Rregullat e para dolën me miratimin e Ligjit të Botimeve dhe me Ligjin e të Drejtave të Autorit më 1857, i cili u pasua nga Ligji Penal më 1858, Ligjet e Publikimeve më 1864 dhe Dekreti Sublim i 1867. Mbi këtë truall ligjor dolën një numër i madh botimesh në kryeqytet dhe në qendrat e vilajeteve, të cilat mbuluan pothuaj hapësirën e krejt Perandorisë.

Porta e Lartë po në kuadër të Reformave të Tanzimatit riorganizoi vilajetet ekzistuese[6] bazuar në “Rregulloret e Vilajeteve” të viteve 1864-1867. Kështu edhe vilajetet ekzistuese shqiptare pësuan ndryshime si parashikohej në këto Rregullore perandorake.

Vilajeti i Shkodrës iu nënshtrua në vitet 1867/68 Rregulloreve të Vilajeteve dhe pësoi disa ndryshime të kufijve, pra të shtrirjes gjeografike, si edhe në nëndarjet administrative brenda vetë vilajetit (sanxhak, kaza e nahije). Po atë vit në Shkodër pa dritën e botimit, si në shumicën e vilajeteve të tjera të Perandorisë, për herë të parë gazeta ‘Iskodra’.

Mes dyzinave me gazeta që u publikuan në kryeqendrat e vilajeteve në mbarë Perandorinë, studiuesi turk Atilla Girgin[7] renditi ndër të parat e çelura ato që dolën në vilajetet shqiptare në vitin 1868, gazetën ‘Iskodra” (Shkodër, osmanisht), dhe gazetën ‘Yanya’ (Janinë, osmanisht – greqisht). Sipas tij, gazetat e vilajeteve përmbanin lajme rreth sulltanit, qeverisë dhe emërimet e zyrtarëve publikë, mbi institucionet publike të krahinës, mbi ndërtim rrugësh, hekurudhash, linjash telegrafike, mbi çështjet e shëndetit, arsimit, ekonomisë dhe policisë. Shkrimet e botuara në këto organe shtypi nuk mbanin emrat e autorëve apo gazetarëve. Një tjetër tipar i shumicës së këtyre gazetave është emri i gazetës i njëjtë me atë të vilajetit dhe gjuha e dytë e rajonit, krahas osmanishtes, që zinte një pjesë të gazetës.

Sipas[8] studiuesit tjetër turk, Hifzi Topuz, ato ishin shumica buletine njoftimesh apo gazeta zyrtare të shtetit osman. Ai shton më shumë se Girgin në renditjen e tij të botimeve edhe gazetën ‘Selanik’ (Selanik, osmanisht – greqisht, 1869) dhe gazetën ‘Aydin’ (Izmir, osmanisht, 1874). Gazetat e vilajeteve shqiptare në Shkodër, Janinë, Prizren e Manastir a Selanik, as në fillim e as më vonë nuk kishin fletë në gjuhën shqipe, siç ishin dygjuhëshe shumë nga gazetat e tjera e megjithatë ato shkruanin për jetën e shqiptarëve.

Gazeta ‘Yanya’ (Janina) jep me detaje[9] ceremonitë e diplomimit të nxënësve në gjimnazin “Zosimea”, duke botuar me këtë rast edhe deklaratat e drejtuesve të shkollës dhe të autoriteteve ushtarake të vilajetit.

“Disa nacionalistë grekë dhe shqiptarë dihet që kanë dalë nga kjo shkollë”, vëren studiuesi Orhan Koloðlu.

“Gjimnazi i Janinës ‘Zosimea’ u bë gjatë Lëvizjes së Tanzimatit përherë e më i pëlqyer”, shkroi[10] Eqrem Vlora, dhe deri në vitin 1860, ai ishte një institucion mësimor i kënaqshëm sipas kritereve të Evropës së përparuar, ku mësuan shumë shqiptarë ortodoksë dhe muslimanë. “Nxënësit e saj vërtet sillnin me vete në shtëpi një simpati për Greqinë, por ata dilnin prej saj si shqiptarë me ndërgjegje të lartë kombëtare. Të tillë ishin Naim, Sami dhe Abdyl Frashëri, Ismail, Qemali Vlora, Abedin Dino, Gjergj Çako, Turhan pasha etj. Disa nga këta shqiptarë patriotë themeluan në Athinë qendrën e parë të gjuhësisë shqiptare 1874-1880”, shkrua ai.

