IZET ABDYLI

LIS I FORTË

(Babait tim që shkoi në amshim)

Qëndrove një shekull vertikalisht
Si një lis i fortë
Të rrahën furtuna e stuhi
Veç u kalite më shumë

Se kishe vetëm një Zot me bindje
Ndaj sfidove kalvarin e vuajtjeve
Ndër vite
Nuk u korite

Dritë e shpirtit tënd
Mbolli sall mirësi e dashuri
Ndër breza

Nuk ishte lehtë një shekull
Ta gatuash fjalën e mirë
Kur përreth silleshin lukuni të egra
Kur të mbyste terri
E kur vritej shpresa

Dy lidhje të mbajtën
Vertikalisht
Njëra me popullin
E njëra me Zotin
Deri në amshim
O më i dashuri im

FUNDI PERANDORËVE

Si nuk u ngopët tërë këto vite
akoma ëndërroni majat e lavdisë
si nuk e shihni fund(ë)rrinën tuaj
apo jeni dehur nga afshi i marrëzisë

Vallë harruat se do të vij një ditë
nga majë Olympit keni për të zbritur
e portreti juaj do t’ju shfaqet përballë
si një ikonë turpi do t’ju neveritë

Mornica në trup do t’ju shkojnë pandarë
miqtë e dikurshëm do të ikin nga ju
kalaja e dikurshme do të shembët nën këmbë
e ju papritur do të zhyteni në llumë

Eh sa perandorëve u ka ardhur fundi
me turp janë mbyllur në oazën e vetmisë
përbuzja si pështymë u është kthyer fytyrës
të mjerë i kanë ngrysur ditët e pleqërisë

DETI

Qëkur preka kaltërsinë tënde
marrëzisht u dashurova në ty
i bukuri det gjerë e gjatë shtrirë
dua të pushtoj e dot s’të përpij

Sa mall kam për valët në shkumbëzim
mëngjeset e diellta plot freski
përplasjen e jodit nga stërkalat
e ajrin e dyzuar që hyn në mushkëri