Xhevdet Bajraj

Pas dhjetë vjetësh jam këtu

ku filloi historia ime

dielli vazhdon të lindë njësoj

mbi varrezat e qytetit

Mbaj mend ditët kur mësova të lexoja

të luaj futboll ta ngas biçikletën

të rrëzohem

ta fshij gjakun nga hunda dhe të vazhdoj tutje

ku rashë në dashuri për herë të parë

dhe ku për herë të parë putha

Mbaj mend vreshtat

hardhinë në oborr rrushin në tryezë

shalqirin në dorën e babait

bukën e nxehtë në duart e nënës

Pastaj qielli u nxi

dhe filluan të derdhen përrenj të kuq

mungonte ajri

dhe pagjumësia erdhi si mysafir i paftuar

qentë lehnin në hijet e braktisura nga pronarët e tyre

frika rritej si bari në pranverë

zogjtë cicëronin heshtje

nga dritaret shihej e zeza

e zezë ishte drita e poçeve elektrike

Retë e zogjve të hekurt e thyen gëzhojën e zezë të qiellit

u derdhën vetëtima dhe gjaku nisi të vlojë

u zgjuan nga gjumi

pelat e Diomedit të uritura për mish njerëzish

Ndërsa pema e çmendur që mbolli nata në zemrën time

u rrit

më kot

sepse frutat e saj u volën para se të piqen

Pas dhjetë vjetësh jam këtu

lumi i kohës po ashtu i ka marrë me vete shumë njerëz

dielli ende po lind mbi varrezat

tashmë të rritura të qytetit

tani nëna ime është vetëm

e mërzitur dhe e vetmuar

çdo mëngjes zgjohet dhe pasi ta pi kafenë e saj

sipas zakonit

fillon përgatitjen e bukës

për dy veta