Presidenca e Komisionit Europian është më e fuqishmja për sa i përket profilit publik, fuqive legjislative dhe peshës buxhetore.

Me katër muaj deri në zgjedhjet e Parlamentit Europian (PE), tashmë janë rreth 20 emra në garë për postet kryesore të BE-së.

Presidenca e Komisionit Europian është më e fuqishmja për sa i përket profilit publik, fuqive legjislative dhe peshës buxhetore.

Dhe presidentja në detyrë, Ursula von der Leyen, ka fuqizuar rolin duke shtuar politikën e jashtme në portofol, me pikëpamje të ashpra për Rusinë dhe Palestinën në luftërat e Ukrainës dhe Gazës.

Presidenca e Këshillit të BE-së është puna më e lartë për sa i përket protokollit, kur bëhet fjalë për kryesimin e samiteve të BE-së dhe pritjen e të huajve. Por liberali belg Charles Michel thuhet se ka prishur koordinimin e samitit të BE-së dhe ka hedhur poshtë kur do të japë dorëheqjen.

Puna e presidencës së PE, e mbajtur nga konservatorja malteze Roberta Metsola, është kryesisht nderuese, por ndihmon në përcaktimin e agjendës së asamblesë së BE-së, e cila ka gjithnjë e më shumë fuqi bashkëlegjislative.

Posti i shërbimit të jashtëm të BE-së, i mbajtur tani nga socialisti spanjoll Josep Borrell, qëndron në rangun e dytë për sa i përket hierarkive formale, por gjithashtu është rritur në rëndësinë politike për shkak të shumëfishimit të konflikteve në Europë dhe fqinjësi të saj në pesë vitet e fundit.

Ekziston një përzierje e familjeve politike evropiane, me një anim nga qendra e djathtë. Ekziston gjithashtu një ekuilibër i shteteve anëtare veriore dhe jugore, si dhe atyre të mëdha dhe të vogla.

Madje ka edhe barazi gjinore në një qëndrim ndaj vlerave moderne, megjithëse institucionet e BE-së kanë ende një histori të tmerrshme mbi diversitetin etnik. Puna e sekretarit të përgjithshëm të NATO-s dhe posti i presidencës së Bankës Qendrore Evropiane (BQE) nuk kanë asnjë lidhje me zgjedhjet e PE.

Portofolet më të fuqishme të komisionit të BE-së në nivel komisioneri, të cilat përfshijnë tregun e vetëm, klimën, konkurrencën, tregtinë, energjinë, çështjet fiskale, bujqësinë dhe zgjerimin mund t’u jepen gjithashtu humbësve të vendeve të punës si kompensim.

Votimi i PE-së përcakton gjithashtu Spitzenkandidaten, një fjalë gjermane që do të thotë “kandidatët kryesorë” dhe që i referohet figurës së zgjedhur të çdo familjeje politike të BE-së për zgjedhjet.

Por ndërsa një fitore e madhe për një grup politik u jep atyre më shumë ndikim në bisedimet e prapaskenave të BE-së, nuk ka asnjë garanci që Spitzenkandidati i tyre do të marrë punën që donte në fund.

Personaliteti ka rëndësi

Grupi socialist S&D ka emëruar komisionerin pak të njohur të BE-së, Nicolas Schmit.

Të Gjelbrit kanë propozuar eurodeputetin gjerman Terry Reintke dhe eurodeputetin holandez Bas Eickhout. Grupet e qendrës së djathtë, liberale dhe të djathta nuk janë deklaruar ende.

“Nëse von der Leyen do të shërbejë për një mandat të dytë, balanca politike e pushtetit do të vendoste një socialist si president të Këshillit Europian dhe një liberal për HRVP [postin e politikës së jashtme të BE-së],” tha Eric Maurice, nga Qendra e Politikave Evropiane. EPC), një think-tank në Bruksel.

Dhe e gjithë kjo do të thotë se postet e kryetarëve të komitetit të PE janë të vetmet në Bruksel që ndahen në mënyrë demokratike, sipas një sistemi matematikor të krijuar për herë të parë nga Thomas Jefferson.

Kandidatët janë:

Xavier Bettel (një ish-udhëheqës i qendrës së djathtë të Luksemburgut), António Costa (një ish-kryeministër socialist portugez), Alexander de Croo (kryeministri liberal belg), Mario Draghi (një teknokrat italian dhe ish- shefi i BQE)), Mette Frederiksen (kryeministrja daneze e qendrës së majtë), Kaja Kallas (kryeministrja liberal estoneze), Mark Rutte (ish-kryeministër holandez liberal), Pedro Sánchez (kryeministri socialist spanjoll) dhe Leo Varadkar ( lideri irlandez i qendrës së djathtë).

Emrat e rangut të dytë përfshijnë: Katarina Barley (një eurodeputete gjermane e qendrës së djathtë dhe ish-ministër i drejtësisë), Krišjānis Kariņš (ministër i jashtëm i qendrës së djathtë të Letonisë), Enrico Letta (një deputet i lartë italian i qendrës së majtë dhe ish-kryeministër), Micheál Martin (ministri i jashtëm irlandez i qendrës së djathtë), Teresa Ribera (një zëvendëskryeministre socialiste spanjolle), Maroš Šefčovič (një komisioner i BE-së sllovake i qendrës së majtë) dhe Frans Timmermans (një ish-komisioner holandez i BE-së).

“Hipoteza e Draghi [si president i Këshillit të BE-së] është interesante sepse nënkupton që liderët e BE-së do të ishin gati të zgjidhnin një personalitet shumë të fortë në një nga punët kryesore dhe dikë që nuk është në linjë me një nga partitë kryesore evropiane.

Qershori paralajmëron fillimin e sezonit të zjarreve të BE-së lidhur me klimën. Protestat e fermerëve dhe të tjera sociale po përhapen.

Tema tjetër për të cilën votuesit u interesuan në sondazhin e ECFR ishte migrimi, një fushë beteje e vjetër midis të djathtës ekstreme dhe rrjedhës kryesore të BE-së.