Arif Molliqi

Të premten kur u ktheva në shtëpi

dyqind metra para se të hyja brenda

filloi të bjerë shi nëpër një rrugë të pashtruar

u ndjeva ligsht edhe pse kthimi është i gëzuar

brenda kornizës së shtëpisë një ngjyrë e errët

përtej një sfondi kulla, muret, dyert, pemët

zogjtë kishin shpërndarë disa njolla gjaku

figurën time të harruar e gjej në dhomë mbi shtrat

aty është im atë, dritë shpirti i pastë,

që kishte vdekur atë sene që ra “Lia e madhe”,

por ai nuk vdiq nga ajo sëmundje e mistershme

as nuk e kishte marrë vesh ç’ishte ajo dergjë

ka qenë pranvera si tash, data është në mermer

shënimet e tjera mbahen në regjistrat e ofiqarit

po unë e di që jam ende gjallë

e mbaj mend mirë sepse sado që isha axhami

e kisha për zemër një grua që e takoja rrallë

nganjëherë veç n’këmishë të bardhë

e nganjëherë të zhveshur lakuriq

tashmë e kujtoj vetëm në ëndërr atë që ju dyshoni

e kur zgjohem nga gjumi hëna ka ngjyrë tjetër

kam një ndjenjë të pështirë e të gërditshme.

E tash bash tash ëndrra ma kujton edhe kohën

kur e nxorën im atë prej shtëpisë me tabut

e kishin mbuluar me një çarçaf të bardhë

s’kam si ta kujtoj ndryshe vdekjen e tij.

Veç kur e lanë në një qoshe të oborrit lakuriq

e nga uji i dukeshin gjymtyrët e trupit

ishte aq i qetë sa nuk lëvizte as nga uji i nxehtë

e kur im atë e nxorën prej shtëpie

s’di nga erdhi e kush e nisi më i pari

por të gjithë bënin kuvendime n’pikë të diellit

gjëmë e madhe ishte e vërteta, e vërteta ishte vdekje

kur gruaja më këmishë të bardhë më tha:

mos u mërzit n’atë dynja do ta takosh yt atë

n’këtë botë ke mbetur jetim

por jeta vazhdon të jetë rrugë e mundimshme

derisa pi gji nga koha ime prej gruaje.

Kur më vdiq im atë ditët dhe netët qenë njësoi

përveç të shtunave që tashmë s’kthehej më nga pazari si dikur

mbi një kalë pullali me trokëllimat e shiut

që binte mbi gjethet e pemëve në atë stinë