Kjo i ndodhi Lec Gurrmollës ndër të parat lirime vere qi erdhi me kalue në Shkodër mbas dhetë vjetsh banimi ndër shkolla të përjashtme.

Nji ditë korriku i tokoi m’u ndalun për mjesditë te nëna e dajës. Kah mbarimi i zhegut, nësa tjerët flêjshin ende, zbriti poshtë n’oborr e mbandej hyni në kopësht mbas shtëpije. S’ishte e para herë, mbas këthimit të tij në Shkodër, qi vinte në shtëpi të dajave, por asnji herë s’kishte pasë rasë me shetitë të gjitha skutat ku strukeshin kujtimet mâ t’âmbla të fminís së largët.

Kopshti n’at mbasdite të nxehë, heshtte në diell. Ajo heshtje e tij po vlonte me zâne të panjehuna veçse të lehta e me lëvizje disi të shutituna. Lëvizje kandrrash e fluturash: zâne bletësh e grêthash.” Ndiehej si nji marrje fryme e gjânë bimësh, nji aht i thellë bimuer tue u përhapun nëpër at heshtim ari. Lëshojshin hije anave hardhijat e rrëfatuna në hûj të tyne me gjethë stërpikë në gur kali ndërmjet cilve lavireshin vilet e rrushit ende të bleruna e të pashêjuna e në midis pêmët rrjesht e rrjesht, zerdelija pjeshka dardha molla ftoj kumbulla. Asaj hije i epte ngjyrë të bruzët ari i diellit me feksime plot gjallni. Kumbullat dêng me kokrra të pjekuna s’mungojshin aty në kopësht. Por syt e Lecit, si të tërhjekun prej nji fuqije shortare, kërkuen nji kumbull përtej murit.

Ishin dhetë vjet, e mâ ndoshta, qi s’e shifte at mur. Nji mur i vjetër jo forti naltë, i nxîm prej kohet, me këlqere gjithkund të rame. Ngjyra e atij muri e bânte Lecin me ândrrue. S’kishte nji ngjyrë të përçansueme; në të të gjitha ngjyrat ishin të përmbledhuna. Shiu e dielli, tue e rrahë me vjet e vjet, e kishin veshun me një lëmashk, të bruzët ashtu si hijet e gjalla të kopshtit. Në skâj të tij, aty ku përbânte kând me nji anë tjetër, shtrîhej për të e kacavarej dashunisht nji jesemin plym me lule të bardha të çeluna. Ajo lule me njomsí dhe âmsim të vet ngushullonte pleqsín e murit.

Përtej atij muri në nji kopësht të huej, me do degë të nalta qi zgjateshin dhe këtej, ngrehej nji kumbull. Syte Lecit e përshëndetën me adhurim.

Arsyen e këtij adhurimi as ai qartas s’e kuptonte. Në mjegullimet e kalthera qi mbështjellshin fiminín e tij në mbamendje, ajo kumbull naltohej gjallnisht mbi çdo gjâ tjetër. Psehin s’e dinte. As nuk përpiqej m’e dijtë. Atij i mjaftonte ajo ândje e hollë qi, tue shikue kùmbullën e huej përtej murit, nga syt i rrëshqitte në shpirt, në të cilin zgjoheshin ndiesina të vjetra e shije të harrueme.

Përmbante kopshti i dajave plot kùmbulla boshnjake e bodorike e gabele, me kokrra picigjate e të rrumbullakta, por atij papritmas, turrshëm i flakoi në shpirt nji deshir i falisun.

Ndieu nevojën e çuditshme me i kërkue ato kokrra të vogla, të verdha me ngjyrën e dyllit, të kùmbulles përtej murit.

Njiherit me kêt deshir iu zgjue e i vetoi përmbrênda edhe kujtimi se nji trill i atillë ia tronditi shpirtin shum vjet përpara.

