Të gjithë e përshtatim botën me mënyrën se si duam të jetë. Njerëzit që kanë marrë pushtetin në vendin tonë nuk dinë të bashkëpunojnë; ata dinë vetëm të fitojnë ose të humbasin: në një luftë, një skemë, ose një luftë. Prandaj, kështu krijojnë marrëdhënie me të tjerët. Ata nuk e kuptojnë se ç’do të thotë një lojë pa asnjë shumë: fituesi duhet t’i marrë të gjitha.

Megjithatë, bota moderne mbështetet në luajtjen e lojërave pa asnjë shumë, në negociata dhe kërkimin e zgjidhjeve që do të ishin më të mira si për interesat tuaja, ashtu edhe për ato të palës së kundërt, ndërsa të metat e pashmangshme do të shpërndahen në mënyrë të drejtë në mënyrë që askush të mos ndihet i pabindur ose i mashtruar.

Kështu funksionon zakonisht ekonomia: ajo përpiqet për avantazhe për të gjithë: si për anëtarët e zinxhirit të përpunimit ashtu edhe për konsumatorin përfundimtar. I njëjti parim vlen për politikën në të gjitha nivelet. Në këtë mënyrë, grupet e ndryshme të interesit në parlamente vijnë në marrëveshje, sepse kjo është mënyra e vetme për të arritur një kompromis që nuk e bën askënd të kënaqur plotësisht, por me të cilin të gjitha palët janë pak a shumë të kënaqur.

Dhe kështu përfundojnë luftërat. Traktatet e paqes duhet të perceptohen si të drejta. Përndryshe, ato bëhen bomba me sahat të gatshme për të shpërthyer herët a vonë, siç ishte me Traktatin e Versajës, kur bomba shpërtheu përfundimisht. Megjithatë, e gjithë kjo kërkon të kuptuarit se nuk jeni vetëm në këtë botë: ka një Tjetër dhe ju do të duhet të llogarisni me interesat e tyre.

Ka shumë arsye, si sfondi arsimor, shërbimi në agjencitë sekrete dhe fëmijëria, duke shpjeguar pse zyrtarët më të lartë të Rusisë nuk e fituan kurrë këtë kuptueshmëri. Njëri mund të jetë nën sundimin e Tjetrit nëse mbizotëron mbi ta nuk është e mundur, por bashkë-ekzistuesi me dikë të pavarur nga ju është i pamendueshëm.

Kur Putin erdhi në pushtet, ai ndoqi gjurmët e bolshevikëve dhe filloi kryqëzatën e tij kundër mediave të pavarura. Atij iu desh pak kohë për të arritur kontrollin e plotë, por Putin ia doli mbanë.

Në radhë ishin institucionet politike

Eshtë e vështirë të besohet tani se kemi patur një parlament pothuajse të përshtatshëm midis 1999 dhe 2003. Duket qartë se populli i presidentit i frikësonte dhe i korruptonte anëtarët e tij, por nuk ishte aspak si nënshtrimi përfundimtar që shohim sot.

Shkatërrimi i gjykatave, duke përfshirë edhe Gjykatën Kushtetuese, ishte edhe më i lehtë për t’u bërë, pasi sistemi i drejtësisë ishte jashtëzakonisht i dobët edhe në vitet 90-të. Kur Putin sugjeron që njerëzit të shkojnë sot në gjykatë, ai e di mjaft mirë se sa shaka është kjo.

Të njëjtat procese po vazhdonin edhe në marrëdhëniet e brendshme: të nënshtronin ose të nënshtroheshin; dhe duken sikur janë gati t’i nënshtrohen Kinës tani. Marrëdhëniet e barabartë thjesht nuk funksionojnë: jo në CSTO, jo me NATO-n, jo gjëkundi.

Shefat tanë e përkufizojnë sovranitetin si të drejtën për të bërë çfarë të duan, duke injoruar të gjitha llojet e marrëveshjeve. “Partnerëve” me pyetjet e tyre, fillimisht të befasuar dhe më pas të zemëruar, do t’u përgjigjen me lloj-lloj marrëzish, për shembull, garanci se “ne nuk jemi aty” në fazat e hershme të luftës së Donbasit.

