Presidenti serb Aleksandar Vuçiq balancon me këmbëngulje ruajtjen e lidhjeve me Rusinë, Kinën dhe Perëndimin, ndërsa në të njëjtën kohë konsolidon pushtetin në skenën e brendshme politike. Megjithatë, kjo lojë me shumë letra mund të rezultojë në pozitën e tij të kundërt nëse luhet tepër.

Në margjinat e forumit ekonomik në Vladivostok më 4 shtator, zëvendëskryeministri serb Aleksandar Vulin i bëri të qartë presidentit rus Vladimir Putin se Beogradi është një partner strategjik dhe “aleat i Rusisë”.

Putini përshëndeti kolegun e tij serb Aleksandar Vuçiq në këmbim, të cilin e ftoi të marrë pjesë në samitin e ardhshëm të BRICS në qytetin rus të Kazanit.

Ky solidaritet sllav, megjithatë, nuk u miratua nga Bashkimi Evropian. Të nesërmen, zëdhënësi i çështjeve të jashtme të BE-së, Peter Stano, tha se “ruajtja apo edhe intensifikimi i lidhjeve me Rusinë në kohën e agresionit të saj të paligjshëm kundër popullit ukrainas nuk është në përputhje me vlerat e BE-së”.

Vizita e Vulin në Rusi mund të ketë qenë edhe më e vështirë për t’u pranuar nga BE-ja, sepse kohët e fundit ka pasur shenja se Serbia po afrohet më shumë me bllokun evropian.

Në fund të gushtit, Serbia nënshkroi një marrëveshje me Francën për zëvendësimin e MiG-ve të vjetër rusë me avionë Rafal. Më parë ka lidhur një marrëveshje me BE-në për shfrytëzimin e litiumit për prodhimin e baterive për makinat elektrike.

Megjithatë, mesazhet kontradiktore janë të zakonshme për Serbinë nën Vuçiqin, i cili gjatë 12 viteve të tij në pushtet udhëhoqi një politikë të jashtme shumë vektoriale, duke balancuar marrëdhëniet me Perëndimin, Rusinë dhe Kinën.

Ata që shpresojnë se marrëveshjet e fundit të biznesit të Serbisë ishin një shenjë e kthesës së saj me gjithë zemër drejt Perëndimit, mund të jenë të zhgënjyer.

Ivan Krastev, i cili kryeson Qendrën për Strategjitë Liberale në Sofje dhe është bashkëpunëtor i përhershëm në Institutin për Shkenca Humane në Vjenë, thotë për Radion Evropa e Lirë se marrëveshja me Francën nuk është thjesht komerciale, por “nuk është e thjeshtë të jesh në anën e njërës palë, një herë e përgjithmonë”.

“Kjo ishte e qartë kur Vuçiq tha në një konferencë për shtyp me presidentin francez më 29 gusht: Unë e di që Emmanuel (Macron) do të donte që unë të vendosja sanksione ndaj Rusisë. Por ne nuk e bëmë këtë dhe nuk kemi turp për vendimin tonë. ” Në pamje të parë, marrëveshjet e fundit me Gjermaninë dhe Francën mund të duken si një lloj “momenti evropian” për Serbinë, tha për Radion Evropa e Lirë Vessela Tcherneva, zëvendësdrejtoreshë e Këshillit Evropian për Punë të Jashtme.

“Por ajo që më bën pak skeptik është fakti se ne e dimë se përveç marrëdhënies së pastër tregtare dhe dimensionit të sigurisë, ekziston edhe dimensioni i demokracisë dhe forcave pro-evropiane në Serbi. Çfarë lloj situate i vendos ata në?” pyeti ajo.

Vuçiq fillimisht nuk ka origjinën e një demokrati perëndimor. Në fund të viteve 1990, ai ishte Ministër i Informacionit në Qeverinë e Serbisë gjatë viteve të fundit të regjimit të Sllobodan Millosheviqit. Ai ishte një zyrtar i lartë i Partisë ultra-nacionaliste Radikale Serbe, nga e cila u distancua në vitin 2008.

Ndërsa Millosheviqi u perceptua ndërkombëtarisht si një “paria” dhe “kasap ballkanik” për shkak të rolit të tij në luftërat jugosllave të viteve 1990, Vuçiç është kryesisht bashkëpunues në skenën botërore dhe BE-ja dhe SHBA-ja e trajtojnë atë si një aktor të domosdoshëm dhe kyç. për stabilitet në Ballkan.

“Rruga e Tretë” në nivel ndërkombëtar ka qenë gjithmonë pjesë e ADN-së së Jugosllavisë dhe Serbisë.

