(Përshtatur nga “Anës lumenjve” të F.S.Nolit)

I ngujuar, bajatosur,

Mbyllur, karantinosur.

Po vajtoj pa fund, pa shpresë,

Brenda mureve në banesë.

Ku e lam’ e ku na mbeti?

Po ku mbeti krejt mileti?

Anës rrugës, i padalë.

Nga ballkoni, i pafjalë.

Larg njerëzve, i pallafe,

Pranë kafes, i pakafe.

Lakuriq dhe i dregosur.

Nga ky virus i dreqosur.

Se ç’e pësuan kamarierët

Taksistët e berberët.

Se ç’e pësuan pazarxhinjtë

Pa punë mbeten kafexhinjtë.

Se ç’i la shumë të papunë

Koronavirusi i mallkumë.

Të mbyllur në karantinë,

Gjithë diten tu e rujt shpinë.

Çirrem, digjem i vrerosur,

Në banesë, karantinosur.

Pres mu ba 5, sahat futa,

Me dalë jashtë 90 minuta.

Se ç’u lodha, se ç’u mpaka

Tu e pritë kohën u plaka.

Larg prej kafeve t’Prishtinës

Anës televizorit, anës tavolinës.

Çakërdisur, batërdisur

Përpëlitur e zalisur.

Ëndërroj, pa fund, pa shpresë,

Anës mureve në banesë.

Nga kuzhina, jo nga lumi,

Vjen një zë, më zgjon nga gjumi.

“Çu se dreka u ba gati”

“Çu, se 5 u ba sahati”

Haj medet more djalë!

A me hangër, a me dalë?

Po nuk dola orari shkon,

Drekë dy herë gruja nuk shtron.

Dhe dilemës i jap zgjidhje

Foli gruja qysh i ka hije.

“Dil shfrytëzoje çdo minutë

Mos i hap syte sikur hut”.

“E kur t’kthehesh drekën ta shtroj

Edhe çajin ta përvëloj”.

Ky ilaq e ky kushtrim

Më bën djalë e më bën trim.

Më jep forcë e më jep shpresë

Brenda mureve, në banesë.

Se mbas pandemisë vjen një verë,

Që do dalim dhe një herë.

Mu tek sheshi, aty n’kafe

Me pi espresso, me ba llafe.

Një orë e gjysmë, si i marrosur,

Dal me maskë në gojë vendosur.

Për t’u kthyer prapë me shpresë,

Anës mureve në banesë.

Bajram Lani