Poezi nga: Charles Bukowski;
Përkthimi: Mirela Kapaj

ka boll tradhti, dhunë, urrejtje, absurditet tek njeriu mesatar
për të furnizuar çfarëdo ushtrie në çfarëdo dite.

dhe më të mirët në vrasje janë ata që predikojnë kundër saj
dhe më të mirët në urrejtje janë ata që predikojnë dashuri
e, më në fund, më të mirët në luftë janë ata që predikojnë paqe.

ata që predikojnë Zotin, kanë nevojë për Zotin
ata që predikojnë paqe, nuk kanë paqe
ata që predikojnë paqe nuk kanë dashuri

ruhu nga predikuesit
ruhu nga të diturit
ruhu nga ata që gjithmonë lexojnë libra
nga ata që ose e përçmojnë varfërinë
ose janë krenarë për të.
ruhu nga ata që janë të shpejtë në lavdërime
sepse lavdërimet kanë nevojë t’ua kthesh
ruhu nga ata që janë të shpejtë në censurë
ata kanë frikë nga ajo që nuk dinë
ruhu nga ata që kërkojnë turmat vazhdimisht
sepse ata vetëm nuk janë asgjë
ruhu nga burri mesatar dhe gruaja mesatare
ruhu nga dashuria e tyre, sepse dashuria e tyre është mesatare
kërkon mesataren

por, ka diçka gjeniale në urrejtjen e tyre
ka mjaft aq sa për të t’vrarë ty
aq sa për të vrarë këdo
duke mos dashur vetminë
duke mos e kuptuar vetminë
ata do të përpiqen të shkatërrojnë gjithçka
që është ndryshe
të paaftë për të krijuar art
ata nuk do ta kuptojnë dot artin
ata do t’i quajnë dështimet e tyre si krijues
veç si dështime të botës
të paaftë për të dashuruar plotësisht
ata do të besojnë se dashuria juaj është e paplotë
dhe pastaj do t’ju urrejnë
dhe urrejtja e tyre do t’jetë e përkryer

si një diamant shkëlqyes
si një thikë
si një mal
si një tigër
si një bimë helmuese

arti i tyre më fin