Majlinda Kelmendi nga Kosova nuk është thjesht një xhudiste e suksesshme. Në vitin 2016, Majlinda përfundoi koleksionin e saj për t’u patur zili, duke u bërë kampione Evropiane, Botërore dhe Olimpike.

Arritjet e saj personale që i dhanë lavdinë e vendit të saj ajo nuk mund t’i imagjinonte. Tashmë ajo ishte një fener për kombin e saj me arritjet e saj të jashtëzakonshme, por medalja e artë olimpike në Rio de Janeiro ishte pjesa e fundit e enigmës.

Kosova shpalli pavarësinë në vitin 2008 por nuk u njoh nga IOC deri pas Lojërave Olimpike të Londrës ku ajo përfaqësoi Shqipërinë. Medalja e artë olimpike e Majlindës ishte e para për Kosovën, fakti që ishte e artë ishte edhe më i madh. Kjo vendosi standardin për pjesën tjetër të ekipit të saj që tashmë po merrte medalje.

Ekipi kosovar i xhudos bëri progres dhe në Tokio ka fituar dy medalje të tjera të arta të cilat ishin të paimagjinueshme një dekadë më parë, dhe akoma edhe për ekipin ata janë të lumtur nga ajo që kanë arritur, por diçka që ata patjetër e ndiejnë është se motivimi i tyre erdhi nga Forca e Majlindës dhe trajneri i tyre, Driton Kuka.

Distria Krasniqi dhe Nora Gjakova kishin ditën e jetës së tyre në Tokio, dhe megjithëse Majlinda shpresonte ta gjente veten në podium, eliminimi i saj në raundin e parë ishte një tronditje e madhe si për veten ashtu edhe për pjesën tjetër të komunitetit të xhudos.

E shkatërruar nga dëmtimet dhe operacionet e njëpasnjëshme që nga viti 2015, ajo mendoi se pandemia do të ishte shpëtimi i saj, se ajo do të kishte kohë të shërohej dhe të kthehej në gjendjen kulmore, por një operacion në gju në shtator 2020 provoi të kundërtën dhe e ktheu atë në gjendjen në të cilën ishte. Fatkeqësisht, kjo ndikoi në mentalitetin e saj deri në pikën që ajo ishte e pasigurt se mund të garonte edhe në Lojërat e saj të treta Olimpike.

Trajneri Driton Kuka mendoi se ndoshta humbja e kampionateve evropiane dhe botërore do të ishte në rregull pasi ajo ishte ende e kualifikuar, por kur ajo sugjeroi në janar që ajo do të humbiste të gjitha garat, ai kuptoi se ata po bënin një lloj bisede tjetër.

Përfundimisht, ajo kuptoi se ishte e rëndësishme për ekipin që ajo të vazhdonte në Tokio dhe pavarësisht se ndihej mjaft mirë e përgatitur, aq sa për të gjetur pak lumturi në Budokan, nuk ishte ashtu. Ajo nuk ishte në gjendje të përmbushte qëllimet e saj personale dhe për këtë, ajo thotë se nuk ka një përgjigje, në njëfarë mënyre tingëllon sikur e përndjek, se ajo mund të mos ketë kurrë një përgjigje për të dhënë.

“Ndjeva sikur çdo gjë u shkatërrua (qan). Nuk e di, por ende nuk mund ta kuptoj pse shkoi ashtu. Diçka duhej të funksiononte. Nëse jo eksperienca ime, atëherë përgatitje fizike e imja. Nëse jo kjo, atëherë diçka duhej të funksiononte. Tani provoj që të mos e mendoj atë sepse nuk kam përgjigje. Ishte dita më e keqe e jetës sime”, tha Majlinda Kelmendi.

Megjithatë suksesi ekstrem i ekipit është diçka në të cilën ajo mund të marrë ngushëllim, duke qenë pjesë e ekipit të vogël që ka mahnitur botën, raporton Express.

Një gjë e rëndësishme për Majlindën është se ajo nuk pendohet. Ajo mund të mos e ketë kaluar ditën e saj, një krahasim i ashpër me përvojën e saj në Rio, por ajo që ka është një bibliotekë e kujtimeve të bujshme që përfshijnë gjithë karrierën e saj. Duke reflektuar për kohën e saj në Tokio, ajo tani e di që të mos shkonte do të ishte një gabim i rëndë, diçka për të cilën do të ishte penduar dhe do të vinte në dyshim gjatë gjithë jetës së saj, “çfarë nëse” varej mbi të.

Për familjen, klubin, vendin dhe komunitetin e xhudos ajo është një heroinë, duke udhëhequr ekipin e Kosovës përkrah trajnerit të saj Driton Kukës, me shokët e saj të skuadrës që presin në krahë, duke e mbështetur atë në çdo hap të rrugës. Ky klub i lidhur ngushtë do të vazhdojë ta bëjë këtë, të mbështesë njëri-tjetrin në momentet e tyre më të mira dhe më të këqija. Majlinda nuk kishte asgjë për të humbur në Tokio dhe ndihmoi ekipin e saj të fitonte më shumë nga sa ëndërronin. Ne do të presim për të parë se çfarë do të sjellë e ardhmja.