Rusia dhe Kina. Dy anët e së njëjtës monedhë. Një fije e përbashkët që lidh gjithnjë e më shumë Pekinin dhe Moskën edhe në luftën në Ukrainë. Një mbivendosje e armiqësive që bashkon dy kuadratet e botës që dikur ishin të ndara: Evropën dhe Indo-Paqësorin.

Samiti i NATO-s në Washington po shënon një pikë kthese në vizionin e marrëdhënieve me dy “fuqitë” lindore. Dhe nëse Kremlini është një armik i konsoliduar, Republika Popullore po bëhet diçka më shumë se një konkurrent i thjeshtë.

Një kornizë që imponon një pasojë: konsiderimin e rrugës së Ukrainës drejt anëtarësimit në Aleancën Atlantike si “të pakthyeshme”.

Në dokumentin përfundimtar të samitit, ende duke u përcaktuar, janë në fakt dy pasazhe që vërtet shënojnë një ndryshim ritmi.

E para është konceptimi i miqësisë me Kievin si një tranzicion drejt hyrjes në NATO. Teksti duhet ende të finalizohet sepse shumë partnerë, përfshirë vetë SHBA-në, nuk janë të bindur të përfshijnë një datë për ta zyrtarizuar anëtarësimin.

Koncepti i “pakthyeshmërisë”, megjithatë, tani është fituar. Dhe është gjithashtu një mënyrë për të sfiduar Vladimir Putinin pas bombardimeve të fundit të përgjakshme të Kievit.

Por ka edhe një aspekt shtesë. Kina dhe Rusia janë të lidhura si dy frontet e nxehta që duhen menaxhuar. Nëse linja në Moskë është ajo që është konfirmuar prej disa kohësh, një risi thelbësore po shfaqet në Pekin.

“Dragoi” po bëhet një armik i vërtetë. Vitin e kaluar, në samitin që miratoi “Konceptin Strategjik”, Kina u përcaktua si një “sfidë”. Një formulë që përfshinte mbi të gjitha dimensionin ekonomik dhe strategjik.

Tani perspektiva ndryshon plotësisht.

Ideja bazë është kjo: Xi nuk mund të mendojë të ndihmojë Rusinë në luftën në Ukrainë dhe të mbajë marrëdhënie të mira tregtare me ne.

Një koncept që i hap rrugën një përplasje tarifash, të cilat tashmë i kemi pasur disa shenja të fundit edhe në zgjedhjet e Komisionit Evropian, por edhe në nivel diplomatik dhe ushtarak.

Vështrimi në mënyrë të pashmangshme përqendrohet në qëllimet e Tajvanit dhe Kinës. Dhe në fakt në këtë kontekst vërejmë se agresioni rus kundër Ukrainës po mbivendos dy kuadrate të botës që më parë ishin të ndara qartë: Evropën dhe Indo-Paqësorin.

“Moska – shpjegoi një burim zyrtar i NATO-s – nëse dëshiron të vazhdojë me sulmet e saj, do të duhet të kërkojë ndihmë të tjera përveç asaj të ofruar nga Koreja e Veriut dhe Irani”.

Dhe kë po i kërkon ai nëse jo Xi?

Prandaj, Ukraina është porta konfliktuale për në Azi. Një situatë që kërkon një ripërcaktim të fushës së veprimit të organizatës, që dikur synonte vetëm mbrojtjen e Evropës dhe Atlantikut dhe që tani do të duhet të zgjerojë aktivitetin e saj drejt Lindjes dhe Paqësorit.

Fakti mbetet se mbrojtja e Kievit është thelbësore.

Për momentin askush nuk e imagjinon një ndërhyrje të drejtpërdrejtë në konflikt, por sigurisht një zgjerim të ndihmës.

Sa i përket armatimit – duke filluar nga mbrojtja ajrore me raketa Patriot – dhe mbështetjes logjistike.

Ndër vendimet e marra ditët e fundit është drita jeshile për operacionin Nsatu, Asistencën e Sigurisë dhe Trajnimin e NATO-s për Ukrainën.

Misioni, i përbërë nga 700 ushtarë, për të furnizuar dhe trajnuar ushtarët e Kievit. Për të mos përmendur që qëllimi është stabilizimi i mbështetjes për Volodymyr Zelenskyn.

Shqetësimi se në rast të fitores së Donald Trump në zgjedhjet amerikane, presidenti i ri do të vinte në pikëpyetje rolin e Aleancës, po i shtyn 32-të të bëjnë të përhershme orientimet dhe zgjedhjet.

Edhe me një buxhet që nuk do të duhet më të varet nga kontributet vjetore.

Në fund të fundit, askush nuk e fsheh se dobësia e Joe Bidenit po ndikon në këtë tranzicion të vështirë.

Sipas parashikimeve të analistëve të NATO-s, konflikti do të vazhdojë edhe për një kohë të gjatë.

Është lufta llogore që prodhon përparime shumë të ngadalta. Dhe pavarësisht nga aktivizmi armiqësor i Victor Orbanit, orientimi i partnerëve të tjerë bazohet në objektivin e hapjes së një negociate të vërtetë paqeje vetëm kur përparimi i ushtrisë së Putinit të jetë ndalur.

Së pari do të thotë të humbasësh dhe të rrezikosh Evropën.

Marrë nga “La Repubblica”.