ia di hallin

Në bashkëbisedim me të panjohurin

Rrëfen për burgun

Qëndron mbi dy rrafshe rrëfimesh

Unë e ndjek këtë personazh

Ofshanë kur mendimi i mungon

Nuk qe i vetëdijshëm ç’rrëfeu

I thashë i qiellit tim është ai yll

Ikën në majë të gishtave

Me kollitje pa zë dhe pa frymë

Ç’tha e ç’rrëfeu për jetën

Kushedi…

Merr guxim dil në dritare

Sot përpara jush

Shpirti më mori ngrykë

Ia di hallin – ma di hallin.