Të lumtë he trim, Agim vigani

Me atë zemër, shpirt luani

gjak t’ kullonte xhamadani,

Plumb në ballë i dhe- mori “Dushani”

Këtij po i thonin “shkja Sllobodani”!

Shkja i keq, heu shkja i shkinës plakë

Ndezur n’ barot e ndezur në flakë.

Ti në Kosovë bëre çka t ‘mësoi shkinija,

të ngeli n’ fyt kjo Iliria!

Në Kosharen e lavdisë

luftuan trimat e lirisë

Ata ranë mos me vdekë

ra Agim Komandanti,

shqiponjë me fletë!

Lufta bëhej e fortë, nga qielli

nga toka, fare krejt në afërsi

Të shtrirë barkas, zhagas

në dimër, n’ ftohtë, n’ borë e n’ shi

Edhe në këmbë shpesh luftohej,

por luftohej për liri!

Në Koshare “Te rrasat e gurit”

aty rreptas nga UÇK-ja jepej kushtrimi

Po aty, me jetë a vdekje,

për bashkimin e tokave tona

ishte ber edhe betimi!

Mu aty trimat e derdhën gjakun…

Gjaku ishte si i flamurit??.

Dhe kur me këmbë shkelën kufirin-gurin,

trimat luftëtarë e morën hakun,

dhe në fund e mbrojtën pragun!

Ne të themi: Të lumtë, o vëlla

luftë të tmerrshme bëre

me shkja!

Amanet na e la Agimi:

Ju të gjallët shokë nga jeni,

zi për mua kurrë mos mbani

ushtarët trima vetë mos i leni

Kush jep shpirtin, mbet i gjallë

për lirinë ju mos na qani!

Tani s’thuhet koti:

Pse i duroi këto egërsira Zoti ?!

Ne përsëri ju themi:

“E duroi durimin, e mendoi mendimin, në fund e priti trim Agimin!”

Ah, plagë e madhe, e djegur

me shumë barot, mbuluar me kufoma dhe plot me lot

E djegur me flakë, e larë edhe me shumë gjak!

Këta shkie ishin e janë barbarë,

nga Karpatet na patën ardhë

Po përse i durove, e nuk i dënove, o

i madhi Zot?!

Jo, ne nuk qajmë më kot

jo jo, nuk derdhim aspak lot

Agim trimi i shqiptarisë,

në luftë ke ra n ‘kufi të Shqipërisë

ti, u rilinde përmes historisë

Ti, “kom. Katana” lind e rilind

përmes popullit tonë të lirë!

Nga populli:

Kush jep jetën për atdhe

Ai, nuk ka vdekë:

Jo, jo, por ka le!

L A V D I !

Xhelal Hoxha