J. T. GILLET

 1

Të shkruarit e poezisë është si sëmundja që nuk ka ilaç.

Ti e lejon të rrjedhë shtegut të vet

dhe një ditë zjarrmia shpërthen.

Këtë zjarrmi e kam pasur që njëzet e shtatë vjet.

Kam shkruar mori poezish të egra dhe të pasionuara.

Kam shkruar poezi qoshelie për redaktorë qosheli.

Poezi radikale për revolucionin që nuk ekziston.

Poezi që kanë lypur verë dhe muzikë.

Kjo është poezia ime e fundit.

Asnjë amerikan s’ka shkruar poezi të hairit

që njëzet vjet ndërsa unë jam lodhur duke u përpjekur.

Orët letrare janë të mërzitshme. Përnjëmend të mërzitshme.

Kam lexuar me dhjetëra poezi nëpër orë letrare.

Poezi xhezi. Poezi sureale, tronditëse. Poezi të mërzitshme.

New Yorker boton poezi të mutsihanta.

Revistat e poezisë janë të mbushura me poezi të mutsihanta.

Edhe unë kam shkruar goxha shumë poezi të mutsihanta

dhe kjo është poezia ime e fundit.

Kryevepra ime e mutsihantë. Finalja e madhe. Dalja e madhe.

Ekzodi i poetit. Mërgim nga skllavëria poetike.

Ode për lamtumirën e fundit.

Fjalët e mia të fundit poetike. Fjalët e mia të fundit mbi poezinë.

Omega ime e poezisë. Vaji im për poezinë.

Eshatologjia ime për poezinë. Arkivoli im poetik.

Lopata ime plot dhe në varrin e poezisë.

Kjo është poezia ime e fundit dhe tashmë veç ndihem më mirë.

Poezia kutërbon.

Shumica e poetëve janë në rregull

derisa nuk ia nisin ta marrin veten tepër seriozisht.

Atëherë shndërrohen në insekte të etura.

Poezia i shtjerrë dhe i ter poetët. Përnjëmend i shtjerrë.

A ka ndokush ndonjë gotë ujë? Birrë të ftohtë?

Harroje shishen, ngase kjo është poezia ime e fundit.

Jam lodhur duke i ndjekur foljet

nëpër fushat e imazheve të etura për gjak.

S’ka më notime nëpër moçalet e llumit rrokjezor.

Pa falënderime.

Ky është takimi im i fundit i llojit poetik.

Më ka ardhur në majë të hundës dalja në gjueti për metafora

në kutërbimin pikues

të çoroditjeve njerëzore që ushqehen nga fundi.

Poezisë ia kënda çoroditja dhe anasjelltas.

Poezia është çoroditje dhe kjo është e imja e fundit.

Shigjeta e fundit në drithmën time poetike.

E imja këngë mjellme. Muzgu im poetik.

Finito del poeto. Endsville.

Zerotokë krejtësisht poetike.

Jam lodhur nga të droguarit dhe përpjekja për të pasur vizione.

Përnjëmend jam lodhur nga përpjekja për t’i mbajtur mend vizionet

dhe për t’i shkruar.

Nuk do t’i shkruaj më.

Jam serioz bash si kanceri: kjo është poezia ime e fundit.

Poezia nuk çmohet në Amerikë.

Në Amerikë çdokush shkruan poezi në klasë të katërt

dhe merr licencë për të ushtruar poezi

dhe e di sesa e vlefshme është poezia

në klasën e katërt e dinë

ata përnjëmend e dinë se çdokush është poet në Amerikë.

Në Rusi në stadiume futbolli

performojnë poezi.

100 000 shokë mallëngjehen aty për aty

nga disa poetë të mirë.

Kjo është vlerë e vërtetë. Kujt i duhen marinsat.

Do ta marr në konsiderim shpërnguljen në Rusi

ama kjo është poezia ime e fundit dhe për këtë arsye do të qëndroj në Amerikë

ku jeta është më e durueshme

ku yjet tinejxhere të tatuazhuara të rokut e me emra të gënjeshtërt

paguhen me miliona dollarë për të masturbuar dhe për t’i ulëritur

këngët që as vetë nuk i shkruajnë

këngë të shkruara para njëzet vjetësh, para se të kenë lindur

derisa poetët madhështorë dhe vizionarë

bredhin të pastrehë dhe të uritur dhe përfundojnë në burg.

