Noli gjeti rast dhe i tha Presidentit se po të mbretëronin ato parime që deklaroi në fjalimin e tij, s’ka dyshim që edhe Shqipëria do të fitonte të drejtat e saj.

Wilsoni iu përgjigj se “ato parime do të mbretërojnë, sepse për ato luftojmë”.

Pas kësaj, Noli iu afrua Zonjës së Parë, Edith, e cila po shijonte rrjedhën e gjerë të lumit Potomak.

U zhvillua kjo bisedë:

Fan Noli: Zonjë, shqiptarët më kanë porositur t’ju lutem që ta kujtoni Shqipërinë, një vend aq i varfër, pa miq dhe pa ndonjë përkrahje. Po nuk qajnë për urinë dhe mjerimet që heqin, po për humbjen e saj.

Zonja Wilson: Po. Na vjen shumë keq për kombësitë e vogla si Shqipëria, Belgjika e të tjerat.

Fan Noli: Situata jonë, Zonjë, është shumë e koklavitur dhe e trazuar.

Në këtë kohë në bisedë ndërhyri Presidenti Wilson, i cili ishte duke folur me një diplomat aty pranë.

Presidenti Wilson: Me të vërtetë është shumë e koklavitur.

Fan Noli: E vetmja shpresë për Shqipërinë është Amerika dhe ju, Zoti President.

Presidenti Wilson: Unë do të kem vetëm një zë në Kongresin e Paqes dhe atë zë do ta përdor dhe për të drejtat e Shqipërisë.

Fan Noli: Ai zë është i mjaftë për shqiptarët dhe ata do të jenë vdekërisht të gëzuar dhe fare të sigurt për të drejtat e tyre.

Presidenti Wilson: (Buzëqesh) Jo, mos ia u thuaj pikërisht ashtu shqiptarëve, se ahere ata do ta lenë punën e tyre në gjumë. Duhet ata paskëtaj të punojnë ca më tepër se kurdoherë.