Nga: Clarice Lispector
Përktheu: Elvi Sidheri

E pata fshehur dashurinë nga droja e humbjes. E humba dashurinë, ngaqë e kisha fshehur. Isha strehur në gjirin e dikujt, nga frika. Qeshë lebetitur aq shumë, saqë duart nuk i pata ndier më aspak. I kam dëbuar njerëzit më të dashur nga jeta ime, pastaj jam penduar për gjithçka. Pata kaluar plot net mes lotësh, gjersa përgjumesha.

Dikur dremitesha aq e lumtur, saqë sytë nuk i mbyllja dot. I besoja dashurisë së përkryer, derisa zbulova se nuk ekziston askund. Pata dashuruar dikë që më kish zhgënjyer, gjithashtu pata zhgënjyer dikë që më dashuroi mirëfilli …

Kam gënjyer, për t’u penduar menjëherë. Kisha thënë edhe të vërtetën, e sërish do të pendohesha rrjedhimisht. Isha shtirur sikur nuk kishin rëndësi ata njerëz që i pata dashur përzemërsisht, për t’u ngashëryer në heshtje më tutje. Pata buzëqeshur, duke qarë me lot trishtimi, por qava edhe me lot të hareshëm gajasje.

U pata besuar njerëzve të padenjë, reshta së besuari në shumëkënd të dobishëm. Pata thyer gota, pjata, vazo, nga tërbimi. Isha djegur nga malli për dikë, asnjëherë nuk ia pata treguar sidoqoftë. Gërthita kur duhej të heshtja, e mbylla gojën, kur nevojitej të ulërija.