Ishte një nga mjetet me të cilat Abraham Lincolni erdhi në pushtet, duke e fituar presidencën amerikane në vitin 1861 – pak para se disiplina në zhvillim të bëhej e përhapur dhe për të përdorur fotot për avantazhin e tij. Harold Holzer, autor i [librit] Imazhi i Linkolnit [The Lincoln Image], argumenton se “Lincolni ndjeu se përshkrimet lajkatare mund të ishin shpëtimi i tij kozmetik”. Edhe pse shpeshherë tallej me pamjen e vet, pasi u akuzua se ishte me dy fytyra politikani u përgjigj: “Po ta kisha një fytyrë tjetër, a mendon se do ta vishja këtë”? Lincoln ishte i apasionuar për portretet, duke pozuar për më shumë se 120 foto në 18 vitet e fundit të jetës së tij, thotë Holzeri.

Njëra prej tyre, e realizuar në shkurt 1864 nga Anthony Berger, u bë foto ikonike e Lincolnit, e përdorur për të prodhuar një grafikë të presidentit që zbukuronte kartëmonedhën prej pesë dollarëve – nga viti 1914 e deri më 2007. Bergeri ishte fotografi kryesor në një studio në Uashington, e cila u krijua nga Mathew Brady – një nga fotoreporterët e parë në ShBA, i cili fitoi famë për imazhet e bëra në fushën e betejës së Luftës Civile. Siç ka thënë Dr. Farid, “Brady në mënyrë rutinore rregullonte fotografitë për të krijuar imazhe më bindëse”.

Sipas [ditores] The New York Times, ish-piktori Brady “nuk ishte kundër disa formave të retushimit” – diçka që ndodhte shpesh në atë kohë, siç Holzeri i tha Bonnie L Batesit të [revistës] Civil War Book Review: “Është bërë më parë, por Lincolni dhe shtypi amerikan pak a shumë u rritën së bashku, dhe praktika u rrit në mënyrë eksponenciale gjatë Luftës Civile. Printimet e heronjve të vjetër të kohës së Luftës Meksikane u ribotuan me koka të reja; u përditësuan fotografitë pa mjekër të njerëzve – si Lincoln, Lee dhe Jackson. Një botues në Ohajo nxori rreth 50 portrete të heronjve ushtarakë të Unionit, duke përdorur vetëm pesë ose gjashtë trupa, mbi të cilët ishin shartuar portretet për të përmbushur kërkesat rajonale të shitjeve”.

Dhe, pos që morën mjekrën, as Lincolni nuk shpëtoi. Rreth vitit 1865, koka e tij nga fotografia e Bergerit e vitit 1864 u pasqyrua dhe u gdhend në një grafikë të vitit 1852 të Alexander Ritchiet. Sipas Dr. Faridit: “Në pjesën e hershme të karrierës së tij, politikani jugor John Calhoun ishte mbështetës i fortë i skllavërisë. Prandaj, është ironike që portreti pothuajse ikonik i Abraham Lincolnit është në kompozicion me trupin e Calhounit dhe kokën e Lincolnit. Thuhet se kjo është bërë sepse nuk e kishte në dispozicion një portret të duhur ‘të stilit heroik’ të Lincolnit”.

Grafisti William Pate e kishte vendosur kokën e Lincolnit mbi trupin e Calhounit, ndoshta për t’i dhënë Lincolnit një pamje më dinjitoze dhe patriotike. Në imazhin e Calhounit, letrat në tryezë thonë “Kushtetuta e rreptë”, “Tregtia e lirë” dhe “Sovraniteti i shteteve”. Në kompozicionin e Lincolnit, fjalët u ndryshuan në “Kushtetuta”, “Unioni” dhe “Shpallja e lirisë”.

Kontrasti nuk mund të ishte më i fortë. Siç thotë Holzeri, “portreti i John C Calhounit u shndërrua në portret të Lincolnit, me rroba ceremoniale dhe të gjitha, me unionistin që zëvendësoi secesionistin”. Studiuesi i Lincolnit thotë për BBC Culture: “Ironia e madhe historike është se koka e Unionit është në trupin e anuluesit të madh – fytyra e emancipatorit në trupin e mbrojtësit më të zjarrtë të skllavërisë”.

Ndoshta ironia edhe më e madhe është se Lincolni kishte përqafuar portretet si mënyrë për të çimentuar pozicionin e tij dhe për të ngulitur Unionin në mendjet e publikut. Sipas The New York Times-it, “në muajt e parë të presidencës, Lincolni i toleroi shumë fotografët e tij; e kuptoi se ata po e ndihmonin shumë, ndërsa ai u përpoq t’ia jepte Unionit një fytyrë – të tijën”.