Por, gjithsesi gjuhën shqipe nuk ia dolën ta përdornin në shtypin e kohës në një faqe të veçantë si gjuhë e dytë rajonale, gjë që ia arritën ta bënin grekët, serbët dhe kombësitë e tjera.

Lajmin mbi përpjekjet për ribotimin[11] e gazetës ‘Iskodra” e dha gazeta ‘Sabah’ dhe disa gazeta të tjera në mars 1876. Sipas njoftimeve, njërën faqe ajo do ta kishte në gjuhën osmane dhe tjetrën në italisht. Autori i këtij artikulli, që mendohet të ketë qenë vetë Sami Frashëri, shkruante[12] se “… gjuha amtare e gjithë popullsisë së Shkodrës dhe rretheve të saj dhe e shumicës së popullsisë muslimane ishte shqipja, të cilën ata e shkruanin dhe e lexonin me shkronja latine, madje edhe letërkëmbimin midis tyre ata e mbanin në shqip”.

“Mendojmë se do t’i sillte më tepër dobi qëllimit të një gazete zyrtare, nëse njëra faqe e saj, në vend që të botohej në një gjuhë të huaj, të shkruhej në gjuhën amtare të popullsisë. Kështu do të kishte më shumë ndikim në popullsinë e atyre viseve”, theksonte artikullshkruesi.

Por, gazeta në fakt doli në dritë vetëm pas dy vjetësh e gjysmë.

Vilajeti i Shkodrës ribotoi nga 24 qershori 1879 gazetën e vet[13] zyrtare ‘Iskodra”. Ajo doli për dy vjet një herë në javë, çdo të enjte, në osmanisht e shqip me alfabet arab, e drejtuar nga Hysen pasha.

Më 27 qershor 1879, në valën e lëvizjes shqiptare të udhëhequr nga Lidhja e Prizrenit, konsulli i Austro-Hungarisë në Shkodër, Friedrich Lippich von Lindburg, e njoftoi[14] Ministrinë e Jashtme në Vjenë se më 24 qershor 1879 kishte dalë gazeta ‘Iskodra” në shqip dhe turqisht. Sipas tij, lëndën e gazetës e përgatitnin nëpunësit qeveritarë të qytetit dhe lajmet për pjesën shqipe i nxirrnin nga gazetat evropiane. Sipas tij, gazeta ndodhet nën ndikimin e valiut të Shkodrës Hysen pasha. Qysh në numrin e parë, njoftonte konsulli, ajo shkroi për Bosnjën e pushtuar nga monarkia dualiste (Austro-Hungaria) një vit më parë dhe bënte kritika kundër Austro-Hungarisë. Ky lajm i shkurtër u botua[15] edhe në revistën Leka të Shkodrës.

Po ashtu, Zef Skiroi shkroi[16] në veprën e tij “Shqiptarët dhe çështja ballkanike” mbi ngjarjet e Shkodrës prill-maj 1880: “Ditën e 7 majit 1880 në gazetën zyrtare ‘Iskodra’, e cila shihte dritën për të parën herë në shqip dhe osmanisht, u botua një thirrje e nënshkruar nga Ali Pashë (Gucia), Hodo Beg (Sokoli), Preng Bib Doda, Myftiu Hafiz Efendi (Hafiz Daut Boriçi), Arqipeshkvi Karlo Poten dhe Kol Çoba në emër të parisë e të popullit, në të cilën thuhej se “… meqenëse Shqipëria pushoi së qeni nën sundimin e sulltanit, të gjithë nëpunësit joshqiptarë do të pushoheshin nga puna dhe do të detyroheshin të linin vendin dhe se tani e tutje populli nuk do t’i bindej më askujt, përveçse urdhrave të Lidhjes dhe këshillave të pleqësisë së fiseve, të cilat do të vazhdonin të ishin ashtu si deri atëherë, të vetmit ligjvënës të shtetit të ri’”.