Tayeb ait Ighenbaz u detyrua të zgjidhte nëse do të shpëtonte djalin e tij 11-vjeçar apo prindërit e tij kur ata u bllokuan nën rrënoja pas tërmetit të Marokut.

Bariu i dhive nga një komunitet i vogël në malet Atlas thotë se është i përhumbur nga vendimi që duhej të merrte.

Tayeb ishte me gruan, dy fëmijët dhe prindërit e tij të premten mbrëma në shtëpinë e tyre të vogël prej guri kur ajo u trondit nga tërmeti më i madh i vendit në 60 vjet.

Ju mund të shihni ende pjesërisht brenda ndërtesës dhe ai tregon rrënojat, duke thënë: “Këtu ishin.”

“Gjithçka ndodhi kaq shpejt. Kur ndodhi tërmeti, ne të gjithë vrapuam te dera. Babai im ishte duke fjetur dhe unë i bërtita mamasë sime të vinte, por ajo qëndroi prapa për ta pritur atë,” kujton ai.

Nga ana tjetër, ai mund të shihte vetëm gruan dhe vajzën e tij.

Ndërsa kthehej në ndërtesën e rënë, Tayeb gjeti djalin dhe prindërit e tij të bllokuar nën rrënoja. Ai mund të shihte dorën e djalit të tij që po kalonte nëpër rrënoja.

Ai e dinte se duhej të vepronte shpejt dhe u drejtua në drejtim të djalit të tij Adamit, duke gërmuar në mënyrë të dëshpëruar nëpër rrënoja për ta nxjerrë jashtë.

Kur iu drejtua prindërve, i bllokuar nën një pllakë të madhe guri, ai thotë se ishte tepër vonë.

“Më duhej të zgjidhja mes prindërve dhe djalit”, thotë ai me lot në sy.

“Unë nuk mund t’i ndihmoja prindërit e mi sepse muri ra mbi gjysmën e trupave të tyre. Është shumë e trishtueshme. Pashë prindërit e mi duke vdekur.”

Tayeb tregon njollat në xhinset e tij, duke thënë se ky është gjaku i prindërve të tij.

Të gjitha rrobat e tij janë në shtëpinë e tij dhe ai nuk ka mundur të ndërrohet që nga tërmeti.

Familja tani jeton me të afërmit në tenda të improvizuara pranë shtëpisë së tyre të mëparshme. Tayeb thotë se të gjitha paratë e tij ishin në shtëpi dhe shumica e dhive të tij janë vrarë.

“Është si të lindësh sërish në një jetë të re. Pa prindër, pa shtëpi, pa ushqim, pa rroba,” thotë ai. “Unë jam 50 vjeç tani dhe duhet të filloj përsëri.”

Ai nuk mund të fillojë të mendojë se si të ecë përpara, por kujton mësimet që i mësuan prindërit. “Ata gjithmonë thoshin ‘ jini të durueshëm, punoni shumë, mos u dorëzoni kurrë’.