Poezi nga Bedri Halimi

Zëri yt më tërheq nga toka
Që të jem Ti
Duke pritur të mësoj fshehtësinë
E ëndrrës së gurit

Adem Demaçi
Me emrin tënd mësova gurin
Të mos rrokulliset rrënja e tij
Ta shoh dritën e këngës së ngrysur

Dritarja e hapur
Ma krijon vdekjen e drojes
Në pazarin pa titull
Hija jote shëtit me ne
Nuk e ka harruar emrin tënd

Me ty ecim rrugës sime
Dhe e duam goditjen e rrufenë
Të mos e harrojmë atdheun në fshehtësinë e bardhë
Të mos bjerë ngadhnjimi

Me ty jeta endet në legjendë
Dhëmbët e ujkut
Mos t`i shqyejnë pëllumbat
Dordolecët të mos thonë
Fajtor jam unë

Monstrumi luan me vdekjen
Në shkretëtirë në mesnatë
Klith për fundin e lojës
Nga dritarja iku egërsira
Pa e parë filmin e shpëtimit

E ti me fluturim të përgjakur
Kthen shkëlqimin verbues
Pa emrin tënd
Pylli i prerë ka frikë vërshimin
Harrimi të mos mbetet në shkretëtirë

Të kujtohet Mik
Me emrin tënd
Nata nuk i mbulon gjurmët e harrimit
Në kohë trishtimi – rrënon pikëllimin

Eh Adem Demaçi
Pa emrin tënd
Beteja nuk është e askujt
Me emrin tënd – nuk mbetet shtëpia pa Zot
Me emrin tënd – u zgjuam me qenë
Me emrin tënd – vdekja thyhet në pasqyrë
Me emrin tënd – Ëndrra nuk mbetet më ishull
Me emrin tënd – Pikëllimit i japim të njëjtën përgjigje
Me emrin tënd – Shpirti i humbur dhe dashuria
Nuk mbesin ekuacione të panjohura

Me ty kërkojmë çdo herë
Ekzistencën – me jetu
Me ty satanai më lehtë gjeti vdekjen
Me ty ne jemi ti
Me ty Harrimi vdes me plagë në kohë
Me ty më lehtë e gjej njeriun
Me ty pranvera nuk është fjalë goje