KREMTË NË VETMI

(Kushtuar Dëshmorit të Kombit MENTOR RETKOCERI)

Të gjitha filluan në atë dhomë të vogël

ku mezi shihnim njëri tjetrin

në dritën e pakët të qiririt

E djeshmja e mundi të sotmen

duke dhënë rezultatet fatale

Sot, larg qëndron hija jote e tretur

Sigurisht të mundon barra e rëndë

që ta mveshi koha e egër

Larg më furfulloi fati edhe mua

Vetëm automatiku më shoqëronte

në atë errësirë ferri

I humbur për të gjithë

qëndroja në Malin me Gropa

prisja vazhdimësinë e jetës

apo edhe vdekjen

që ndoshta do të më kishte shpëtuar

nga vuajtjet e shumta

Fundi përkon me fillimin

Prapë në një dhomë të vogël

Vetminë e mbysim me evokimin

e përjetimeve tona

të cilat, herë na lagin sytë

herë na bëjnë të qeshim

Sonte kremtojmë…

Kremtojmë, heeeej!!!

Pa TY

Në atmosferën e fundosur në qetësi

Se s’ka kush ti japë jetë kësaj kremte.

Jeton ARIFI

2 korrik 1999

(Kushtuar Dëshmorit të Kombit MENTOR RETKOCERI)