Bile edhe presidenti është poet në Amerikë.

Çdo gjykatës është poet në Amerikë.

Çdo polic është poet në Amerikë.

Çdo qen është poet në Amerikë.

Imagjinoni këtë: çdokush në Amerikë luan futboll profesionist.

Ne kemi stadiume të mrekullueshme

ku do të mund të mbaheshin orët letrare

derisa lojtarët profesionistë të futbollit

bredhin të pastrehë dhe të uritur dhe përfundojnë në burg.

Imagjinoni këtë: në Amerikë çdokush ka një kokërdhok

skaj birës së bythës njashtu që mund të sheh qartazi

krejt mutin që nxjerr jashtë

kështu që mund të sheh qartazi shpërthimin e vet poetik.

Kjo është poezia ime e fundit dhe më vjen keq

ama më duhet t’i them këto gjëra.

Bile edhe këtë, dollari im i fundit poetik

nuk ka kurrfarë vlere në Amerikë.

Kjo pushkë 12-kalibërshe për kokën time poetike.

Kjo kamë e lakur 12-inçëshe

për fytin, lëkurën e butë të poezisë.

Një injeksion vdekjeprurës i torturës virale.

Një puthje e druajtur nga oktopusi unazor i gjelbër.

Një shtyrje miqësore mbi shkrepin dhëmbë-dhëmbë.

Një dozë terminale e karmës së menjëhershme.

Kjo do të duhej të ishte poezia ime e fundit.

Dikur besoja se poezitë e mia dëshmonin ekzistencën time.

Dikur besoja se poezitë e mia ishin të pavdekshme.

Ama të gjitha poezitë e mia të bashkuara nuk kanë asnjë vlerë në Amerikë.

Asnjë vlerë në botën e lirë.

Nuk kanë asnjë vlerë derisa nuk përcillen me seks a me para.

Po, kështu e do kjo punë.

Drita e Bardhë Madhështore po afrohet.

Shkëlqimi poetik po venitet

si prej syve të një majmuni që po jep shpirt.

Dikur besoja se poezitë e mia bënin dallimin.

Besoja se të shkruarit e poezisë

e bënin botën vend më të mirë për të gjithë.

Tash ma merr mendja se ka tepër poezi në Amerikë.

Ka poezi grash

dhe poezi pederash dhe poezi të zezakëve.

Ka poezi lesbike të krishtera afro-amerikane.

Poezi hispanike, poezi kroate.

Poezi të veteranëve të Vietnamit.

Poezi të refugjatëve vietnamezë

të refugjatëve nikaraguianë

të refugjatëve psikodelikë

poezi sureale të ëndrrës amerikane

poezi të të pastrehëve që flenë në kontejnerë me dy dhoma gjumi

poezi falimentimi të ekonomive globale

poezi nukleare të forcës shtytëse dhe të trajektoreve

poezi të shkrirjes atomike në cak

poezi të pashmangshme të kontinenteve të humbura

poezi që thuhen sall me rastin e vdekjes

e vetmja poezi që ka vlerë.

2

Pse pata filluar të shkruaja poezi?

Pse njerëzit shkruajnë poezi?

Besoj se poezitë zgjedhin dikë për t’i shkruar ato.

Besoj se poezitë zgjedhin dikë për t’u dhënë formë atyre

bash njashtu siç më ka zgjedhur kjo poezi

për t’i bërë vend në këtë letër

për të dhënë zë në këtë dhomë.

Besoj se në fillim përnjëmend ishte Fjala

dhe kur fjala kërkoi bukuri

poezia e parë qe krijuar

dhe ishte poezi e përkryer

që u fut thellë në shpirtin tënd

çdo frazë ishte goxha e qartë dhe sublime

saqë sall një varg të bënte me vaj

të lexuarit e poezisë deri në fund do të mund të verbonte njerëzit më të fortë

ose të përtërinte dobësinë e zemrës.

