ARIF MOLLIQI

ASKUJT S’I BËHEJ VONË

ishte e diel pranvere

vrasësit kishin qenë dy kolonë serbë

njëri i ardhur nga Knini e tjetri nga Nishi

i nxorën në oborr motër e vëlla

babai dhe nëna vdiqën

nga zhurmë shurdhuese e armëve

ka qenë ditë e hënë pranverë e vonshme

nën hijen e qershive të skuqura

(nga gjaku a stina inatçore)

vajza më e mirë e fshatit po hapte varrin

bashkë me vëllanë e vrarë

t’i fuste shtatë palë n’tokë plagët e veta

vitet e moshës së dhunuar

ekstazën e vrasësve plot marrëzi

në atë kohë

askujt s’i bëhej vonë për vdekjen

vajza më e bukur e fshatit

s’ka besuar se gënjehet me marrëzi

as me epitafe për dashurinë e shpifur

që ngjajnë në grafitë të pistë

mbase pikërisht edhe sot

edhe sot

kur shohim gjymtyrët në trupin e vdekur

lutemi veç për një varr

pastaj,

pak rëndësi ka nëse trupi i një gruaje

ka mbetur mbi dhe

që ta shohin së paku perënditë

  (Kjo poezi është botuar në sprovën për antologji “Dritë mbi plagë”, botuar nga Qendra “Gjenocidi në Kosovë – Plagë e Hapur”, Gjenevë, 2020)