Nga: Teresa Galeote Dalama
Përktheu: Bajram Karabolli

Kryeministri, në gjumë, hidhet përpjetë nga një ëndërr e tmerrshme. Ende në ankth shikon fytyrën në pasqyrë. Është mesnatë, po gjumi i iku dhe nuk e ndjell dot më.

Gdhihet një ditë e turbullt, njësoj si shpirti i tij. Del në kopsht për t’u siguruar se gjithçka është në rregull. Ndërsa sëllin, kujton imazhet tronditëse të ëndrrës: në qelqnajat e mëdha të dritareve të dhomës së gjumit, njerëz që zvarriteshin, duke u ngjitur drejt çatisë. E ha mëngjesin pa oreks dhe e kalon ditën tërë shqetësim: ato skena, edhe pse të vagëlluara, nuk i hiqen dot nga koka.

Kur shkon në zyrë, e informojnë për incidentet e fundit, dje dhe në vazhdim: “Z. Kryeministër, njerëzit kanë braktisur vendet e punës. Kompanitë janë në krizë. Mijëra njerëz kanë pushtuar rrugët e kryeqytetit dhe policia ka përdorur forcën për t’i shpërndarë. Për pasojë, ka tridhjetë të vdekur dhe njëqind të plagosur: të gjithë janë protestues”. Kryeministri bën një telefonatë dhe udhëzon kreun e Ministrisë së Sigurisë Kombëtare që të mos përsëriten më turbullira: “Duhet dhënë fund protestave në rrugë; na prishin imazhin e mirë. Shërbimi policor dhe ai i inteligjencës duhet të jenë më të rreptë dhe më efikas”. Kryeministri ishte i bindur se koordinimi i këtyre dy organeve do të rivendoste rendin.

Netët në vijim fle më qet, por kjo qetësi është tejet e përkohshme. Kalon vetëm një javë dhe, përsëri, i njëjti makth në gjumë. Tani njerëzit që ngjiten përpjetë qelqnajës janë shumë më tepër. Ka edhe gra edhe fëmijë. Zgjohet duke u dridhur. Thërret shefin e sigurisë dhe i thotë se kishte armiq që përpiqeshin të pushtonin rezidencën e tij. Kontrollojnë çdo qoshe të vilës dhe gjithë anekset dhe lulishten përqark, por nuk gjejnë asgjë të dyshimtë.

Atë ditë, mbledh Këshillin e të Trembëdhjetëve dhe trajton çështjen e marrëdhënieve ndërkombëtare. Urdhëron që organet më të larta ekonomike dhe politike të merrnin masat urgjente që, marrëdhëniet me vendet e ndryshme, të konsolidoheshin me marrëveshje të reja bashkëpunimi. Pastaj, Kryeministri kërkon informacion mbi zhvillimet e fundit në vend.

– Z. Kryeministër, situata kërkon që përqendrimeve të dhunshme, aty-këtu, u duhet dhënë fund; jo vetëm për sigurinë tonë, por edhe për atë të aleatëve tanë, – thotë Ministri i Sigurisë.

– Mos i përkëdhelni. Veproni me dorë të fortë. Mos lejoni aspak trazira që rrezikojnë paqen që e kemi arritur me aq shumë përpjekje, – përfundon Kryeministri.

Atë natë, për të fjetur top, merr një pilulë gjumi dhe bie hop në shtrat, pa e çarë kokën për shqetësimin e ëndrrës së tij. Por, shumë shpejt, zgjohet nga një makth i çuditshëm: diçka dukej sikur notonte në mjedisin e dhomës dhe e bënte ajrin të rëndë. Thërret mjekun dhe i tregon për atë ndjesi të rrallë. Mjeku, pa i kushtuar shumë rëndësi kësaj ndjesie, i jep një qetësues për t’i larguar shqetësimin.

Gjatë ditëve në vijim, vendi gëzon qetësi absolute. Revoltat e studentëve ishin mposhtur, protestat me braktisje të punës ishin luftuar me një ligj të posaçëm kundër dembelëve dhe keqbërësve, si pasojë e të cilit po zbrazeshin rrugët dhe po mbusheshin burgjet. Tashmë vendit i duheshin një numër më i madh burgjesh. “Ruajtja e qetësisë në rrugë është gjëja më e rëndësishme”, i sugjeron Kryeministri Këshillit të Trembëdhjetëve. Kësisoj, për të ruajtur rendin vijnë ndihmë edhe forca ushtarake. Kjo masë dha rezultate të mira, megjithëse, në gjithë vendin, la dhjetë mijë të vdekur, tridhjetë mijë të plagosur dhe shumë të tjerë të humbur. Me urdhër të Kryeministrit, Këshilli mblidhet përsëri. “Megjithatë, kurrsesi nuk duhet të kthehemi mbrapsht”, thonë të gjithë, njëzëri.