Zyrtarët serbë ende duan të thonë se Serbia është “Lindja e Perëndimit” dhe “Perëndimi i Lindjes”. Qasja balancuese e Vuçiqit ka një precedent të fortë në politikën e liderit të gjatë jugosllav Josip Broz Tito, i cili ishte një nga themeluesit e Lëvizjes së të Paangazhuarve, një aleancë shtetesh që mbajti një pozicion neutral midis blloqeve perëndimore dhe sovjetike.

Serbia, megjithatë, nuk është aq e fortë sa Jugosllavia dikur – dhe kjo do të thotë se politika e Vuçiqit kërkon fleksibilitet më të madh dhe përshtatje të vazhdueshme.

Vuçiq është i aftë të bëjë marrëveshje me partnerët ndërkombëtarë të Serbisë, duke u siguruar që t’u japë diçka të gjitha palëve të interesuara, por, më e rëndësishmja, të mos i japë gjithçka askujt.

Në këtë drejtim, BE-ja është investitori më i madh në Serbi, duke përfshirë 96 milionë euro (106 milionë dollarë) në vitin 2024 për modernizimin e rrugëve dhe hekurudhave, përveç projekteve për të mbështetur kalimin e Serbisë në energjinë e gjelbër.

Megjithatë, Rusia kontrollon Industrinë e Naftës së Serbisë (NIS) dhe Kina, nëpërmjet Zijin Mining Group, zotëron 63 për qind të RTB Bor, kompania më e madhe e minierave në vend.

Vuçiq e hapi Serbinë edhe ndaj botës arabe. Emiratet e Bashkuara Arabe kanë investuar miliona dollarë në projektin “Beograd on the Ëater”, i cili shoqërohet me polemika të ndryshme – nga akuzat për uzurpim tokash e deri te korrupsioni.

Nuk u lanë anash as SHBA-të. Në maj, Serbia bëri një marrëveshje me Jared Kushner, dhëndrin e ish-presidentit amerikan dhe kandidatit republikan për president Donald Trump, për të ndërtuar një kompleks komercial dhe rezidencial në rrënojat e Ministrisë së Mbrojtjes së ish-Jugosllavisë në qendër të Beogradi, i cili u shkatërrua gjatë fushatës së NATO-s të vitit 1999 të udhëhequr nga Shtetet e Bashkuara.

Me zgjedhjet presidenciale në SHBA në nëntor, shumë vëzhgues e interpretuan këtë marrëveshje me Kushnerin si përgatitje të autoriteteve në Serbi për një rikthim të mundshëm të Trump në Shtëpinë e Bardhë.

Megjithatë, në një intervistë të fundit me Financial Times britanike, Vuçiq këmbënguli se ishte thjesht një “sipërmarrje biznesi”.

Si gjithmonë, ai përpiqet të pozicionohet mirë mes palëve të ndryshme. “Miku im (kryeministri hungarez) Viktor (Orbán) është 100 për qind në anën e Trumpit”, tha Vuçiç për Financial Times.

“Miqtë e mi nga Brukseli janë 100 për qind në anën e Bidenit (Joe). Unë nuk jam. Unë jam në anën serbe dhe jam duke pritur për rezultatet,” tha Vuçiq.

Ai mori një qasje të ngjashme me Ukrainën, duke u përpjekur të diversifikonte rreziqet. Edhe pse ajo refuzon të mbështesë sanksionet perëndimore kundër Rusisë, Serbia në të njëjtën kohë i siguron Ukrainës granata përmes vendeve të treta me vlerë 800 milionë euro nga viti 2022, ose një e treta e totalit të kontingjentit evropian.

Marrëdhëniet e Serbisë me Rusinë, ndonëse komplekse dhe e rënduar nga historia, ndjekin politikën e ngjashme të Vuçiqit të “shtyrjes dhe dorëzimit” dhe zig zag. Dy kombet sllave janë historikisht dhe shpirtërisht afër dhe Serbia mbështetet diplomatikisht në Rusi, për shembull, në bllokimin e pranimit të Kosovës në OKB.

Megjithatë, Vuçiq përpiqet të mbajë distancën nga Rusia në situata të caktuara.

Menjëherë para vizitës së kancelarit gjerman Olaf Scholz në Beograd më 19 korrik për të nënshkruar marrëveshjen për litiumin, në kryeqytetin serb mbërriti zëvendësministri rus i Punëve të Jashtme Aleksandar Grusko.

Një burim i brendshëm pohoi për Financial Times se takimi ishte “i ftohtë”.

“Grushko u ul dhe filloi të lexonte një listë me 23 ankesa, duke përfshirë zemërimin e Kremlinit për vendimin e Beogradit për të furnizuar Ukrainën me municion”, tha ky burim për gazetën britanike. “Kur Grusko kishte kaluar rreth gjysmën e listës, Vuçiq u ngrit në këmbë, njoftoi se takimi kishte përfunduar dhe u largua”, sipas “Financial Times”.

