Albin Mehmeti

Dikur shihja panaire të librave të vjetër që organizoheshin në vendet e Evropës. Lakmoja. Doja edhe unë të takohesha ballë për ballë me libra që ishin shkruar dekada e shekuj më parë. Nuk do të besoja që do të isha pjesëmarrës në një panair të tillë. Por… ajo ditë erdhi. Në ditët e fundit të muajit të parë të vjeshtës, Prishtina zbardhi ndryshe. Dashamirë të librit e të dijes ishin mbledhur në oborrin e Institutit Albanologjik në pritje të hapjes së edicionit të parë të një panairi ndryshe nga të tjerët, që organizatorët e kishin pagëzuar “Panairi i Librave të Vjetër, të Rrallë dhe të Përdorur”.

Takimi me libra të vjetër e të rrallë ishte emocion i veçantë që mund ta kuptojë vetëm ai që është i lidhur shpirtërisht e ashtunisht me librin. Kam qenë pjesëmarrës edhe na panaire të librave të rinj, por nuk e kisha këtë emocion që përjetova tani. Jo, se libri i ri nuk ka vlerë. Asnjëherë. Është ndryshe takimi me një libër që sapo është botuar dhe ndryshe është takimi me një libër që ka dyfishin, trefishin a katërfishin e moshës tënde. Ishte emocion i veçantë kur në duar pata librin e Justin Rrotës për historinë e alfabetit shqip, botim i vitit 1936. Teksa e shfletoja, mendja më shkonte se ky libër mund të ishte në duart e martirit të dijes. Lashë mënjanë anë librin e Justin Rrotës dhe mora librin “Sytë që shkrepin dashuni”, botim i vitit 1959, në të cilin ishin përmbledhur poezitë e poetëve të Kosovës, të cilët atëbotë ishin në fillime të krijimtarisë së tyre. Në dorë më ra edhe përmbledhja, mbase prej të parave të profesorit martir të lirisë, Latif Berisha. Teksa lexoja poezitë e tij, më dukej se e takoja profesorin, të cilin s’e kam takuar asnjëherë.

Teksa shihja librat, doja t’i kisha dy-tre palë duar e dy tre-palë sy, që t’i shijoja të gjitha librat përnjëherë. Në disa prej librave pashë nënshkrime e shënime në margjina të librave. Mendova se mbase këto shënime janë të dikujt që tanimë ka hyrë në histori, po aq sa edhe autorët e atyre librave.

Evenimentet e tilla të veçanta të mundësojnë të takohesh me njerëz të veçantë. Për tre ditë mora këshilla për jetën e krijimtarinë nga dy miqtë e mi, Berati e Agroni.

Mora informacione e këshilla të vyeshme nga shumë vizitorë të panairit.

Takova prindër, të cilët erdhën me fëmijët e tyre dhe u tregonin me nostalgji për librat që i kishin lexuar e që gjendeshin të ekspozuara në panair.

“Panairi i Librave të Vjetër, të Rrallë dhe të Përdorur” qoftë me jetë të gjatë!