Flamur Maloku

Nata bashkë me dekën që âshtë mbyllun nga shiu i zi

i dihatun kam mbetë, duke shkrue letra n’vetmi

Zot

udha e nêmun shpirtin e herrun e ka zverdhun

tash stina nuk frymon nga mëkati i kaosit n’dashní

Ajo përqafon qiellin e lagun n’atë univers

e fajësueme nga dashnia që âshtë prishun krejt n’hí

Zot

kujtimin verbon nata, e mbushun nga malli i zi

tue shkrue Librin e Madh me lutje t’liga

rikthehna i përgjumun kah Ti

Zot

Zot

nga shpirti i përmbytun kam shumë frikë

dashnia âshtë rritë n’maje t’flokut, n’largsí

Zot

falna mëkatin e zdeshun nga hiri i vjeshtave

un’ kam me shkrue lutje t’buta ndër motet

tue t’përkujtue Ty

Zot

rueje për ne atë dashni