Libri më i ri i shkrimtarit Adem Gashi, “Drenushë e trembur dimrash”, botuar nga shtëpia botuese “Armagedoni”, sapo ka dalë nga shtypi.

Në këtë libër me poezi, të ndarë në katër cikle, janë përmbledhur 99 poezi me temë sociale, filozofike, erotike, meditative etj. Sipas botuesit, Berat Armagedonit, ky libër i Gashit, edhe po qe se lexohet nga e majta në të djathtë, ka kuptim, ka domethënie, ka renditje me rend dhe me vend të llojeve të ndryshme të figurave. Megjithatë, libri ka një prolog të autorit, nëpërmjet të cilit ai kërkon ta heqë vëmendjen e lexuesit nga mjetet e teknologjisë dhe ta zhvendosë te libri fizik dhe te poezitë e tij: “Tungjatjeta, lexues/e! E shoh se je ulur përballë PC-së dhe ke hapur FB-në. Këtë herë do të lexosh poezi dhe jo të dëgjosh muzikë apo të shikosh film. Në rregull. Po leximi i poezisë nuk bëhet dosido. Ka një ritual. Përtej portaleve virtuale e rrjeteve sociale, ka edhe diçka që të vjen në trajtën fizike, në letër. E ke edhe titullin e poezisë – baladë që tingëllon si ironi, po e mjaftueshme të t’i hapë portat e trandjeve poetike. Titullin edhe mund t’ia japësh vetë. Fillo!”

Ky është libri i 22-të i Adem Gashit, kurse i 15-ti libër me poezi.

Poezi nga përmbledhja “Drenushë e trembur dimrash”

avniu dhe xhemilja*

…dhe thonë: i fortë është guri

druri, metali

dhe thonë për të mos thënë asgjë

e fortë është gruaja – Nëna

i fortë Babai – burri

motra, nusja

para forcës së tyre

liget deti, mali, fusha

vetëm qiejt lotojnë fundbotshëm

e na lagin neve

statujave memece prej tunxhi

_________________

*Miqtë e mi, Avni dhe Xhemile Dehari që

brenda një viti mbetën pa të dy djemtë

një qytet*

atje ishte një qytet i bukur dikur

mbi gjithçka me fëmijë në rrugë

të lumtur e të buzëqeshur

ishte edhe dje

qe

por s’është më

tashti gërmadhave endet

vetëm ndonjë kone e plagosur

pikturë me gjak e pluhur

tablo e denjë për hollin e OKB-së

ku shkëlqesitë e tyre

negociojnë për paqen

se

që të flitet për paqen

duhet të vriten më parë

duhet të përgjaken

buzëqeshjet e fëmijëve

dikur atje ishte një qytet

ku gumëzhinte jeta edhe në sipërfaqe

sot nuk ka qytet por paqe

_________________

*Aleppo / dhjetor 2017

kuvendim me të gjallët

Jeni interesant, për besë

Seku e merrni aq lehtësisht atë buzëqeshje

Për çdo takim

Si nga portreti i prostitutës së Migjenit

Dhe vazhdoni të mendoni se jeni të pavdekshëm

Jeni fantastikë,

Pas çdo ndarjeje hiqni maskat

Dhe mprihni thikat e urrejtjes

E emrit m’i vini pritë

Në orët e pasdites a natën vonë

Diç ndiej, diçka si jehonë

Që më vjen mes ultravalësh

Në beteja fjalësh

Si në një laborator

Më fisnikërohet shpirti i vargjeve

në varreza

isha sot në varreza

ndryshe nga një mikja ime që shëtit për qejf

unë shkoj veç kur më qet puna

(ilirët e moçëm bënin tuma)

ç’të shoh

profile metali, kryqe prej druri, pllaka mermeri

pak lule të freskëta e shumë të vyshkura

mbretëri prej dheu qirinj të djegur

isha sot në varreza

ku treten pesë, gjashtë a shtatë miq të mi

monumentet e tyre m’i ruan veç kujtesa

siç qenë

me “portretin e artistit në rini”