Ishte poezi e fuqishme që krijoi

çdo aliteracion amebik

çdo thënie alegorike

çdo pranëvënie të re

çdo krahasim sinaptik

çdo monadë të hiperbolës

çdo rimë molekulare

çdo grup qelizash

që i bën sytë dashurues në natën plazmike.

Poezia e përkryer futi në lëvizje të gjitha hemisferat

zhvendosi boshtin e tokës

ndryshoi orbitën e galaksive

dhe inspiroi dashurinë e parë të vërtetë dhe marrëzinë.

Çdo poezi që e ka thirrur njeriun të veprojë

çdo poezi që ka trazuar një gjeneratë

që ka nxitur rebelime dhe ka nisur ndonjë revolucion

çdo poezi që faktikisht ia ka dalë mbanë

dhe ka ndryshuar rrjedhën e historisë

çdo poezi madhështore është pjesë e poezisë së përkryer

çdo Këngë për veten time dhe Stina në ferr

çdo Ulërimë dhe Ishulli Koni i mendjes

të gjitha poezitë e William Blakeut

kanë lindur nga ajo poezia e parë e përkryer.

Dhe të gjithë poetët, pavarësisht nëse e dinë apo nuk e dinë

kërkojnë atë poezinë e përkryer

dhe duan ta përkëdhelin dhe ta mbajnë afër

dhe ta quajnë të veten.

Disa herë e kam ndjekur poezinë e përkryer.

Po qe besa, e kam parë një herë.

M’u afrua si pushtim

dhe sall me disa fjalë më trullosi.

Është Gral i shenjtë i të gjitha poezive

Tabelë smeraldi i poezive

Gur filozofik i poezive

kabalë e lashtë e poezive

Kafkë dhe Trëndafila e poezive

e vërteta e saj dhe domosdoshmëria më shtypën

sikur pesha e sistemit solar.

Mora stilolapsin dhe letrën.

Doja t’i zaptoja ato fjalë magjike

ama ato më ikën sikur tymi

nëpër dritaren e hapur.

Nuk i pashë më kurrë.

Nuk e ndjek më atë poezi të plotfuqishme.

Kërkimi im për forcën lëvizëse ka marrë fund.

Ama unë ende besoj se poezia e përkryer do të gjendet

ose ndoshta një pjesë e saj do të shfaqet

ndërsa ne do ta dimë kur ta dëgjojmë.

Po qe besa, çdokush në Amerikë do të njohë poezinë e përkryer

sikur të ishte ajo yll roku.

Shpresoj se askush nuk është duke e pritur poezinë time të ardhshme

ngase ajo nuk ekziston.

Ama të gjitha poezitë e mia janë më të mira se kjo.

Për fjalë të nderit.

Kjo është poezia ime e fundit dhe kjo është me rëndësi.

A ka rëndësi nëse kamikazi

kryen sulmin e tij të fundit në mënyrë elegante?

A ka rëndësi nëse parashuta prej kashmiri pothuajse rri e hapur?

Kur kobra kërcyese t’i huq sytë para se të të sulmojë?

A ka rëndësi nëse një dozë legale është e paqëllimshme?

Imagjinoni këtë: një raketë miqësore

që fluturon me shpejtësinë e dritës

të godet bash në majë të kresë.

Ti kurrë as që e ke dëgjuar se po të afrohet.

Kurrë s’e ke parë as shkreptimën.

A ka rëndësi nëse reja e kërpudhës nuk është simetrike?

Disa gjëra ndjekin rrjedhën e tyre.

Mbylle dyqanin. Pusho dhe ndërprite. Mos i bjerë më violinës.

Po e kap perden e leckosur të poezisë me dhëmbë

dhe po e tërheq nëpër dysheme.

Po e shpërthej flluskën e elitës së poezisë me karin tim

dhe krejt këtë rrëmujë po e çoj të pushojë

në një jastëk të butë sateni që t’ia zbus fytyrën e këndshme të poezisë.

Është më lehtë se ç’kujton të shkruash poezinë tënde të fundit.

Nuk është sikur të shkruash Zbulesa

ose poezi nokautuese të errësirës së përjetshme

dhe të dashurisë pa kushte.

Nuk është sikur e të qenit pjesë e diçkaje të lezetshme

si Brezi Bit.

