Shkruan: Stefano Marcelli

Por gjeneralët vendosën të mos i vendosnin trupat në gatishmëri, edhe sepse shumica e tyre ishin vendosur diku tjetër. Rreth 33 batalione të ushtrisë ishin vendosur në kufirin me Bregun Perëndimor për të mbrojtur kolonët izraelitë, ndërsa vetëm tre mbetën për të ruajtur kufirin me Gazën.

Për t’u marrë me sulmet e zakonshme me raketa të Hamasit në qytetet izraelite, menduan gjeneralët e IDF-së, do të mjaftonte sistemi i sofistikuar i kontrollit elektronik i instaluar në kufi dhe Kupola e Hekurt, sistemi antiraketë që konsiderohet më efikasi në botë.

Ajo shkoi siç e dimë, me teknologjinë izraelite të sabotuar, qindra terroristë që depërtuan në territorin izraelit, një gjakderdhje të paparë, veçanërisht të civilëve të pafajshëm, dhe një vend në traumë nga një masakër që është krahasuar, në përpjesëtim me popullsinë, pesë herë më e lartë në humbje se ajo e Kullave Binjake në New York.

Megjithatë, shenjat e lëvizjeve ushtarake përtej kufirit ishin të qarta dhe alarmet kishin rënë. Disa ditë para sulmit, transmetuesi publik Kan kishte postuar në Twitter: “Xhihadi Islamik filloi një stërvitje të zhurmshme shumë afër kufirit, gjatë së cilës ata praktikuan lëshimin e raketave, depërtimin në Izrael dhe rrëmbimin e ushtarëve”.

Avi Jager, nga Instituti Ndërkombëtar kundër Terrorizmit i Izraelit, thotë: “Forcat e armatosura izraelite janë përgatitur për luftën e gabuar”.

Por nuk ishte vetëm një gabim tragjik i strategjisë ushtarake.

E shtuna e zezë e Izraelit lindi nga strategjia politike e ndjekur në dekadat e fundit nga qeveritë e krahut të djathtë në Izrael, që synonte delegjitimimin e Autoritetit Palestinez, pushtimin e territoreve në Bregun Perëndimor, duke zgjedhur si bashkëbisedues të privilegjuar terroristët e Hamasit, të kufizuar brenda Rripit të Gazës.

Gazeta izraelite Times of Israel shkruan: “Për vite me radhë, qeveritë e ndryshme të udhëhequra nga Benjamin Netanyahu kanë adoptuar një qasje që e gjunjëzoi presidentin e Autoritetit Palestinez dhe bëri lëvizje që mbështetën grupin terrorist Hamas, i cili u promovua në bashkëbisedues dhe me të cilin Izraeli u angazhua në negociata indirekte përmes Egjiptit, duke e lejuar atë të marrë fonde të konsiderueshme të huaja. Kjo strategji e forcimit indirekt të Hamasit, duke i lejuar atij sulme sporadike dhe operacione ushtarake, përfundoi në tym të shtunën e kaluar”.

Qeveria izraelite për momentin i është përgjigjur sulmit të Hamasit me një operacion ushtarak, i cili prek pa dallim popullsinë e Gazës dhe tashmë ka shkaktuar më shumë se 2 mijë viktima, duke përfshirë mjekë, punonjës të OKB-së, gazetarë dhe më shumë se 700 fëmijë. Një rrethim i stilit mesjetar (pa ujë, ushqim dhe ilaçe për popullatën civile) që bie ndesh me të gjitha ligjet ndërkombëtare dhe që e bën OKB-në të flasë për një “katastrofë humanitare”. Një hakmarrje që tenton të mbulojë me gjak disfatën shkatërruese të pësuar nga terroristët pro-iranianë.

Por nuk mjafton. Ushtria izraelite tani po përgatitet për një operacion tokësor për të hyrë në labirintin e ndërlikuar të tuneleve nëntokësore të ndërtuara nga Hamasi vitet e fundit në kërkim të pengjeve të rrëmbyer dhe drejtuesve të organizatës. Ky është një operacion që të gjithë ekspertët ushtarakë e gjykojnë si një rrezik shumë të lartë.

Ndërsa Hamasi ka çdo interes që kjo luftë të zgjasë sa më gjatë që të jetë e mundur, Izraeli duhet të përpiqet t’i japë fund asaj sa më shpejt që të jetë e mundur. Koha mund të mobilizojë shumë grupe terroriste të pranishme në zonë dhe të bindë forcat si Hezbollahu dhe Irani që të hyjnë në lojë. Kështu Izraeli do të rrezikonte një rrethim që mund të shpërthejë në një luftë rajonale.

Kësaj i frikësohen edhe OKB-ja dhe mbi të gjitha SHBA-të, ku Biden ka vendosur të ndryshojë politikën e mosangazhimit në Lindjen e Mesme të ndjekur nga paraardhësit e tij, duke forcuar praninë ushtarake në zonë.

Nëse Izraeli supozohej të përfaqësonte elementin stabilizues të ekuilibrit gjeopolitik në Lindjen e Mesme në emër të aleancës Atlantike, ai sot është bërë qendra e destabilizimit. Marrëdhëniet e këqija midis Biden dhe Netanyahu-t sigurisht që nuk janë të destinuara të përmirësohen në këtë situatë.

Ndërkohë, përballë masakrës në Gaza, fronti pro-izraelit ka filluar të plasaritet në opinionin publik dhe qeveritë evropiane.

I vetmi element minimal pozitiv i kësaj situate është se, pas dekadash indiferencë, diplomacia ndërkombëtare duket se ka filluar të lëvizë përsëri: SHBA-të, Egjipti, Kina, Katari, Jordania, Turqia duket se duan të angazhohen për të gjetur një zgjidhje paqësore për këtë zjarr të fundit në Lindjen e Mesme.

Mbetet vetëm të shpresojmë: këta dy popuj kanë pritur më kot paqen për një kohë të gjatë.Albanianpost.