Etgar Keret ka lindur më 20 gusht 1967 në Ramat Gan në Izrael. Është shkrimtar izraelit i njohur për tregimet, romanet grafike dhe skenarët për film dhe televizion.

Ai është fëmija i tretë i prindërve që i kanë mbijetuar Holokaustit. Të dy prindërit e tij janë nga Polonia. Keret jeton në Tel Aviv me bashkëshorten, Shira Geffen, dhe djalin e tyre, Lev. Është ligjërues në Universitetin Ben Gurion në Beer Sheva dhe në Universitetin e Tel Avivit. Mban nënshtetësinë e dyfishtë, izraelite dhe polake. Libri i tij i fundit, prej nga është marrë ky tregim, “The Seven Good Years”, i botuar në vitin 2016, përfshin ese autobiografike, që përcjellin një periudhë kohore prej shtatë vjetësh, prej lindjes së djalit të tij deri në vdekjen e babait të Keretit.

PASTRAMI

Sirena për sulmin ajror na zë në autostradë, duke udhëtuar te vendi i gjysh Yonatanit, ca kilometra në veri të Tel Avivit. Gruaja ime, Shira, ndalon skaj rrugës dhe ne dalim nga vetura, duke i lënë në ulësen e prapme raketat e badmintonit dhe topin me pupla. Levi ma mban dorën dhe thotë:“Babi, jam paksa nervoz”. Ai është shtatëvjeçar dhe në këtë moshë nuk konsiderohet e hijshme të flasësh për frikën, prandaj në vend të saj përdoret fjala “nervoz”. Duke i ndjekur instruksionet e Komandës Mbrojtëse të Vendit, Shira shtrihet në skaj të rrugës. I them Levit se edhe ai duhet të shtrihet. Por ai vazhdon të qëndrojë në këmbë, me dorën e tij të vogël, të djersitur, duke e shtrënguar timen.

“Shtrihu tash”, thotë Shira, duke e ngritur zërin për t’u dëgjuar mbi sirenën që gjëmon.

“A të pëlqen të luajmë një lojë me sandviç Pastrami?” e pyes Levin.

“Çfarë është kjo?” pyet ai, duke mos e lëshuar dorën time.

“Mami dhe unë jemi feta buke”, ia shpjegoj, “dhe ti je një rriskë pastrami dhe ne duhet ta bëjmë një sandviç pastrami sa më shpejt të mundemi. T’ia fillojmë. Së pari, ti shtrihu mbi mamin”, i them unë dhe Levi shtrihet në shpinën e Shiras dhe e shtrëngon sa më fort që mundet. Unë shtrihem mbi ta, duke u mbajtur me duart e mia në tokën e njomë, në mënyrë që të mos i shtyp ata.

“Kjo qenka e mirë”, thotë Levi dhe buzëqesh.

“Të jesh pastrami është gjëja më e mirë”, thotë Shira nën të.

“Pastrami!” bërtas unë.

“Pastrami!” ulërit gruaja ime.

“Pastrami!” çirret Levi, me zërin e tij të dredhur, qoftë nga eksitimi apo nga frika.

“Babi”, thotë Levi, “shiko, milingonat po zvarriten mbi mamin”.

“Pastrami me milingona!” bërtas unë.

“Pastrami me milingona!” ulërin gruaja ime.

“Po!” çirret Levi.

Dhe pastaj e dëgjojmë gjëmimin. Fort, por shumë larg. Ne qëndrojmë të shtrirë njëri mbi tjetrin, pa lëvizur, për një kohë të gjatë. Duart e mia fillojnë të më dhembin nga mbajtja e peshës sime. Me bisht të syrit mund t’i shoh shoferët e tjerë, të cilët kishin qenë të shtrirë në autostradë, që ngrihen në këmbë dhe e fshijnë pluhurin nga rrobat e tyre. Edhe unë, gjithashtu, ngrihem në këmbë.

“Shtrihu”, më thotë Levi, “shtrihu, babi. Po e prish sandviçin”.

Shtrihem edhe për një minutë dhe them: “Në rregull, loja mbaroi. Ne fituam”.

“Por, është mirë”, thotë Levi. “Të rrimë kështu edhe pak”.

Rrimë ashtu edhe për pak sekonda. Mami në fund, babi lart dhe në mes Levi dhe disa milingona të kuqe. Kur përfundimisht ngrihemi, Levi pyet ku është raketa. Unë tregoj me gisht në drejtimin kah erdhi shpërthimi. “Duket se ka shpërthyer jo larg shtëpisë sonë”, them unë.

“Ooof”, thotë Levi, i zhgënjyer, “tash Lahavi me gjasë do ta gjejë prapë një copë. Dje, ai erdhi në shkollë me një copë hekuri nga raketa e fundit dhe në të e kishte simbolin e kompanisë dhe emrin në arabisht. Pse duhej të shpërthente kaq larg?”

“Më mirë larg sesa afër”, thotë Shira derisa i fshin pluhurin dhe milingonat nga pantallonat e saj.

“Më së miri do të kish qenë sikur të ishte shumë larg, në mënyrë që asgjë të mos na ndodhte, por aq afër sa të mund t’i mblidhja ca copa”, shprehet Levi.

“Më së miri do të ishte të luajmë badminton në lëndinën e gjyshit”, them unë dhe e hapi derën e prapme të veturës.

“Babi”, thotë Levi derisa e shtrëngoj, “më premto se, nëse bie ndonjë sirenë tjetër, ti dhe mami do të luani prapë Pastrami me mua”.

“Të premtoj”, i them unë, “dhe nëse bëhet e mërzitshme, do të të mësoj si të luash Djathi i pjekur në skarë”.

“Mrekulli!” thotë Levi, dhe një sekondë më vonë, shton me më seriozitet, “por çka nëse sirena nuk bie më kurrë?”

“Mendoj se do të jenë së paku edhe një apo dy”, e bind unë.

“Dhe nëse jo”, mami i tij shton nga ulësja e përparme, “mund të luajmë gjithashtu edhe pa sirena”.

(Përktheu nga anglishtja, për revistën “Akademia”, Alfred Beka)