Bash kurrgjë e ngjashme me të.

Definitivisht nuk është sikur të kërcesh kryengulthi

nga maja e hotelit Mark Anthony

ose t’i pish nga dy shishe uiski për ditë

në shtëpinë e mamit tënd.

Kjo është sall poezia ime e fundit.

Buti, bishti, kiameti

fakt i kryer, hasta la vista, loçkë, adios.

Një sajonarë e thjeshtë e penive që shkëlqejnë në sytë e poezisë sime.

Një diçka e vockël për punëtor feriboti: mbaje kusurin.

Kur Robert Frost ishte njëzet vjeç

pat deklaruar se do të bëhet poet i vërtetë

kur t’i mbushë tridhjetë vjet

ose do të gjente ndonjë profesion tjetër.

E pata dëgjuar këtë histori kur isha shtatëmbëdhjetëvjeçar

dhe më tingëllonte goxha fisnike.

Tash jam tridhjetë e shtatë vjeç

dhe po më tingëllon si lidhje me publikun.

Sido që ta marrësh, udhëtimi poetik është më i lezetshëm se ç’është mizor.

Dhe për shkak se besoj se poezia është investim i mirë

në shpirtin e dikujt

dhe për shkak se ky është perëndimi i përjetësisë sime

dhe për shkak se nuk kam zgjedhje

gjithmonë do ta shoh poezinë

në rrudhat e çarçafëve të shtratit tim.

Do t’i kërkoj aventurat e pashprehura

bile edhe do të mund të rrezikoj që të gjej poezinë e përkryer

ama poezi tjetër nuk do të shkruaj kurrë më.

Po marr frymë thellë

dhe po e vras mendjen rreth vdekjes së mikut tim të ngushtë.

Humbjen e pabesueshme dhe vuajtjen duhet ta përballojmë.

Frikën dhe urrejtjen.

Unë jam me fat jam duke e humbur sall poezinë time të fundit.

Po marr frymë goxha thellë dhe kujtoj Allen Ginsbergun.

“Dëgjoje qetësinë ndërmjet frymëmarrjeve tua,”

tha ai, “ky është burimi i poezisë së pastër.”

Po rri goxha qetë dhe po dëgjoj qetësinë

ndërmjet frymëmarrjeve të mia. Vë veshin për një kohë të gjatë

dhe dëgjoj sall qetësi

thuajse asgjëja po i shtohet asgjësë

dhe përnjëmend gjë tjetër s’ka aty.

Ka ardhur koha për një pushim të shkurtër dhe të mbyll gojën.

I mbyll sytë, marr veten me të mirë

dhe shikoj sesi poezia ime e fundit frymën e saj të fundit

derisa të gjitha poezitë që i kam shkruar ndonjëherë më shkreptijnë para syve.

3

Po ta këpusësh fijen që ushqen poezinë tënde të fundit

është sikur t’ia presësh damarët vetes.

Nëse i prenë në drejtim të gabuar

nëse e huq arterien

nëse e gabon gjeometrinë e vdekjes

nuk do t’i biesh kambanës së argjendtë.

Nuk do ta dërgosh viktimën tënde të fle me engjëj.

Nuk do ta lësh të të ikë.

Poezia është sikur gruaja që nuk largohet dot

sikur gruaja që më çon në hënë.

Poezia është sikur gruaja që është tmerrësisht e mirë

si zeshkane drithëruese

gojëmbël, grua e fortë

plot jetë, epshndjellëse

e cila e di fshehtësinë e fundit

vampire e mbrapshtë

e cila ka lidhje të ngushta me dhimbjen

një grua që di sesi kërcehet llambada

një grua që di sesi ta simulojë atë

një grua që nuk di se çka do

një grua që, megjithatë, di sesi ta marrë atë.

Poezia është si një grua që dëshiron të më shohë sesi kulloj gjak.

Një grua heroike, një grua gjenerike

një grua ekzotike, një grua erotike.

Ajo është loçkë e secilit poet

ajo është kurvë e secilit poet.

Ajo i hap krahët e saj, i shtrin këmbët

dhe i lëviz gishtat e këmbës.

Ajo kërcen nga litari i tendosur

dhe zbarkohet në shtratin e puthjeve të buta e të lëngshme.

