Poezi nga: Vladimir Mayakovsky
Përktheu: Faslli Haliti

Të gjithë
në krahët e modës:
me ngut
duke u zvarritur
si një qen
që kafshon bishtin e vet,
cilido
bën autokritikë.
Ai vetë
burokrati sovjetik,
rreh
gjoksin ministror:
Këshillat
mua më japin
përherë kënaqësi.
Kritikoni!
Unë
nuk jam arrogant.
Por …
ajo shfryrje
e gazetës së murit …
Ç’kuptim ka
të luash
bësh
korrespondentin punëtor?
“Shkruani
vëzhgimet tuaja
dhe i përcillni ato
në rrugë hierarkike”.
Autokritiku
sovjetik budalla
arsyeton kështu,
dhe tiranizon:
“Unë nuk jam
Armik
i kritikës
Por korrespondeti punëtor
shkon duke mbjellur
budallallëqe.
Kritikoni!
Nuk ofendohem.
Nëse kritika ka buon sens
zemra gëzohet.
Por …
Me kusht që kritiku
të mos jetë
inferior
shtatëmbëdhjetë gradë”.
I ëmbëlsuar me mjaltë
dhe i zellshëm
kritiku një sahanlëpirës.
Dhe pikërisht
për këtë
direktivë
ai
nuk ka vlerësuar
kurrë askënd.
Për ditë
të tëra
mund të mundohesh
që tashmë,
i ke marrë
nga lart,
sepse superiori
duke parë zellin,
nuk të hedhë
jashtë organikës.
Seriozisht
ngulin vështrimin
specialistët
mbi modën e kritikës;
thonë:
“Këndoni,
kritikë-këngëzues
rrihni
ujë me gjuhë”.
Shumë
panë
vite me radhë
fushatat e dhunshme, sulmet.
Do të duhet
tashmë
të rrini në arkivin e modave,
moda
të autogërmimit.
Po korrespondeti punëtor?
Ja,
shikoje!
krejt i dëshpëruar
dhe shih si shikon vëngër:
autokritika
të tilla
bëjnë që të kërcasë
lëkura e zverkut.
Duart e mëdha pasive
të kota
futen
në xhep.
U detyrua
të hesht
i kashaisur,
i shtrydhur
e i sistemuar.
Një llavë frazash,
për të mos dalë jashtë tyre.
Kush me vështirësi,
e kush me vrull,
secili,
mbi kalin
e slloganit të modës
bën kritikë kundër vetes së vet.
Qytetarë,
S’duam të na vini e të na thoni
se kjo
është autokritikë!
Dhe ndërsa
Liderët radhisin varg
thashethemet demokratike,
midis nesh
jetojnë
të devotshmit e heshtjes
delet
e klasës punëtore.
Por, ndërsa
ne heshtim si skllevër,
hordhitë
e ish të bardhëve
forcohen:
ndizen,
dhe grabisin, vjedhin,
dhe të pabindurve, ua dërrmojnë
turirin.
Lëkura
e të heshturve
ka një strukturë dinake:
i pështyn në fytyrë,
e ata e fshijnë.
“Në rregull
nuk bënë zë aspak,
përse
duhet të ankohemi?
S’duam
t’i themi lamtumirë
rrogëzës sonë”.
Do të valojnë
gjysmë ore
në një cep,
pastaj përsëri
do të fillojnë të dridhen.
Hajt,
Zgjohuni, ju që flini!
Hiqua maskat
nga koka deri te këmbët.
Shok,
nuk duhet të heshtësh!