Nga David A. Graham, The Atlantic

Amerikanët ka të ngjarë të përballen me një zgjedhje këtë vjeshtë midis dy burrave që nuk i duan për president. Ose mund të qëndrojnë në shtëpi dhe në fund do të kenë një president që gjithsesi nuk e duan.

Arsyet e përbuzjes së votuesve janë mjaft të qarta: të anketuarit në sondazh thonë se Joe Biden është shumë i moshuar, një fakt i përforcuar nga raporti i këshilltarit special të javës së kaluar, dhe ata gjithmonë kanë qenë të shqetësuar nga gjykimi dhe karakteri i Donald Trump (megjithëse shumica mendojnë se ai është shumë i moshuar).

Votuesit kanë pikëpyejte për të dy. Një gjë që të dy administratat e kanë bërë të qartë është se ndërsa Biden ndjek një qasje ndaj qeverisjes që duket se kompenson disa nga dobësitë e tij, stili i preferuar menaxherial i Trump duket se e përforcon të tijin, raporton abcnews.al.

Shumë njerëz i shohin zgjedhjet si një shans për të votuar një individ të vetëm në detyrë; si rezultat, ata priren të fokusohen në mënyrë disproporcionale në personalitetin, karakterin dhe temperamentin.

Por votuesit po zgjedhin gjithashtu një platformë një grup politikash si dhe një grup njerëzish, të zgjedhur nga presidenti, të cilët do t’i formësojnë dhe zbatojnë ato.

Presidenti është dirigjent i një orkestre, jo një solist.

Siç e kanë bërë shumë të qartë tetë vitet e fundit, ndryshimi në qeverisje midis një administrate Trump dhe një administrate të Biden nuk është delikate,  për shembull, në politikën e jashtme, sigurinë kufitare dhe ekonominë dhe votuesit kanë shumë prova mbi të cilat mund të bazojnë këtë vendim.

Por për hir të argumentit, le të shqyrtojmë efektet e mundshme të dështimeve të Biden dhe të Trump, raporton abcnews.al.

Ish-presidenti ka pasur gjithmonë një prirje për të thënë gjëra të çuditshme dhe për të vepruar në mënyrë impulsive, dhe është e vështirë të dihet nëse gabimet e fundit janë tregues të telasheve të reja apo të njëjtat deficite që kanë qenë prej kohësh. Retorika e tij gjithmonë e errët është bërë më apokaliptike dhe e përqendruar te hakmarrja, dhe ai shpesh duket sikur harron ose është i hutuar për faktet themelore.

Një dallim kyç është se Biden dhe Trump kanë koncepte thelbësisht të ndryshme për presidencën si zyrë.

Qasja e Bidenit ndaj qeverisjes ka qenë pak a shumë në përputhje me traditat e dekadave të fundit. Kabineti i Biden dhe krahu perëndimor janë (për mirë ose për keq) ka politikanë të vjetër dhe me përvojë në qeverisje.

Sekretarët e kabinetit kryesisht drejtojnë departamentet e tyre përmes kanaleve normale. Propozimet e politikave zakonisht formulohen nga ekspertë të fushës. Detyra e presidentit është të ulet në krye të këtij aparati.

Biden nu mbështet gjithmonë ekspertët dhe ai është përplasur dhe ka anuluar këshilltarët për disa tema, duke përfshirë, veçanërisht, tërheqjen e SHBA nga Afganistani.

Përplasje të tilla të rastit janë mjaft tipike, për sa kohë që janë të rastësishme. Siç shkroi kolegu im Graeme Ëood këtë javë, “Presidenca është një seri e pafund gjykimesh, jo një test matematikor katërvjeçar, raporton abcnews.al.

Kjo nuk do të thotë se mosha e Biden nuk sjell rreziqe. Presidenca kërkon shumë energji dhe krizat mund të ndodhin në çdo orë dhe mbi njëra-tjetrën, duke vënë në provë qëndrueshmërinë e çdo personi.

Presidenti më i vjetër përpara Biden, Ronald Reagan, luftoi me mprehtësi në mandatin e tij të dytë, një administratë që prodhoi një skandal të madh, të tmerrshëm, për të cilin ai pretendoi se nuk ishte në dijeni.

Në ndryshim nga modeli i presidentit si vendimmarrësi përfundimtar, Trump i është afruar presidencës më pak si një CEO i Fortune 500 dhe më shumë si pronari i vetëm i një biznesi të vogël. (Megjithëse ai mburret për përvojën e tij në drejtimin e një perandorie biznesi, Organizata Trump gjithashtu funksionoi në këtë mënyrë – është një kompani me një rezultat të madh, por me menaxhim të përqendruar dhe izolues sipas standardeve të korporatës.)

Herë pas here, Trump e ka përshkruar rolin e tij në terma praktikisht mesianik: “Unë vetëm mund ta rregulloj atë”, tha ai në Konventën Kombëtare Republikane të vitit 2016.

Ai ka pretenduar se është eksperti kryesor në botë për një shumëllojshmëri të gjerë temash dhe shpesh shpërfilli pikëpamjet e ekspertëve të politikave në administratën e tij, raporton abcnews.al.

Ai dhe aleatët e tij kanë nisur një fushatë të madhe për të siguruar që stafi në një administratë të dytë Trump do të zgjidheshin për besnikërinë e tyre ideologjike dhe personale ndaj tij.

Ndoshta si rezultat i këtyre qasjeve të ndryshme ndaj punës, njerëzit që kanë shërbyer nën udhëheqjen e këtyre burrave kanë pikëpamje të ndryshme për ta. Ndërsa Biden mund të duket i ngathët dhe i butë në publik, rrëfimet e ndihmësve për sjelljen e tij private përshkruajnë një president të angazhuar dhe nganjëherë gjaknxehtë.

“Pjesa më e vështirë e një takimi me Presidentin Biden është përgatitja për të, sepse ai është i mprehtë, hetues intensiv, i orientuar drejt detajeve dhe i fokusuar,” tha fundjavën e kaluar Sekretari i Sigurisë Kombëtare, Alejandro Mayorkas.

Ish-ndihmësit e Trump nuk janë aq komplimentues. Ish-shefi i personelit të Shtëpisë së Bardhë, John Kelly, e quajti Trump “një person që nuk ka asgjë tjetër veçse përbuzje për institucionet tona demokratike, Kushtetutën tonë dhe sundimin e ligjit”, duke shtuar: “Zoti na ndihmoftë”.

Ish-Prokurori i Përgjithshëm Bill Barr tha se ai “nuk duhet të jetë askund afër Zyrës Ovale”.

Ish-sekretari i Mbrojtjes Mark Esper e përshkroi atë si “të papërshtatshëm për detyrë”. Nga 44 ish-anëtarë të kabinetit të pyetur nga NBC, vetëm katër thanë se mbështesin kthimin e Trump në detyrë.

Asgjë nga këto nuk do të thotë se nuk ia vlen të shqetësohesh për gabimet e Biden ose se ai është aq energjik sa ishte si një burrë më i ri.

Por dikush që voton për Bide po zgjedh, mbi të gjitha, një sërë idesh politike dhe premtimesh, me shpresën se aparati i degës ekzekutive do t’i zbatojë ato.

Votimi për Trump është zgjedhja e një individi karizmatik që sjell në detyrë një grup qëndrimesh dhe jo një platformë.