Temjani i gardërobës përcëllon ajrin.

Puls i thellë i frymëmarrjes së zahmetshme

del nga shpirti i saj: shpirti i poezisë.

Nuk mund ta vras këtë poezi.

Nuk mund të lëndoj këtë zog të butë që më zgjon.

Nuk mund të urdhëroj që kjo poezi të vdesë.

Nuk mund t’i kërcas takat e mia dhe ta përzë.

Kjo poezi është sikur Elvisi që vazhdon të paraqitet.

Unë mund të heq dorë nga kjo poezi

si nga automobili im i parë

sikur nga miqtë e mi të pavdekshëm të fëmijërisë.

Nga kjo poezi mund të heq dorë si nga lëkura ime e vjetër.

I blej poezisë sime biletë njëkahëshe për në Grejslend.

E çoj deri në stacionin e autobusëve.

Shikoj si zhduket në perëndimin e diellit temin të kaltër.

Imagjinoj poezinë time të fundit

duke shkelmuar dhe bërtitur në ulësen e pasme

me fytyrë të mbështetur në dritare.

Ndoshta është dashur ta dërgoj në Las Vegas.

E shikoj që të sigurohem se mos po kthehet

dhe ndiej poezinë time në qetësinë rreth e rrotull meje.

Nuk e fajësoj. Nuk i bie pishman.

Mirënjohja dhe lumturia në çdo drejtim.

4

Humbja e poezisë sime të fundit është më shumë si humbja e një gishti

sesa humbja e një apendiksi.

Humbja e poezisë sime të fundit më çon të përziera.

Neveria e lumturisë

është simptoma e parë e marrëzisë kreative.

Katastrofa është një burim energjie.

Halucinacionet lulëzojnë nën stres.

Piktorët e dinin këtë dhe për ta dëshmuar këtë ata i pritnin veshët e tyre

dhe secili piktor nisi shkollën e vet të pikturimit.

Qysh moti piktura ka qenë pesëdhjetë vjet para poezisë.

Edhe unë e kam nisur një shkollë timen të poezisë

dhe kam filluar të matem me gjithë ata piktorë

dhe kam kuptuar se fotografët

ia kanë dalë mbanë para piktorëve.

Unë jam i vetmi student në shkollën time të poezisë.

Piktorët dhe fotografët janë të mirëseardhur ta ndjekin.

Shkolla ime e poezisë do të mbyllet përgjithmonë

kur të heq dorë nga kjo poezi një herë e mirë.

Kush është ky “Unë” që shkruan këtë poezi?

Faktikisht zërin e kujt dëgjoj

kur mbyll sytë dhe mbaj veshin?

Kur mbyll sytë dhe përpiqem të gjej

vargjet për këtë poezi

kur përpiqem të gjej përfundim të përsosur për këtë poezi

kur përpiqem të gjej fjalët

që thonë çdo gjë që duhet thënë

fjalët e bukura që do t’ju bëjnë të rrëqetheni.

Nga vjen ky zë poetik?

Halucinacionet gojore vijnë nga ana e djathtë e trurit

ama si arrijnë atje?

Unë nuk e di.

Imagjinoni këtë: zëri poetik në kokën time është i incizuar.

Të gjitha poezitë që i kam shkruar ndonjëherë qenë të parain­cizuara

ndërsa unë sall i dëgjoj ato brenda në kokën time

dhe besoj se më përkasin mua.

Ndoshta kjo poezi nuk do të mbarojë me krismë.

Ndoshta kjo do të mbarojë me një

fërshëllimë.

Imagjinoni këtë: zëri poetik në kokën time

është zëri i Zotit

i folur bukur moti dhe i pranuar nga truri im

sikur të ishte truri im radio i lirë

ndërsa Zoti Dj qiellor

dhe shou i Tij shket përreth universit

dhe krejt rastësisht futet në kokën e dikujt.

Ndoshta zëri poetik në kokën time është incizuar nga Zoti.

Ndoshta poetët sall transkriptojnë nga makina e mesazheve të Zotit.

Ndoshta zëri poetik në kokën time

nuk është i incizuar nga Zoti.

Ndoshta është i incizuar nga engjëjt e zakonshëm.