Shefat në përgjithësi nuk janë në gjendje të kuptojnë se çdo lloj marrëveshjeje, qoftë ajo midis dy fqinjëve apo dy vendeve, është vetëpërmbajtje, një detyrim për të mos bërë diçka edhe nëse është kaq shumë e dëshiruar. Për ta, një marrëveshje është kur ata bëjnë ç’të duan, ndërsa të tjerët nuk munden. Por ata mund të flenë paqësisht tani pasi nuk ka më marrëveshje, madje edhe formale: Rusia ka dalë nga të gjitha llojet e traktateve dhe organizatave që përmbanin

Kjo do të dukej si fitorja e plotë: askush nuk flet prapa, çdo gjë është nën kontroll, zonat kohore mund të zhvendosen dhe mund të fillojnë luftërat. Por mos mendoni se politikanët e Rusisë janë thjesht pragmatistë cinikë. Pushteti absolut nuk mjafton vetëm për ta, ata duan që bota të formësohet në mënyrën e duhur për ta.

Kjo është: bota ku nënshtetasit e tyre as nuk sfidojnë asgjë, e jo më të rezistojnë. Dhe njerëzit duhet të heshtin edhe nëse kundërshtimet e tyre mbeten të padëgjuara. Pavarësia e Tjetrit duhet të shtypet, madje edhe ajo lloj pavarësie që nuk qëndron në rrugën e regjimit.

Në këtë mënyrë ata kanë zhdukur çdo lloj zgjedhjesh, madje edhe ato të këshillit, përveç atyre që në fakt ishin një kërcënim për ta. Ju do të mendoni: çfarë është me legjislatorët e këshillit, ata në fakt mund të bëjnë diçka të dobishme dhe të lehtësojnë pakënaqësinë e njerëzve. Por ata e ndaluan këtë gjithashtu dhe meqë kontrolli total është sfidues në këtë nivel, kandidatët e pavarur dërgohen në burg në qoftë se nuk ka asnjë mënyrë për t’i trajtuar ata.

Ata që aspirojnë për një qëllim më të madh, qoftë në politikë, qoftë në media, në mënyrë të pashmangshme do të përballen me burgun, mërgimin, ose edhe me një plumb apo helm: një rimishërim të Borgias mes dëborës! Rusia ka kohë që shkon në këtë rrugë.

Bota i ka dhënë formë rrugës së drejtë është ajo ku nuk ka liri: jo vetëm me veprime ose me fjalë, por edhe me mendime; një botë e tubuar rreth shefit dhe rreth ndjenjave dhe ideve të përbashkëta.

Asgjë nuk i bashkon njerëzit më mirë se urrejtja. Kjo është arsyeja pse rusët janë të detyruar të urrejnë Perëndimin dhe amerikanët në veçanti, dhe mjerisht, kjo shkon mjaft frytdhënëse. Amerikanët që takuam në Elbe, amerikanët që siguruan ushtrinë tonë që përndryshe jo vetëm do të dorëzonin Moskën, por edhe Uralen, me armë dhe ushqim të konservuar. Amerikanët që shpëtuan bashkëkombasit tanë nga uria shumë herë. Nuk ishte shumë kohë më parë kur ata dërguan për herë të fundit ndihmë humanitare dhe financiare këtu: ato ishin kohët e Gorbaçovi dhe pastaj Tëeltsinit.

Dhe tani, ne gjithashtu supozohet të urrejmë ukrainasit, pasi lufta nuk mund të zgjasë pa një urrejtje të tillë.

Por amerikanët dhe ukrainasit janë shumë larg, dhe gjëja e përsosur do të ishte të urrenin një armik të brendshëm. Çdo diktator do ta provojë këtë: urrejtja brenda vendit forcon autoritetin e regjimit. Hitleri ishte me fat pasi ai nuk kishte për të sajuar hebrenjtë, ai thjesht deklaroi se ata ishin për të fajësuar për të gjitha problemet e Gjermanisë, dhe sinqerisht besonte kështu vetë. Shumë veta ranë dakord me këtë.

Ishte më sfiduese në Rusi, megjithatë, por paraardhësit e udhëheqësit aktual patën mjaft përvojë atje gjithashtu. Shoku Stalin përbënte trockistë dhe komplotistë të tjerë të tmerrshëm pothuajse nga hiçi. Putin ka folur për “kolonën e pestë” dhe “tradhtarët kombëtarë” që nga mesi i viteve 2000. Megjithatë, gjëja e “tradhtarit kombëtar” ishte mjaft e sikletshme, pasi ky koncept ishte pjesë e fjalorit të Führeerit të Madh. Por ai që nuk bën gabime, nuk bën asgjë.

Tradhëtarët kombëtarë dhe gazetarët e pestë janë veçanërisht të dobishëm sepse çdokush mund të ndëshkohet për të qenë pjesë e këtyre komuniteteve të dëmshme: elementët e krimit të tyre nuk janë përcaktuar kurrë ligjërisht. Koha kaloi dhe u shfaq një nocion edhe më i turbullt i “agjentëve të huaj”: zyrtarët e sigurimit më vonë deklaruan se kushdo nën “ndikim të huaj” ishte një agjent i huaj. Nuk ka gjë më të lehtë sesa të gjesh ndikim të huaj tek çdo individ. Do të dukej sikur gjithçka ishte e gjitha dhe gjërat më në fund ishin zgjidhur ashtu siç duhej të ishin. Edhe kjo nuk mjaftonte.

