Monitorë të mëdhenj, dritë e zbehtë, militantë me uniformë.

Në orët pas sulmit, Hamasi ka nxjerrë një video për të treguar një qendër të aftë për të ndjekur veprimet e udhëheqësve në kohë reale.

Bëhet fjalë për një nga seksionet e “komandës së unifikuar” të krijuar në vitin 2018, strukturë së cilës i janë bashkuar rreth dhjetë fraksione palestineze në Gaza.

Ky është një nga objektivat e Izraelit.

Por nuk është e lehtë të identifikohet.

Ai do të jetë në një bunker dhe do të ketë qendra paralele të afta për të garantuar vazhdimësinë e zinxhirit hierarkik, të ndarë midis liderëve të mbetur në Rripin e Gazës dhe “vëllezërve” të tyre jashtë vendit.

Secili me referentët e vet, peshën specifike, marrëdhëniet e veçanta pak a shumë transparente.

Ka qenë gjithmonë kështu, një distancë fizike që ndonjëherë është kthyer në burim konflikti, xhelozie, dyshimi.

Por edhe një tregues i popullaritetit: ata që mbetën në “kafaz” dhe sfiduan bombat shihen me një sy tjetër si “politikanë” të strehuar nga Gjiri në Turqi.

Aq më tepër pas lëshimit të përmbytjes së Al Aksa.

Mediat arabe kanë raportuar më herët lajmin për vrasjen e dy anëtarëve të “byrosë politike”, Jawad Shammala dhe Zakaria Abu Amar, informacion i pa konfirmuar ende nga burime zyrtare.

Në terren, udhëheqja është në duart e Mohammed Deif, kreu i Brigadave Ezzedine al Qassam.

Pasi i ka shpëtuar një serie pritash të pafundme, ai është shndërruar në një hije të aftë për të drejtuar luftëtarët.

Betejat e përsëritura i kanë mësuar milicët e tij se si të rrisin masat e sigurisë rreth tyre, duke e ditur se Shin Bet i premton ar kujtdo që mund të tregojë strehimin e tyre, i cili mund të jetë kudo.

Mund të jetë nën një ndërtesë ose një xhami, në një zonë të padyshimtë, në një bodrum për t’i rezistuar bombardimeve të rënda.

Një rreth i dyfishtë rreth tij. E para për të ruajtur vendndodhjen, e dyta për të parandaluar vrasjen.

Hamasi e ka marrë parasysh vdekjen e tij.

“Ne nuk e mohojmë që eliminimet lënë gjurmë, por ato përfaqësojnë diçka të shenjtë për ne, të lidhur me fatin tonë dhe na shtyjnë të luftojmë përsëri”, ka thënë një palestinez.

Një mbrojtje tjetër ka të bëjë me bashkëpunëtorin më të ngushtë, Marwan Issa.

Situatë e ndryshme është për Yahya Sinwar, lideri politik, i cili mbeti në Gaza.

Izraelitët e kanë përfshirë në listë prej disa kohësh, por shërbimet sekrete egjiptiane në të kaluarën i kanë kërkuar Jerusalemit “të mos e prekin” si bashkëbisedues në çdo negociatë.

Nuk dihet nëse ky rregull zbatohet ende, masakrat e civilëve kanë zhdukur jetë dhe kanë vënë në pikëpyetje “rregullimet” pragmatike.

Në teori, liderët e lartë të mirëpritur në Katar, financuesi dhe mburoja politike e fraksionit, janë më të sigurt.

Doha është ndër të tjera edhe shtëpia e mesazheve shumë të rëndësishme të Haniyeh dhe Khalil al Hayya.

Prej këtu ata lëvizin për vizita zyrtare, kontakte, veprime të dukshme apo të rezervuara diplomatike.

Ai ende bën turne në Lindjen e Mesme, Khaled Meshal, fytyra e diasporës dhe i mbijetuari i “ilaçit të Zotit”, pra helmimit nga izraelitët në Jordani në vitin 1997.

Megjithatë, eksponentët e transplantuar në Liban dhe zonën përreth kanë më pak garanci.

Mbi të gjitha Saleh al Arouri, një figurë me rol ushtarak dhe politik, shumë i pranishëm në skenë.

Jerusalemi e ka në vijën e zjarrit, ka lëshuar paralajmërime që kanë provokuar kërcënime nga lëvizja në rast se goditet.

Anëtarë të tjerë janë vendosur në Turqi, mysafirë të një Erdogani të paqëndrueshëm: ai mbështet fraksionin në emër të Vëllazërisë Myslimane, por në disa raste ka ftuar anëtarët të lëvizin diku tjetër.

Një gjest mbrapa me Izraelin në një mjedis bizantin.

Në dy vitet e fundit inteligjenca turke ka njoftuar kapjen e spiunëve të Mosadit, shpesh palestinezë, të ngarkuar me monitorimin e komunitetit ekstremist.

Në verë ai dyshohet se çmontoi një rrjet fantazmë prej 56 elementësh, të pajisur me mjete teknologjike dhe të drejtuar nga izraelitë 007 në Evropë.

Një numër që dukej i tepërt për një rrjet klandestin, gjithsesi “spiun” i një arene të destinuar të zgjerohej, siç ndodhi pas masakrës në Lojërat Olimpike të Mynihut në vitin 1972.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.