Ndoshta djemtë e këqij rregullisht i plaçkitin valët ajrore poetike.

Imagjinoni këtë: insektet janë poetët më të mirë.

Antenat e tyre kapin valët ajrore të para.

Poezia e kacabujve përnjëmend duhet të jetë e fortë.

Imagjinoni poezitë e tërbuara të kolonive të tyre.

Poezitë madhështore të dashurisë milingonat i shkruajnë për mbretëreshat e tyre

e pasura, poezi e ëmbël e kosheres

e përulura, poezi melankolike e mantideve lutëse

e pashuara, poezi e voltazhit të lartë të gjinkallave

poezitë e këndshme të xixëllonjave të mesnatës

bezdisin poezitë e vogla të mushkonjave

poezitë e mrekullueshme të mizave të mishit që hanë kufomat.

Poezia ime e fundit është sikur një shumëkëmbësh.

që trupon rrugës së stërngarkuar

dhe secili automobil e huq për një fije floku

derisa del në anën tjetër

dhe një djalë në biçikletë ia plaquritë prapanicën

ndërsa ajo është e zonja të zhargitet deri në vendin e sigurt

kur një kapak i bucelës i shkoqet Yugos së fundit në Amerikë

dhe zë vend bash në shumëkëmbëshin tim

si një mauzole i ndryshkur

si një monument buzërruge

si një rekuiem për atë që ka mundur të ndodhë

si një rapsodi për botën tjetër.

5

Unë quhem J. T. Gillet

dhe bash dua të di përnjëmend se përse jam këtu.

Unë quhem J. T. Gillet

dhe ka shumë njerëz

që më thonë se këtu jam për arsye të ndryshme.

Ata më thonë se unë jam dikush të cilin unë nuk e njoh bash gjithmonë.

Ata më thonë se unë jam dikush të cilin unë nuk e dua bash gjithmonë

ama ngandonjëherë unë as nuk i njoh dhe as nuk më pëlqejnë poezitë e mia.

Unë quhem J. T. Gillet

dhe sall dua të di se përse po e shkruaj këtë poezi

kur viruset e padukshme

i kanë shpallur luftë species sime

kur viruset që përlajnë e asgjësojnë gjithçka

po përhapen në xhungël

kur fise të tëra janë fshirë nga faqja e dheut nga viruset

kjo të bën të kullosh gjak prej syve deri në grahmën e fundit

kur këta viruse janë vetëm një ditë larg teje me vijë ajrore

kur miliona viruse mbështillen në kokën e gjilpërës

njashtu siç hallakatet Menheteni në orën e pikut

kur çdokush blen për mikpritësin shpirtmirë.

Bill Burroughs thotë se gjuha është një virus nga hapësira kozmike.

Bash dua të di se përse po shkruaj mbi viruset

kur do të mund të shikoja ritransmetimin e programit mbi Ishullin Gillian

ose të rilexoj Mondo 2000.

Bash dua të di se përse po e shkruaj poezinë time të fundit

kur kam shumë gjëra për të bërë e t’ia nis nga fillimi.

Gllabërimi ka zhdukur shumë zogj.

Përditë ka zhdukje të pakufishme

krijesa është e shenjtë, secili çast është aq i përkryer

çaste të pafundme në secilën minutë

të gjitha po japin shpirt

të gjitha qeniet e ndjeshme

të gjitha po japin shpirt

të gjitha gjërat (duke përfshirë edhe ato që nuk ekzistojnë)

të gjitha po japin shpirt

Ashland po jep shpirt

Oregoni po jep shpirt

San Francisko po jep shpirt

sekuojët vigane po japin shpirt

Oqeani Pacifik po jep shpirt

ajri i mirë i pastër po jep shpirt

Grateful Dead po japin shpirt

Unë po jap shpirt

ti po jep shpirt

kjo poezi dalëngadalë po jep shpirt

rokenrolli thotë se nuk po jep shpirt

ama më duhet të riverifikoj pulsin.

Ka shumë mënyra për të provuar se jam gjallë

shumë mënyra për të përdorur trupin tim

këto duar, veshët, gjuhën dhe sytë

ka shumë mënyra

për të ndier muzikën

dhe për të kërcyer nga dritarja

ka shumë mënyra

që poezia ime të bie përtokë.

