Saleh Al Arouri, numri dy Hamasit, që u vra ditën e djeshme nga një sulm i ushtrisë izraelitë mbi bazat e Hezbollahut në Bejrut të Libanit, rezultonte në listën e atyre që duhet të vdisnin për Tel Avivin. Dhe ai e dinte mirë këtë gjë.

Izraeli e kishte portretizuar disa herë atë si një nga objektivat e mundshëm të fushatës për eliminimin e liderëve të Hamasit jashtë vendit. Por Al Arouri nuk fshihej, pasi ai me siguri llogariste që të mbrohej në Bejrut, me ndihmën e Hezbollahut pro-iranian dhe vetë Pasdaran (Gardës Revolucionare të Iranit).

I lindur në vitin 1966, me origjinë nga Bregu Perëndimor, ai konsiderohej një ndër figurat kryesore të zyrës politike, ndërsa ishte i përfshirë në sulme të shumta dhe qëndroi në burg për 10 vjet. Në vitin 2016, izraelitët e dëbuan atë dhe ai u vendos në Turqi, më pas Ankaraja – pas një faze të tensioneve me Tel Avivin – e “ftoi” atë të transferohej në Katar, nga ku u transferua më pas në Bejrut.

Në mënyrë progresive al Arouri mori një rol të dyfishtë. Linja e parë përfshinte udhëtime në Lindjen e Mesme, duke dhënë intervista, duke bërë gjithmonë njoftime të ashpra. Një fytyrë dhe një zë për të shpjeguar pozicionet e fraksionit, për të diktuar kushte për pengjet, për të rinisur sfidën e madhe ndaj armikut. Misioni i dytë i tij lidhej me udhëheqjen e brendshme të Rripit, në veçanti Yahia Sinëar dhe Mohammed Deif, strategu i Brigadave Ezzedine al Qassam, është më i matur, por konkret. Në mërgim ai krijoi marrëdhënie të reja dhe kultivoi ato më të vjetra me Boshtin e Rezistencës, frontin e animuar nga Ajatollahët, dhe në veçanti Hezbollahu. Disa analistë madje e kanë vendosur atë në kontrast me personazhet e tjerë, gjykime jo gjithmonë të qarta dhe shpesh herë tenton të mbjellë një furtunë në radhët e milicëve.

Megjithatë, një profil që është gjithmonë i rëndësishëm, një armik i frikësuar nga shteti hebre dhe SHBA, me këta të fundit që pas krizës së Gazës, e kishin ngritur çmimin për “kokën” e Al Arourit nga 5 në 10 milionë dollarë, duke e paraqitur atë si lidhjen e diasporës palestineze me krahun ushtarak, me një vizion shumë të afërt me atë të Iranit.

Madje nuk është përjashtuar – sipas një versioni – që ai ka marrë pjesë në samitet përgatitore të ofensivës Diluvio al Ansa së bashku me oficerët e divizionit Qods të Pasdaran. Teza e hedhur poshtë nga ata që besojnë se liderët në Gaza nuk kanë dhënë shumë detaje për atë që ndodhi më 7 tetor me sulmin në kibuci.

Këto janë aspekte të vogla në një luftë pa kufij dhe ku Izraeli nuk i ka vendosur kufij vetes. Kryeministri Benjamin Netanyahu, Mbrojtja dhe Inteligjenca premtuan të bënin atë që pikërisht ndodhi dje në Bejrut.

Tel Avivi zyrtar formoi një grup pune të emërtuar “Nili” për të gjuajtur kundërshtarët , kombinoi njohuritë e Shin Bet, Mossad-it dhe inteligjencës ushtarake për të vepruar në territoret palestineze dhe në çdo vend të rajonit. Izraeli përdori fonde të shumta për të rekrutuar spiunë dhe evokoi një “Mynih të ri” duke aluduar në hakmarrjen e gjatë kundër atyre që dyshohet se janë përgjegjës për masakrën në Lojërat Olimpike në Gjermani në 1972. Një histori që nuk mbaroi kurrë. Dhe nga një kthesë e fatit, greva e Bejrutit përkoi me vdekjen e Zvi Zamirit, shefit të inteligjencës që drejtoi atë hakmarrje. Ai ishte 98 vjeç.

Pas luftës kundër Fatahut, filloi lufta kundër Hamasit dhe Xhihadit, me taktika të ngjashme, operacione të afërta dhe të largëta. Në Dubai, Tunizi, Malajzi dhe Gaza. Vrasje të reja të synuara, lista të reja objektivash, më shumë bomba, sulme ajrore, vrasës me pagesë. Në fakt, vendet mike të fraksionit islamik i kanë marrë seriozisht deklaratat e Netanyahut. Turqia, ku al Arouri ishte në shtëpi së bashku me militantë të tjerë, reagoi duke kryer bastisje (më e fundit të martën) të “bashkëpunëtorëve” të dyshuar të Mossad-it dhe kërcënoi me hakmarrje të rëndë.

Katari, i rëndësishëm për negociatat diplomatike, thuhet se i kërkoi Izraelit të mos i prekte mysafirët e tij. Pra, nuk është e çuditshme që goditja erdhi në Bejrut, i cili ka qenë gjithmonë një arenë e përgjakshme, me një gjendje të dobët dhe kushte të favorshme. Kështu ishte edhe pas Mynihut dhe për vite me radhë.

Eliminimi i al Arourit është një plagë e rëndë për Hamasin, edhe nëse askush nuk është i pazëvendësueshëm dhe fraksioni është mësuar me humbje. Në të vërtetë, sprovat e vështira e kanë forcuar, mes retorikës së martirizimit dhe dëshirës për të mos u dorëzuar për asnjë centimetër. Në të njëjtën kohë, ai është një sinjal për Hezbollahun, realiteti dominues në Liban dhe një partner solid i muxhahedinëve palestinezë. Droni vrasës ka gjetur objektivin në çifligun e tij.