Sulejman Shabani

Kur pata kalue me nji vjeshtë të vonë nga vendlindja e saj, mu pat dukur sikur u dridh toka dhe nji dritë e mbështolli tërë hapësirën përreth. Këtë ndjenjë e përjetova kur e takova pas shumë e shumë viteve. Kjo më bënte të mendoja se e kisha ndjerë ende pa lindur Ajo. Edhe atëherë pata menduar se kjo dridhje toke, që në realitet kishte ndodhur vetëm në qenjen time dhe kjo dritë shndritëse misterioze, ishin shenja të vdekjes ose të ndonji mrekullie. Kam qenë tetë vjeçar dhe kisha grumbulluar shumë tregime prej nanës për vdekjen, për ferrin, për parajsën, për magjit, për të Bukurën e dheut, për ngritjen e Halilit prej varrit me sjell motrën prej së largu… Nana e përshkruante ferrin, sikur pak çaste ma parë kishte kaluar aty pari dhe kishte ardh këndej sa me sjell kumtin prej atje dhe mu këthye prap. Parajsën e përshkruante ma pak, ndoshta për shkak të brengave të jetës ferri i dukej ma i afërt ose ku ta dish pse. Prandaj dridhja e tokës që mu bë se ndodhi atëbotë, përkonte me tregimet e nanës, kur ditën me diell sipas saj e lëshonte njeriun toka dhe humbët si mos me qenë. Edhe tregimet për djallin i kishte të afërta dhe kur i rrëfente nuk mbeteshe pa depërtuar në botën e errësirës dhe të tmerrit.

Ajo kishte lind nji vit ma vonë prej ditës që pata kaluar aty pari. Rruga shkonte buzë lumit dhe lumi shkonte i turbullt me plot degë të thyera që kishte grumbulluar gjatë rrugës. Unë isha me axhën F. dhe e shikoja me kureshtje nëse ai e kishte ndjerë atë që e përjetova unë, por ai ecte i qetë dhe e fishkëllente nji melodi të nji kange dashnie, pa e ditë që unë kisha përjetuar diçka që nuk ishte e zakonshme…

_ _ _

Shumë stinë shkuan e erdhën që nga ajo ditë. Nji ditë befasisht u shfaq Ajo, mbuluar me vellon e misterit dhe me nji bukuri vrastare e të dhimbshme. Në realitet Ajo ma shumë ndjehej si drita, si era, si shpresa…Nëse Ajo ishte mjeke, inxhiniere, gazetare, apo mësuese nuk u kuptua kurrë. Unë e paramendoja si mësuese. Si mjeke më dukej shumë e ftohtë dhe e rrethuar me vdekjen, si inxhiniere më sillte aromë lagështie duke qëndruar urave, ndërsa si gazetare ma sillte tmerrin e luftërave. Si mësuese më dukej ma e dashur, ma përdëllimtare, ma afër engjujve…Nuk e pyeta kurrë cilin profesion e kishte ose nuk arrita me pyet, por Ajo në kujtimet e mija mbeti Mësuese.

I pata shkruar për të njëmijë e nji poezi, që më vinin natën e edhe ditën si nji shtytje e brendshme e zjarrët që duhej të shpërthente patjetër. I pata kënduar për te Njimijë e nji kangë, të cilat përcilleshin me violinë nga Violinisti plak rom, që ishte i verbër si Homeri dhe errësirën e shndërronte në dritë, në bazë të tingujve të violinës. Patëm qajt me lot së bashku me Violinistin plak, pasi iknin mysafirët nga kafeneja e vjetër buzë rruge, pa i treguar njëri tjetrin mallin e brendshëm. Atë e takova nji ditë. Nëse ishte buzë Olimpit, nëse ishte rrugës për në kalvar, ose ishte dikund në tejohë kjo mbeti mister. Edhe kohën nuk e di kur ndodhi, para erës sonë ose pas, por ishte nji çast….Kur Ajo më doli përpara ,toka filloi mu dridh dhe nji dritë marramendëse u përhap për rreth. Mu kujtue ai çasti i largët kur kaloja buzëlumit me axhën F., dhe çdo gjë mu bë e qartë. Nji forcë e padukshme më tërhiqte kah toka dhe më vinte nji dobësi e këndshme, prapë mendova se këto janë shenja të vdekjes. Ajo ishte si nji Uragan që fillon pa pritur. Mu bë se kishte nji trup të gjatë dhe dhëmbët i shkëlqenin me nji vezullim marramendëse. Shkaku i gjatësisë së saj më erdhi mendimi për atë Volejbollisten shqiptare dhe vetëvrasjen e Kryeministrit shqiptar, mu kujtuen syzet e tij dhe dora që i zvarrej kah revolja…Këtë mendim makabër e largova me shpejtësi dhe u mundova me buzëqeshur, me fytyrën e zbehtë si meit. Mundohesha me i gjet syzet në xhepa por dora më dridhej dhe nuk arrija dot. Pa syze nuk e dalloja mirë, por edhe me syze nuk e dallova aq mirë, me përjashtim të atij shkëlqimit që i vinte nga buzëqeshja. Kur doja ta shihja mirë, më turbullohej shiqimi dhe këmbët mi tërhiqte nji forcë e padukshme nga toka, sikur donte të më shtynte drejt ferrit të tregimeve të nanës apo të Dante Aligerit. Atë e kisha menduar gjithmonë të bardhë, për habinë time Ajo ishte zeshkane. Ma vonë mendoja se Ajo me siguri ishte e bardhë, por kur e takova unë ishte shndërruar në zeshkane. Më mbeti në kujtime nji nishan që e kishte te syri dhe pastaj ditë të tëra nuk munda ta kujtoj as nji detaj të saj. Atë mbrëmje më kapën ethet dhe më ushtonin veshët, nuk e kuptova nëse e kisha takuar vërtet apo ishte nji ëndërr. Kur hypa në tren në ora 22 të mbrëmjes filloi me ra shi dhe dëgjoheshin bumbullimat, mua më shtypnin ethet dhe më vinte për të qarë…

(Prozë nga autori Sulejman Shabani)