Pothuajse mund të dëgjoj fjalën e saj të fundit

një pëshpërimë që reflektohet përpjetë

nga një trotuar i zbrazët.

Gati mund të dëgjoj jehonën e saj të fundit

bash pasi që ta godet betonin.

6

Si duhet ta mbaroj poezinë time të fundit?

A do të duhej që poezia ime të fundit të marrë në shenjë ndonjë pikë të zezë qiellore?

A do të duhej të përpiqem të shpëtoj pyllin e shiut?

Ose mos është poezia ime e fundit një vrasëse pa qëllim

që krekoset ndaj një armiku inekzistent

që gjuan kuturu në caqet e rastit.

Poezia ime kamikaze e armatosur dhe e rrezikshme

poezia ime kamikaze që nuk e huq kurrë.

Poezia ime kamikaze nuk dorëzohet aq lehtë.

Poezia ime kamikaze do t’i lajë do hesape.

Poezia ime kamikaze e di se ky është shpërthimi i saj i fundit

dhe do të shitet sa më shtrenjtë

dhe do dikë të madh për të marrë atë që po vjen

ajo do që t’i lë në tavolinën e thyer pushkët që ende qesin tym

ajo do që t’i rrasë në burg disa ish-presidentë

ajo do që Nixon që të paguajë për masakrën e Kent Steitit

ajo do që Reagan t’i hapë disa varre masive

në xhunglat e El Salvadorit

ajo do që George Bush të ndajë të njëjtën qeli me Manuel Noriegan

ajo do që Dan Quayle të ndajë qelinë bashkë me Charles Mansonin

ajo do që ta zhvarrosë J. E. Hooverin në një emision të drejt­përdrejt në CNN

me njerëzit e famshëm të lajmeve

të lexojë një listë të pafund të mizorive policore.

Neve na bien në qafë policët

sa herë që shikojmë në pasqyrën e pasme

sa herë që parkojmë automobilin në rrugë qyteti

sa herë që me radar zënë pritë pas kaçubave

neve na bien në qafë policët.

Neve na bie në qafë Ministria e Mbrojtjes

e cila do të na vrasë të gjithëve.

Na bie në qafë edhe CIA që do të vejë bomba në kozmos.

Na bie në qafë IRS që do të na i marrë paratë

për të krijuar edhe më shumë mekanizma për të na vrarë nga distancat më të mëdha.

Na bie në qafë qeveria që di se ç’është më e mira për ty e për mua.

Na bie në qafë qeveria që kërkon prej nesh të blejmë më shumë televizorë

njashtu që do të mund të shikojmë nga distanca e sigurt sesi po fundoset gjithçka.

Bagdadi u bombardua pasi që ra errësira prandaj mund t’i shohim fishekzjarrët

ama nuk mund t’i shohim foshnjat e sakatuara

nuk mund t’i shohim pirgjet e larta me trupa të pafajshëm rrugëve.

Neve na bie në qafë qeveria

e cila kërkon nga ne të blejmë më shumë cigare

edhe më shumë pije alkoolike dhe sa më shumë armë.

Qeveria e mban geton plot me kokainë dhe heroinë

ndërsa neve na rrasë në burg nëse pimë marijuanë

Burgjet janë plot me tipa që pinë marijuanë dhe kriminelë që s’kanë kryer krime

këta kanë të burgosurit politikë, këta janë të burgosurit politikë

ka më shumë të burgosurish politikë në Amerikë

se në cilindo vend tjetër në botë.

Ka më shumë njerëz nëpër burgje të Amerikës

se në burgjet e Rusisë

Ka më shumë njerëz për frymë në burg në Amerikë

se në cilindo vend tjetër të botës.

Vazhdimisht po ndërtojnë burgje.

Në Amerikë burgjet tashmë veç janë ndërmarrje komerciale.

Ka më shumë raste të identiteteve të gabuara

se asnjëherë më parë.

Ti do të mund të ishe i ardhshmi. Bijtë dhe bijat tuaja. Ose të mitë.

Kjo është poezia ime e fundit dhe dua ta mbaroj në liri.

