Ilir Muharremi, kritik i artit

Në zemër të një rrethi, si një tempull i heshtur, një televizor i vjetër mbart peshën e kohës, mbuluar nga vezët e thyera që derdhen ngadalë, si lotët e një kujtese të humbur.

Gjurmët e të verdhës pikojnë mbi ekranin e ftohtë,  njollat e jetës sfidojnë atë që dikur ishte burim i imazheve të largëta, iluzione të pakapshme.

Sislej Xhafa, me duar që lëvizin butësisht si në një rit të vjetër, thyen vezët një nga një, duke lëshuar në rrjedhë brishtësinë e jetës mbi xhamin e fortë.

Krisja e çdo veze është një thirrje e padukshme, një përplasje e heshtur mes natyrës së gjallë dhe teknologjisë së vdekur.

Shkallët përreth, të hijshme dhe të plota,  ngjyrosen nga gurët që i japin hije rrethit,  dhe në mes të kësaj simetrie të përsosur,  qëndron ky akt i vogël rebelimi,  një poezi e mbështjellë me kaosin e një gjesti të thjeshtë.

Rrjedha e së verdhës dhe e bardhës shkrin kufijtë e së ngrirës,  duke sjellë një ndjenjë gjallërie në një ekran të zymtë,  ku dikur ngjyrat shpërndaheshin si iluzione që na robëronin mendjen.

Tani, vetëm piklat e vezës që rrëshqasin,  krijojnë një peizazh të ri — të çrregullt, të papërsosur, por të vërtetë.

Në këtë kontrast të butë, ku teknologjia përkulet para natyrës,  poezia nuk gjendet në fjalë,  por në heshtjen që pason thyerjen, në brishtësinë që sfidon çdo strukturë të ngrirë, duke na kujtuar se edhe ekrani më i fortë thyhet nën peshën e jetës së vërtetë.