Ditët e lavdisë po vijnë. Kështu e nis artikullin “The Economist”, sa i përket përzgjedhjes së përvitshme që realizon që nga 2013, për shtetin që ka përparuar më shumë. Sipas tyre, në vitin 2017 Franca sfidoi të gjitha parashikimet dhe pritshmërinë.

Emmanuel Macron, një ish-bankier i ri, i cili nuk kishte mbështetjen e asnjë prej partive tradicionale, fitoi presidencën. Më pas, në La République En Marche, i riu Macron, i mbushur me risi politike, hodhi poshtë “rojet” e vjetër, duke fituar kështu shumicën e vendeve në Asamblenë Kombëtare. Gjithashtu, u dha shpresë atyre që mendojnë se ndarja e vjetër e majtë-djathtë është më pak e rëndësishme sesa ajo ndërmjet të hapurës dhe të mbyllur. Z. Macron bëri fushatë për një Francë që është e hapur për njerëz, mallra dhe ide nga jashtë dhe për ndryshime sociale në shtëpi. Për gjashtë muaj, ai dhe partia e tij kanë kaluar një sërë reformash të ndjeshme, duke përfshirë një projektligj kundër korrupsionit dhe një përmirësim të ligjeve të punës, dikur të ngurta, të Francës.

Kritikët talleshin me madhështinë e zotit Macron (duke e quajtur presidencën e tij “Jupiterian” ishte pak më shumë). Ata shtuan se reformat e tij mund të kishin shkuar më tej, gjë që është e vërtetë. Ndoshta ata harrojnë se si, para se ai të dilte, Franca dukej e paformatueshme, duke i ofruar votuesve një zgjedhje midis “sklerozës dhe ksenofobisë”. Lëvizja e Macron fshihte ankesat dhe u përpoqën të bënte anën e ultra-nacionaliste Marine Le Pen (i cili, nëse ajo do të fitonte, do të shkatërronte Bashkimin Evropian). Lufta midis vizioneve të hapura dhe të mbyllura të shoqërisë mund të jetë gara më e rëndësishme politike në botë tani. Franca u përball me kryqëzuesit dhe i rrahu. Për këtë, The Economist e shpall “vendi ynë i vitit.”