Asi veteran francez dhe golashënuesi më i mirë i të gjitha kohërave i Arsenalit dha një rrëfim të vërtetë shpirtëror të anës së paparë të karrierës së tij në podkastin “Ditari i një CEO” dhe Stephen Bartlett.

Dhe rrëfimi i tij është një tjetër dëshmi se shumë herë kostoja për të arritur suksesin është e madhe dhe shumë herë duhen shumë vite për ta… shlyer!

Në vitet që ishte në mes të futbollit (Monaco, një pasazh i shkurtër nga Juventusi, kryesisht në Arsenal dhe Barcelonë ndërkohë që ishte edhe lojtar kyç në Kombëtaren e Francës) Thierry Henry nuk la kurrë përshtypjen e një njeriu të pakënaqur.

Ai sigurisht u shkaktoi dhimbje dhe mjerim mbrojtjeve kundërshtare, por edhe kur vari këpucët për t’u bërë trajner dhe komentator futbolli, ‘Titi’ dukej dhe dukej si një djalë i lumtur. Perfeksioniste, kërkuese, por e qeshur dhe gjithmonë me shaka të mahnitshme…

E megjithatë, pothuajse një dekadë pas përfundimit të karrierës së tij futbollistike, golashënuesi më i mirë i të gjitha kohërave të Arsenalit vendosi se ishte koha të hiqte mantelin e tij “burri ideal” dhe të fliste për vështirësitë që përjetoi, “demonët dhe makthet” e tij personale që e përndiqnin. prej vitesh, por edhe beteja me depresionin që e mbajti të fshehur deri më sot.

“Gjatë gjithë karrierës sime duhet të kem qenë në depresion”, pranon ai gjatë intervistës dhe para se të shërohej drejtuesi vazhdon duke thënë:

“Unë e dija; Nr. A bëra diçka për të? Është e qartë se jo. Por unë isha përshtatur në një mënyrë të caktuar. Gënjeva për një kohë shumë të gjatë, sepse shoqëria nuk ishte gati të dëgjonte atë që kisha për të thënë”.

Sipas tij, kjo betejë me demonët e tij personal kishte të bënte me presionin e padurueshëm që i bëri babai. Prindërit e tij u divorcuan kur ai ishte 7 vjeç dhe ai gjithmonë përpiqej të kënaqte të atin përmes futbollit. Si kur ishte fëmijë, por edhe më pas kur tashmë ishte vendosur si një nga futbollistët më të mirë në botë.

“Isha 15 vjeç dhe në atë moshë tashmë mund ta shohësh nëse dikush është i mirë apo jo. Ne fituam një ndeshje 6-0 dhe unë shënova gjashtë gola. E njihja karakterin e babait tim dhe dija nëse ai ishte i lumtur apo jo. Mund ta dalloja nga qëndrimi i tij. Mbërritëm te makina dhe pati heshtje. Po mendoja të flisja apo të mos flisja? Më në fund më pyeti vetë nëse isha i lumtur. Unë i thashë ‘po’ dhe ai m’u përgjigj: Po, por nuk duhet të jesh, sepse ke humbur golin, ke humbur krosin, çfarëdo qoftë. “Kur arritëm në shtëpinë e nënës sime, unë po ecja me kokën ulur dhe ajo më tha ‘a keni humbur?

Gjatë rrëfimit të tij, ai pranoi se nuk kishte folur gjatë kohës si sportist, sepse në atë kohë nuk ishte diçka e pritshme dhe nuk e dinte që duhej të dilte e të fliste dhe të kërkonte ndihmë, gjë që e kuptoi. në vitin 2020.

Duke qenë trajner tani në Montreal, larg fëmijëve të tij, izolimi për shkak të pandemisë ishte shpengimi i tij përmes një procesi të dhimbshëm ku ai mundi të përballej me personalen.

“E dija më parë, por po gënjeja veten. Po sigurohesha që këto ndjenja të mos shkonin shumë larg, dhe kisha veshur këtë… mantelin që e kisha që kur isha i vogël. Por kur pushon së qeni futbollist, nuk mund ta përdorësh më atë mantel me të njëjtën lehtësi”, tha Henry dhe vazhdoi rrëfimin e tij tronditës:

“Ne priremi të ikim në vend që të përballemi me problemet tona, këtë bëjmë gjatë gjithë kohës. Ne përpiqemi të qëndrojmë të zënë, përpiqemi të shmangim problemin ose të mos mendojmë për të.

Kështu që kur erdhi pandemia, pyeta veten: ‘Pse po vrapon? çfarë po bën;’. Unë u izolova dhe nuk mund t’i shihja fëmijët e mi për një vit ishte e vështirë. Nuk kam nevojë as ta shpjegoj këtë.
Më duhej të më ndodhte diçka e tillë për të kuptuar se sa i pambrojtur jam. Për të kuptuar më në fund se ndjenjat janë ndjenja.
Unë qaja pothuajse çdo ditë pa arsye, më përloteshin. Nuk e di, ndoshta sepse kanë pritur shumë që të më rrokulliseshin nga sytë”

Diku aty iu rikthye sërish presionit që ndjente si fëmijë, duke dërguar kështu edhe një mesazh për të gjithë prindërit.

“Nuk e di nëse kjo duhet të dalë. Ishte e çuditshme, por në një mënyrë të mirë. Kishte gjëra që nuk mund t’i kontrolloja dhe as që u përpoqa.
Ju kanë thënë që në moshë të re, qoftë në shtëpi apo në punë, ‘mos u bëj ai djalë, mos trego se je i pambrojtur. Nëse qan, çfarë do të mendojnë ata?’

Epo, qaja çdo ditë, por teknikisht nuk isha unë. Thierry i ri po qante. Ai po qante për gjithçka që nuk mori”.

Dhe ky moment zbulimi e çoi në vendimin e tij për të dhënë dorëheqjen nga skuadra e Montrealit, për t’u dhënë fëmijëve të tij atë që ai vetë nuk e mori nga i ati: Dashurinë dhe momente të vogla, por kaq të rëndësishme që shënojnë gjithë jetën e tyre.Zoe.

“Kur kufizimet u lehtësuan unë udhëtova për të parë fëmijët e mi dhe isha gati të largohesha përsëri. I thashë lamtumirë, por disa sekonda më vonë vendosa çantat dhe filluam të qanim të gjithë së bashku. Unë, fëmijët, partneri im, dadoja. Për herë të parë u ndjeva si një person i zakonshëm.
Ata qanin për mua, jo për futbollistin e madh dhe për herë të parë unë, por edhe vetja ime e vogël u ndjeva plot dashuri! E kuptova që ata e duan Thierry-n, jo Thierry Henry-n. Për herë të parë u ndjeva njeri dhe në atë moment vendosa të largohem nga Montreali dhe të jem pranë familjes time”.

Mirëpo, gjatë intervistës ai sqaroi se nuk i mban mëri të atit sepse “babai im nuk ishte i arsimuar dhe dinte vetëm një rrugë. Mënyra e tij dhe ajo që i kishin thënë.. Dhe në krahasim me atë se si u rrit, kishte bërë shumë teprime. Pra, nuk mund të zemëroheni me dikë që po përpiqet të bëjë më të mirën për ju me çfarëdo ‘mjete’ që ka. Unë, për shembull, kam më shumë ‘mjete’ se babai se si t’i edukoj fëmijët e mi. A do të thotë kjo që unë duhet të pranoj atë që ndodhi? Ndoshta, por patjetër për të mos e gëlltitur, për ta… tretur”.