Jo në kuptimin e lirisë teorike apo absolute.

Në asnjë ideal platonik ose imperativ kategorik.

Bile as të lirisë kushtetuese (ha-ha-ha).

Dua ta mbaroj poezinë time të fundit

duke bërë bash atë që jam duke bërë.

Kjo është ajo liria që dua të blej me poezinë time të fundit.

Atë liri që mund të ndiej në çdo pore të trupit tim.

Nuk po kërkoj edhe aq shumë.

Sa për të blerë një grimë kohë.

Një gjendje të mirësisë së përkohshme.

Grushti im i fundit poetik lulëzoi pa përkufizime

shkëlqeu me mospërfillje të plotë ndaj normave dhe rregullave

me mospërfillje të plotë ndaj sugjerimeve të miqve

me mospërfillje të plotë ndaj mundësisë së botimit

poezia ime e fundit do të kërcejë me braktisje të plotë derisa të rrëzohet.

7

Poezia ime e fundit mund të jetë fillim modest

i një shpërthimi maniak i poezive të fundit

të gjitha duke u zhytur kryengulthi në harresë

një orgji rrëshqitëse e poezive të fundit

që përziejnë veten nga kjo botë

që zgjohen jashtë trupave të tyre.

Po, po, i thërras të gjithë poetët të më bashkohen

dhe lërini poezitë tuaja të lulëzojnë.

Le të ketë poezi të fundit në lidhje me të ndenjurit në kauç

duke ngrënë hotdog tofu

duke shikuar filma inteligjentë të nxitësve të skuadrave

duke vënë baste në ndeshjet metafizike të futbollit

duke garuar për kryetar në qytetet e panjohura

dhe duke komplotuar revolucione të ëmbla.

Imagjinoni këtë: kopshte të gjera të poezive të fundit

që rriten përreth rrokaqiejve

si Babelë rrotullues të poezive të fundit

driza kolosale të poezive të fundit

që pushtojnë Shtëpinë e Bardhë.

Ushtritë e Republikanëve të rinj

presin deri në rrënjë pyjet e poezive të fundit

ama poezia e fundit i zhvesh

dhe ua shuplakon prapanicat e bardha.

Ata përpiqen t’i helmojnë rrënjët e tyre

ama ata ua rrasin do shpulla edhe më të forta

dhe më pas forcohen edhe më tepër.

Haleluja të lavdishme të poezive të fundit.

Togje të poezive të fundit

marshojnë në formacione të forta.

Banda të egra të poezive të fundit

vrapojnë marrëzisht në çdo drejtim.

Poezitë e fundit pushtojnë stacionet televizive.

Poezia e fundit këmben karta që kudo janë në dispozicion.

Aleanca multinacionale të poezive të fundit.

Kartele koalicioni të poezisë së fundit.

Konspiracione ndëryjore të poezive të fundit.

Poezitë e fundit po kthehen nga të vdekurit.

Po, po, i thërras të gjithë poetët të bashkohen me mua

dhe ta shkruajnë poezinë e tyre të fundit!

Bile edhe në qoftë se nuk keni shkruar poezi asnjëherë më parë!

(Mos hezitoni, nisjani bash tash!)

Kurrë nuk është tepër vonë të shkruani poezinë tuaj të fundit.

Ka të ngjarë që të gjitha poezitë të jenë poezi të fundit

ka të ngjarë që poezitë e fundit të vërshojnë çdo gjë

ka të ngjarë që rrugët të përmbytën me poezitë e fundit!

Poezitë e fundit do të varrosin automobilat e policisë.

Poezitë e fundit do t’i kapërdijnë të pasurit dhe do të rishkru­ajnë historinë.

Poezitë e fundit do ta bëjnë botën vend më të mirë.

Ato me saktësi do t’i parashikojnë

pasojat e herëpashershme.

Ato gjithmonë do ta thonë të vërtetën.

Ato do ta zbresin qiellin në tokë

Bash sikur dikur

kur besonim se bota

do të marrë fund së shpejti

ndërsa poezia do të jetojë përgjithmonë.

(Vazhdon)

Marrë nga numri i 13-të i revistës “Akademia”. Përktheu: Fadil Bajraj