KAHLIL GIBRAN

Më thua se frikësohesh nga dashuria. Përse frikësohesh, vogëlushja ime? Frikësohesh nga drita e diellit? Frikësohesh nga batica? Frikësohesh nga agu? Frikësohesh nga ardhja e pranverës? Përse frikësohesh nga dashuria? E di se kjo dashuri e paktë nuk do të të kënaqë.

E di, gjithashtu, se as mua nuk më kënaq dashuria e paktë. Unë e ti nuk kënaqemi dhe as do të kënaqemi me të paktën. Ne duam shumë. Duam gjithçka. Duam të plotën. Po të them, Mari, se plotësimi është te dëshirat dhe nëse dëshira jonë është një prej hijeve hyjnore, atëherë, me siguri, do të arrijmë deri te drita hyjnore.

Mos iu frikëso dashurisë, Mari. Mos u frikëso nga dashuria, o udhëtarja e zemrës sime! Asaj duhet t’i jepemi pavarësisht prej dhembjes, dëshirave dhe pasioneve që sjell. Dëgjomë Mari: Sot jam në burgun e dëshirave. Këto dëshira kanë lindur me mua. Sot jam lidhur me idenë e vjetër, të vjetër sa stinët e vitit. Mund të jesh me mua në burgun tim derisa nuk dalim në dritën e ditës. Dëshiron që të jesh me mua derisa nuk thyhen prangat dhe të dalim deri në majë? Tani afroma ballin. Afroma ballin tënd të bukur, ashtu, ashtu të ka bekuar Zoti. Zoti të ruajt, e dashur, o udhëtare e zemrës sime!

Nju Jork, 26 shkurt 1924

(Përktheu: Salajdin Salihu. Marrë nga numri i gjashtë i revistës “Akademia”)