Arif Molliqi

Më ngjan se ata udhëtojnë pa e ditur fundin

hip çdo mëngjes në autobus
aty njerëzit lëkunden e lëkunden
më ngjan se udhëtojnë krejt bashkë
pa e ditur fundin

në fytyrat e tyre s’shoh lumturi
më duket se vjedhur dikush ua ka
edhe dëshirën për të jetuar më

çdo mëngjes
ç’është e vërteta
i trembur vrapoj drejt autobusit
vrapoj si një brejtës i keq
gërryej me këmbë e duar
kohën që më ka mbetur