Sikur të ishte e mundur që pleshti të fjalosej, do të thoshte:

Jam një nga kafshët shtëpiake më të lumtura të botës. Fle i qetë në shtretërit më luksozë të zotërinjve. Jam i vetmi që dëgjoj sekretet e pabotueshme të kafshëve të logjikshme. Ha e pi nga mishi e gjaku më i zgjedhur i njeriut. Kur më ndjekin që të më zënë, futem nën velenxë ose nën krevat, dhe aty s’ka ç’më bën as pushka as mitralozi.

Pleshti është kafsha e privilegjuar që merr pjesë si spektator në gjithë muhabetet e natës midis burrit dhe gruas. Por është mjaft namusli dhe nuk i nxjerr jashtë sekretet e errësirës.

Pleshti është shumë popullor, se viziton pa përtim çdo njeri, qoftë ambasador, qoftë ministër, qoftë bari, qoftë hamall.

Dhe, kur rastis e mblidhen në muhabet shumë pleshta, i thonë ndofta njëri-tjetrit: për darkë? Ku fjete mbrëmë? Ku ishe për darkë?

– Unë – ia pret njeri – isha te një deputet.

– Unë, thotë tjetri – isha ftuar te një protokollist.

Ka raste që i zoti i shtëpisë, ku banon pleshti, nxirret joshtë për borxhe. Pleshtin nuk e parashikon asnjë dispozitë ligjore. Ka njerëz që, kur duan të sekuestrojnë borxhlinë. s’gjejnë veçse pleshta dhe u vjen mendja vërdallë se nuk dinë nëse i lejon ligji apo jo për një gjë të tillë. Kur dy gra zihen midis tyre, i thonë njëra-tjetrës: “Më marsh pleshtat!”, megjithëse ato e dinë se s’ka si merren pleshtat. Një anekdotë të shkurtër për të përfunduar: “Një ditë, faqemender morri vendosi të martohej. Po donte nuse nga derë e mirë, prandaj futi miq dhe i kërkoi vajzën pleshtit. Pleshti pa ngurruar iu përgjigj: Nuk mund t’ia jap çupën një sojësëzi”.

Hitleri nxori në selamet problemin e koklavitur të racës. Nga pikëpamja ideologjike, Hitleri i përngjet pleshtit, kurse çifutët qenkan morrat. Çdo gjë është e lidhur në këtë botë. Kafsha dhe njeriu paskan marrëdhënie të fshehura, të padukshme, por të vërteta.

(Shtator 1933)