Ajmane Bajrami

Në skajet e dekoruara të kornizës, ishte pluhuri i pushuar, dëshmitar i kohës së kaluar.

Dëshmitar i pa-prekjes, dëshmitar i harresës.

Magjepsëse në korniza,

Është lumturia, ajo e kohës së shkuar, ajo që po të mos ishte për kornizën, do të ishte e harruar.

Korniza magjepsëse nuk tregon hartën e udhëtimeve tona, apo mbarimin e saj.

Ajo nuk tregon se në fund ne humbëm rrugët për tek njëri-tjetri.

Korniza hesht.

Madhështore në mbretërinë e saj, teksa shet lumturinë e dy njerëzve që në udhëkryqet e jetës morën drejtime të kundërta.

Korniza rri, e palëvizshme, e patundshme, shet gënjeshtrën e lyer me ngjyrë shprese, tek ata që vijnë pas nesh.

Dikush e prek, korniza nuk ndryshon ngjyrë, nuk lëviz, ajo madhështore nuk ka nevojë për fjalë.

Korniza magjepsëse, nuk është edhe aq e tillë sepse ajo dëshmon vetëm një moment të lumtur të mbuluar nga pluhuri,

korniza nuk tregon asgjë, nuk tregon luftën që bënë dy të dashuruar, bashkë për të qëndruar. Ndoshta atëherë kalimtarët do të na trokisnin, ndoshta dikush vërtetë do të shpresonte për një dashuri të tillë.

E ndoshta ky do të ishte ngushëllimi i vetëm që do të merrnim nga një dashuri e tillë.

Sa herë ke qëndruar e zhveshur para botës?

Me një copë pëlhure të shkoqur, në tentimet për ta fshehur shpirtin, ata brohorisin e zhveshur e ti qeshesh me naivitetin  e tyre.

Ajo që ju shihni është e përkryer, lëkura ime është e butë.

Nën pëlhurën e shkoqur fsheh shpirtin, sepse e di që dallon nocioni yt i perfeksionit nga i tyri.

Fytyra të qeshura, të lumtura me shfaqjen tënde, e ti qeshesh e lumturohesh dhe më shumë sepse qëllimi yt po arrihet, shfaqja jote, roli yt po shitet.

Mendon se a do të ekzistonte e njëjta lumturi në fytyrat e tyre nëse në vend të trupit tënd do të shihnin shpirtin tënd, nëse do të shtriheshe në tokë, e të nxirrje me grushte flokët e tu?

Apo do të qeshnin, prapë, me mendimin se është veç një rol tjetër, se dhimbje njerëzore e tillë nuk ekzistonte…

Thonë se në botë e sheh atë që vetë je!

-E unë çfarë jam? – pyes vetën.

Çfarë shoh në botë, nuk mund të jem unë.

Bota vuan nga uria për dashuri, ndoshta bota qenka vërtetë unë.

Ndoshta unë jam bota, e bota është unë.

Vazhdoj të ndjek mendimet, çfarë tjetër shoh në të?

Pse bota në të zeza më vjen e ndonjëherë fare rrallë bëhet gri, çfarë do të thotë kjo për mua?

Botën e shohë të mykur, njerëz të mërzitshëm deri në asht.

Duke ecur me pajisje në duar

që masin lumturinë e tyre me të të tjerëve.

Ata matës të prishur, tregojnë se secili është më i lumtur se ti.

Shkoj më larg, më jashtë.

-Jo – i them vetës, kjo nuk je ti.