Ai s’dinte, as nuk donte n’at ças, me pá qartas ndër ndiesina të veta të ndërlikueme. Lëshohej me mirakândje në valë të tyne. Donte me hypë mbi at mur e me ngrânë aso kùmbullash të verdha. Ndoshta ky ish deshir i vjetër qi zgjohej rishtas mbas nji gjumi dhetë vjetësh. Ndoshta ish trill i ri lindë n’at paq zhegu ari. Por kjo s’i duhej gjâ me dijtë. Dishka mâ e fortë se urtija e shtynte m’u ngjitë maje murit.

“Marrí! S’jam mâ i vogël si atëherë! Dikur do sênde mund i bâjshëm… Tashti âsht marre me më pá kush…”

Ky mendim s’i vjefti. Harroi moshën, humbi njohunín e kohës e të vêndit, shtîni në punë kâmbë e duer edhe u gjet maje murit, midis degve të kùmbulles. Si i dishruem, me at lakmí për pêmë në gêmb qi vetëm kalamâjt ushqejnë, çoi dorën kah kokrrat e verdha dhe, kur i shtrëngoi ndër gishta për me i këputë, i rrëshqiti nji të dridhun ândjeje në trup si të prekte mishin e njomë të nji krijatyre nxehtësisht e gjatë mot andrrue e pritë. Lângu u kùmbullave i ngjalli në gojë nji shije verash të humbuna, nji âmë, stinësh të mbrekullueshme shlulzue mbas nji prendimi të largët.

Por, qe, syni i xhixhilloi në harén e nji zbulimi të papritun.

Andej murit shtrihej nji kopësht tjetër shum më i hapët se ai i dajave. E shifte at mareshtë gjelbrore tërhjekse nëpërmjet gjetheve e gêmbave. Jo me vûllaj të mjellun me gjithnduer barishtesh si ai i dajave, por të tânë bar e i dêndun me lândë. Drita e diellit me mzi depërtonte nëpër degë nalt gërshetue. U futëshin n’at gërshetim të blerët rrezet diellore tue u zbutë, e aty në bar t’imë, qindisë ashtu prej rrezeve e prej gêmbave, halí prrallash shpalisë nên kâmbët e nji princeshe të zhdukun.

At ditë princesha e mërtisun në dëgërmija ândrre ishte Fmijnija. Kishte ikë për gjithmonë a por do të këthente?

Pa peshue mirë veprën e vet, kërceu prej majes s’murit në kopësht të huej.

Vetëm kur u gjet mbi bar, n’at anë, pau nëpërmjet trupave të lândve të shumta dritoret e nji shtëpije qi çeleshin kah kopshti. Në mënyrë të pacaktueme, mjegullore, i binte në mend ai vênd. Ndoshta kâmba e tij s’e shkelte për të parën herë at bar t’imë, të butë, plot lajle rrezesh e hijesh. I kuj ishte ai kopësht? Ai s’donte me mendue. U lëshonte në rrjedhë të trillit qi e kapi. Eci kadalas si të dronte se po zgjon dikë të fjetun n’at paq të kulluet kû amnija e tokës lumnonte ndër pêmë qi piqeshin në diell. Shëndronte hapat me droje, si ai vjedhsi qi i avitet tue u matë teshës lakmue kahmot. Po, vjedhës… E varun, n’ata gêmba të dendun, në heshtí të mysterëshme, ku zânin mâ të naltë e lëshonte tufa e jaseminëve me erë të vet, derdhë këtej nga kopshti i dajave, pèzull n’at gjymsaterr t’âmbël ku hija e drita putheshin dashunisht, si dy motra bashkue në nji mall të dridhun, rrinte degërmija qi mërtisi dikur fytyrën e Fmijnís. At degërmí zbriti me pushtue… Jo vjedhës, s’ishte… Përkundrazi dikush qi flênte n’at kopësht i kish vjedhë dishka të çmueshëm në shpírt… Tashti ecte mbi bar të njomë m’e gjetë at pjesë të humbun të shpirtit e, pa u kujtue, i avitej shtëpís.