Kryetari i Këshillit të të Drejtave të Njeriut të Rusisë kohët e fundit propozoi të fillojë ndëshkimin e njerëzve për Rusofobinë. Kjo ide u mirëprit nga zyra e Prokurorit të Përgjithshëm dhe nga populli patriot i përgjithshëm. Meqë ata e përcaktojnë Rusofobinë si qëndrim kritik ndaj shtetit dhe politikave të tij, kjo do të bënte të mundur të dërgohej kushdo në burg për thjesht hapjen e gojës. Ata nuk e kanë vendosur ende mendjen sesi të merren me Rusofobët jashtë vendit: Novichok është mjaft i shtrenjtë këto ditë dhe nuk ka rrugë tjetër.

E ardhmja e bukur po na tregohet nga presidenti (që mund të konsiderohet si një fjalë huadhënëse e ndaluar tani, por duhet ta quajmë kështu derisa të kurorëzohet më në fund). Ndërsa u fliste kolegëve të tij të FSB-së kohët e fundit, ai bëri një shtesë në diskursin politik: fjalën “llum”, për të qenë i saktë. Ky është një udhëzim i qartë: mund t’i fshijë ata nga faqja e dheut pa ndonjë sprovë.

Krijimi i armiqve vendas ka qenë shumë frytdhënës për udhëheqjen ruse: Kremlini mund të dëshirojë të njëjtën efektshmëri ekonomike. Nuk ka pasur një çarje të tillë brenda shoqërisë sonë që nga Lufta Civile: është fjalë për fjalë vëlla kundër vëllait tani, dhe është ende ditë e hershme deri tani.

Bota e unitetit dhe e luftës kundër armiqve duhet të jetë e thjeshtë mendërisht. Nuk ka vend për LGBT ose, Zoti e ndalon, “gjininë e tretë” në të: ato janë thjesht perverse për një të thjeshtë të përbashkët. Në këtë botë nuk ka ngjyrime që shkëlqejnë në mënyrë verbuese. Në këtë botë, Rusia është gjithmonë në të djathtë, si në të kaluarën, ashtu edhe në të tashmen, dhe të gjithë armiqtë e saj janë nazistë, qofshin estonezë, polakë ose ukrainas (edhe ata prej tyre që janë hebrenj).

Vendi ynë ka shumë etni dhe fe, por një etni është ajo që përbën shtetin dhe kisha ortodokse ruse është feja e vetme korrekte. Të tjerë duhet të mbajnë vendin e tyre dhe do të lejohen të jetojnë brenda kafazit të tyre etnik e kulturor dhe ndonjëherë të përdorin përfaqësuesit e tyre për të falënderuar Zotërinë për mënyrën e tyre të lumtur të jetesës.

Në këtë botë, gruaja ka një rol të nderuar të një nëne dhe rojtari të zemrës, por burri është më i larti, padyshim. Jo çdo njeri, sigurisht, por luftëtari dhe pushtuesi. Hamletët dhe Werthers nuk janë të nevojshëm. Njerëzit e zgjuar gjithashtu nuk janë të nevojshëm, përveçse të zhvillojnë një armë çudibërëse: ata që janë të nevojshëm janë besnikët.

Shteti tashmë ka filluar të prodhojë dhe riprodhojë ato: klasat e shkollës së propagandës “Biseda të rëndësishme”, mësuesit që njoftojnë nxënësit për zbatimin e ligjit, trajnimin bazë ushtarak në shkollë dhe një fushatë kundër ekspozitave “të pasakta” në Galerinë Tretyakov janë të gjitha pjesë të enigmës. Natyrisht, nuk ka asnjë mënyrë për të jetuar pa ditur se si të çmontosh një AK këto ditë, të mësuar nga një “operacion i veçantë ushtarak” veteran i cili është duke fshehur tatuazhin e tij swastika. Gjëja kryesore është të dish se shefi gjithmonë e di më mirë, se të jesh i zgjuar është të marshosh, dhe kjo fuqi të jep autoritet.

Shumë njerëzve do t’u pëlqejë. Të zgjuarit, të mençurit dhe të talentuarit— ata që e çojnë botën përpara — do të vuajnë. Por, pse të ecim përpara nëse tashmë kemi gdhendur një shtëpi të bukur ku yjet shihen në dritën e ditës?/novayagazeta.eu