Ismail Syla

NËNA NUK I PA
Ajo nuk bërtiti.
As nuk u hodh mbi trupat.
As nuk i qortoi.
Veç qëndroi në prag.
Me shaminë në dorë,
jo për të fshirë lotët,
por për të mbajtur
duart që dridheshin.
Njëri prej tyre, djali.
Tjetri, burri.
Pastaj vëllai.
Pastaj një tjetër
që s’e njihte dot nga fytyra.

Askush s’i tha asgjë.
Askush nuk ia mbylli sytë.

Sepse ajo nuk i kishte hapur
që kur filloi krisma.

TE AI VEND

E dinë ku u ndal.
E dinë kush e mori.
Por jo ku e lanë.

Çdo vit, në të njëjtën ditë,
ata shkojnë në atë cep toke,
dhe flasin me erën.

Si të flasin me vetë atë.

KUR NUK THIRRET EMRI

Dikur e thërrisnin çdo mëngjes.
Në shtëpi.
Në shkollë.
Në rrugë.

Tani, askush nuk ia shqipton emrin,
nga frika se mos copëtohet zëri.
Se,
një emër kur hesht është zog,
që nuk guxon të këndojë më.

FURA QË NUK NDIZET MË

Dikur aty piqej buka e shtëpisë.
Pastaj ndodhi ajo që ndodhi.
Tani, furra është e mbyllur.
Nëna nuk ndez zjarrin,
dru ka, e s’ka për kë.

Furra e mori erën e heshtjes,
E… asgjë nuk shijon më.

HIJA E SHTËPISË

Nga shtëpia s’mbeti gjë, veç hija.

Ajo bie çdo mbrëmje mbi tokën e zbrazët,
si të kërkonte muret që kishte dikur.
Njerëzit kalojnë aty pranë,
nuk shohin asgjë.

Por nata e di:
këtu jetonte një familje
që nuk është më.

DHOMA PA DRITARE

I gjithë kati i sipërm u bë hi.
Veç dhoma e saj, ajo dhoma…
mbeti me një mur të nxirë.
Pa dritare.
Pa tavan.
Por dyshemeja rri ende aty
dhe një kukull e djegur në cep:

Dëshmi që aty,
dikur flinte një ëndërr.

XHAMI QË NUK LAHET

a një njollë gishti në cep të xhamit.
E vogël, thuajse e padukshme.

Po, nëna nuk e pastron dot.
Thotë: “Mos është e tij?”

Dhe humb në kujtime,
e thotë më vete:

“Më mirë një xham i ndotur,
se një kujtim i humbur.”

SHIKIMI NGA DRITARJA

Aty rrinte çdo mbrëmje.
Mbështetur në parvaz,
duke parë në rrugë.

Tani dritarja rri bosh.
Dhe rruga nuk sheh më lart.

Si t’i kenë rënë sytë në dhé.

DRITARJA E HESHTUR

Një fëmijë shikon nga dritarja,
por nuk thërret askënd.

Në atë shtëpi,
dritaret nuk janë më për t’u hapur.

Janë për të ruajtur brenda
atë që nuk guxon të dalë jashtë.

Dhembjen.

PJATA QË NUK NDOTET ASNJËHERË

Në raft ende është e kthyer përmbys.
Prej asaj nate,
askush nuk guxoi ta përdorë,
sepse është e tij.

Një ditë një mbesë tha:
“T’ia heq pluhurin…”

“Mos e prek!”
Bërtiti nëna
me një zë si të një panjohuri…”

Dhe tha:
“Atëherë, fillon harrimi…”
Prishtinë, 1 prill 2025