Ramush Haradinaj ka kujtuar çaste gjatë kohës së luftës së UÇK-së. Edhe vrasjen e vëllait të tij, Luanit.

Haradinaj thotë se momenti më i vështirë ka qenë humbja e vëllait të tij, Luanit, më 6 maj 1997, ku u zbuluan nga armiku dhe atij i është dashur të mbajë mbi shpinë për 8 orë të vëllanë e vdekur deri në Has.

Haradinaj shprehet se luftimi, kur në krah qëndron një familjar, është më i vështiri, por që ai dhe Luani kishin një pakt mes vete, që në rast të vrasjes, të mos e linin trupin në zonën e armikut.

Haradinaj shprehet se nuk e ka lëshuar trupin e të vëllait për asnjë moment në tokë derisa ka arritur në fshatin Vlahne të Hasit, ku dhe e ka varrosur.

“Unë kam qenë më shumë në pjesën operative për përgatitjen e UÇK-së. Nuk na ka penguar askush. Kemi pasur njerëz që kemi bashkëpunuar nga të 2 kampet politike. Për ne, nuk ka pasur problem kush ishte kush. E gjithë lufta e kanë shënuar dy ngjarje të rënda.

E para kur më vranë Luanin është vrarë më 6 maj ’97. Ka qenë një ngjarje shumë i rëndë për mua vrasja e vëllait. Kam punuar me vështirësi dhe punuar gjatë pranverës. Njëkohësisht dhe 24 marsi 98′ kur rrethuan familjen time ishte ngjarja e dyte. Është ndryshe kur lufton me kolege e ndryshe me njerëzit e gjakut dhe kriteret janë të tjera. Vrasja e vëllai më ka zbuluar keq shumë më 6 maj kur po transportonin armë. Në luftë kufoma e armikut është trofe lufte. Luani ka qenë luftëtar i zoti dhe mos me u dhënë atyre një trofe lufte apo poshtërimit të ushtarit shqiptarë, ne kemi pas një kontratë me njëri tjetrin të mos linim trupin në zonën e armikut. Pas vrasjes unë e kam  mbajtur trupin e Luanin në krahë për 7 apo 8 orë rrugë dhe e kam varrosur në fshatin Vlahne të Hasit. S’kam guxuar me e lëshu trupin në tokë në asnjë moment pasi e kam pasur të pamundshme më pas me e mbajt sërish. Edhe kur ka pushuar 3 apo 4 herë gjatë rrugës për 3-4 minuta kam gjetur cepa malesh ku mund të mbështetesha me të për pak pa e lëshuar nga trupi dhe të nisesha sërish për rrugë në këmbë”, tha Haradinaj në një intervistë për “5 pyetje nga Babaramo”.