Nga: Rudolf Marku

Mora vesh nga një telefonatë e mikut tim poet, Aleksandër Shallvarit, i cili jeton prej shumë vitesh në Itali, ikjen nga kjo botë të Nard Bushatit. Aleksandri fliste nga Italia. Më tha, me zë dridhës, se është shuar Nard Bushati. Në fillim ky emër nuk po më kujtonte asgjë. Sikur ta ndjente harresën time, Aleksandri më thotë se ka qenë drejtor i Klubi të Rinisë e të Kulturës në Gjuhadol, Shkodër … Atëherë fleshat e kujtesës më çuan përnjëherë në vitin 1990, në qytetin e Shkodrës.

– A e dini se më 30 dhjetor asht 50-vjetori i vdekjes së At Gjergj Fishtës?

I thamë se e dinim.

– Atëherë duhet ba diçka me e kujtue këtë përvjetor – tha padër Zefi, me sytë që i shkëlqyen dhe më fort se zakonisht!

Kështu ndodhi që u nisëm për Shkodër, me një makinë shkatarraqe, shoferi i së cilës u ofrua të na ndihmonte: Padër Zef Pllumin, Aurel Plasarin, mua dhe dy të tjerë që menjëherë shprehen dëshirën të vinin dhe ata me ne – aktori i mirënjohur Ndrek Luca dhe përkthyesi Jorgo Bllaci.

– U bëmë pesë, sa heronjtë e Vigut – e ngacmoi Padër Zefin, Aureli

– Por, veç mos patshim fatin e tyne – ia kthej, i gatshëm, Padër Zefi.

– Shiko – më thotë – Ke luajtur menç? Të kujtosh një reaksionar si Fishta dhe ku, në Pallatin e Punëtorëve?

U skandalizua dhe më tepër dhe u largua pa më përshëndetur. U kujtova se ish-profesori im i Historisë në gjimnaz, I. B., ishte zgjedhur kryetar i Bashkimeve Profesionale për Shkodrën.

E kujtoja si një njëri të ditur dhe mendjehapur. Shkova në zyrën e tij. Më priti miqësisht, derisa i thashë dhe atij se kërkonim një sallë për përkujtimin e At Gjergj Fishtës. Përnjëherë u ngrit në këmbë, u zbeh në fytyrë dhe më thotë:

– Nuk e kuptoj guximin tënd që të më bësh një kërkesë të tillë në zyrën time! Nuk paske ndryshuar hiç!

Puna e sallës po bëhej gati e pazgjidhshme, kur befas një miku im më thotë:

Isha i bindur që dhe Nard Bushati do të refuzonte. Njerëzit ishin ende të trembur dhe nuk iu vija faj që ishin të tillë. Sidoqoftë, le ta provojmë. Dikush hyri në ndërtesën e bukur dykatëshe për ta thirrur Nard Bushatin se e kërkojnë jashtë. Dhe, pas dy minutash, pashë një burrë shtatlartë, me një fytyrë jashtëzakonisht miqësore dhe të mirë, që buzëqeshte. Ah, thash me vete, më së fundi. Erdhi dhe më toku duart duke i shtrënguar fort. Ia thashë arsyen përse kisha kërkuar ta takoja. Dhe, ai, përnjëherë, krejt ndryshe nga këngëtari njohur dhe nga profesori i ditur, ai të cilin e takoja për herë të parë në jetën time, më tha:

Ky ishte takimi im me Nard Bushatin. Hymë brenda dhe pashë sallën e madhe, me llozha anësore si një teatër vjenez! Nuk mund të përfytyroje ambient më të përshtatshëm për të kremtuar 50-vjetorin e vdekjes së At Gjergj Fishtës, për herë të parë që nga viti 1944.

Dhe, kurrë nuk mund ta harrojë mirësinë e pabujshme, fisnikërinë e paartikuluar të atij njeriu që e takoja për herë të parë. Salla, vendet e uljes, vendi nga ku do flisnim, fonija, ndriçimi – gjithçka u përgatit nga ai. Gjë që e morëm vesh më vonë, sepse ai nuk na tha asgjë. Ai takim u bë i mundur nga Nard Bushati – nga ky njeri që asnjëherë nuk e përmendi këtë fakt. Asnjëherë të vetme. Aq sa jam i bindur se dhe njerëzit që do shkruajnë sot për të, këtë gjest fisnik, kurajoz, antikonformist, nuk do ia përmend askush …. Dhe, është një ngjarje që do mbahet mend në Shkodër për një kohë të gjatë. Asnjë nga aktorët e mëvonshëm të politikës nuk kishte guxuar të vinte si spektator. Në rreshtin e parë mbaj mënd përkthyesin e madh, Gjon Shllakun, me zonjën e tij, Netën. Asnjë nga profesorët zyrtarë, asnjë krijues shkodran.

Dhe, Nard Bushati, ikja e të cilit nga kjo botë u bë shkak për këtë shkrim, nuk erdh as pas mbarimit të përkujtimit. Dhe, as në ditët e vitet e mëvonshme. Nuk donte të merrte falënderimet tona. Ishte aq i mirë dhe aq modest, sa preferoi të fshihej në një anonimat që e lartëson sot e kësaj dite figurën e tij prej njeriu të mrekullueshëm! /Panorama/