Vuçiq dha një përgjigje të rezervuar të enjten ndaj ftesës së Putinit për t’u bashkuar në samitin e BRICS në Rusi në tetor, duke thënë se Serbia do të ketë mysafirë të rëndësishëm gjatë asaj periudhe.

Megjithatë, të premten ai moderoi përgjigjen e tij, duke thënë se do të marrë vendim që të shkojë në samit më 10 ose 15 tetor, sepse nuk dëshiron të refuzojë apo pranojë asgjë.

“Nuk ka dyshim se është një thirrje e rëndësishme, pasi që më parë kemi planifikuar vizita të rëndësishme”, tha Vuçiq.

Ivan Krastev thotë se në atë kohë Beogradin pritet ta vizitojë kryeministri polak Donald Tusk.

Duke folur në forumin Globsec në Pragë më 31 gusht, Vuçiç hodhi poshtë idenë se Beogradi është “kali i Trojës” i Kremlinit, duke thënë se ai nuk kishte pasur kontakt personal me presidentin rus Vladimir Putin për dy vjet e gjysmë.

“Ndërsa Vuçiq mbështetet shumë tek Rusia”, tha për Radion Evropa e Lirë, Kurt Volker, ish-ambasador i SHBA-së në NATO dhe i dërguar në Ukrainë, ai “ende përpiqet të ruajë njëfarë lirie manovrimi dhe pavarësi”.

Ndërsa autoritetet në Serbi e paraqesin vendin si një “tigër ekonomik” me një nga normat më të larta të rritjes në Evropë, vendi ende përballet me pengesa të shumta.

Sipas një vlerësimi të korrikut nga Administrata e Tregtisë Ndërkombëtare e SHBA-së, “këto sfida përfshijnë sundimin e dobët të ligjit; ndërhyrjen politike në ekonomi; një sistem gjyqësor të ngadaltë që është i ndjeshëm ndaj presionit politik; çështjet reale dhe të perceptuara të korrupsionit; një tepër kompleks dhe ndonjëherë burokraci jo transparente (dhe) një proces i errët tenderimi.”

Më i fortë se Millosheviqi

Pozicioni i Vuçiqit është, sipas disa standardeve, më i fortë se ai i Millosheviçit, i cili vdiq në vitin 2006 në burgun e Hagës, ku u gjykua për krime lufte. Kështu partia e Vuçiqit arriti të fitonte pushtetin në komunat qendrore të Beogradit ku Millosheviqi nuk mundi as në kulmin e pushtetit të tij.

“Nën Vuçiq, ne shohim forcimin e nacionalizmit serb, përpjekjet për të minuar Malin e Zi. Ne kemi parë përpjekje për të mbështetur (udhëheqësin serb të Bosnjës) Milorad Dodik dhe për të minuar Bosnjën dhe Hercegovinën,” tha Volker.

Duke pasur parasysh se pothuajse 70 për qind e tregtisë së Serbisë është me Bashkimin Evropian, shumë në të po pyesin nëse Vuçiq është vërtet i përkushtuar ndaj parimeve të BE-së, apo nëse ambicia e Serbisë për t’u bashkuar me të është e motivuar vetëm nga nevoja ekonomike.

Vuçiq e drejton politikën pothuajse si një fushatë zgjedhore e përhershme: duke i mbajtur kundërshtarët e tij – madje edhe partnerët – në mbrojtje dhe duke pritur për lëvizjen e tij të radhës.

Ndonëse Vuçiq ishte ai që lidhi një marrëveshje me vendet perëndimore për shfrytëzimin e litiumit, në të njëjtën kohë ai akuzon disa shërbime të sigurisë perëndimore se kanë inkurajuar protesta kundër këtij projekti dhe një “revolucion me ngjyra” për ta shkatërruar atë.

Edhe pse politika e Vuçiqit duket pragmatike, ekziston rreziku që në fund partnerët ndërkombëtarë të Serbisë të humbasin besimin tek ai.

“Balancimi, ecja në buzë nuk është e lehtë”, thekson Ivan Krastev. “Ti bëhesh shumë i prekshëm në një farë mënyre.”

Volker, nga ana tjetër, nuk mendon domosdoshmërisht se Vuçiç ka në mendje qëllimin përfundimtar.

“Për dikë në pozicionin e tij, është si të ngasësh një biçikletë,” tha ai. “Duhet të vazhdosh kështu, për të mashtruar të gjitha topat. Dhe ky është qëllimi në vetvete, vetëm të jesh në pushtet dhe të vazhdosh përpara,” beson Volker.