BARDHYL MAHMUTI

Sjellja kolektive gjatë përcjelljes së komandantëve të UÇK-së për në gjykatën politike të quajtur Speciale të Kosovës në Hagë dhe kakofonia se “ata edhe kësaj radhe do të dëshmojnë pafajësinë e luftës çlirimtare të Kosovës”, më kujtuan procesin gjyqësor dhe përcjelljen për të vuajtur dënimin të Fadil Sulejmanit, profesorit të mirënjohur nga Tetova, tanimë i ndjerë.
Për ata që nuk kanë mundur ta ndjekin këtë ngjarje, qoftë për shkak të moshës, sepse ka ndodhur një çerek shekulli më herët, qoftë për arsye të ndryshme, po e përshkruaj shkurtimisht.

Për shkak të veprimtarisë së tij për të themeluar Universitetin e Tetovës, pushteti i Maqedonisë organizoi procesin gjyqësor të motivuar politikisht kundër tij. Nëpërmjet deklaratave të tyre publike, përfaqësuesit e partive politike shqiptare në Maqedoni shprehnin “besimin e tyre të plotë”, që Fadil Sulejmani do të dilte fitimtar nga ky proces gjyqësor; organizatat joqeveritare shqiptare në Maqedoni e denonconin këtë proces gjyqësor, ndërsa intelektualë shqiptarë nga të gjitha trojet shqiptare kërkonin ndërprerjen e procesit gjyqësor dhe shpalljen e pafajësisë për Fadil Sulejmanin… Megjithatë, gjykata maqedonase, e dirigjuar nga politika, dënoi Fadil Sulejmanin me dy vjet e gjysmë burgim.

Ditën kur vendimi i gjykatës u bë i plotfuqishëm, mijëra qytetarë shqiptarë krijuan kortezh të madh për ta përcjellë Fadil Suljemanin deri te dyert e “Burgut të Tetovës”! Për t’i dhënë karakter komik kësaj tragjedie individuale dhe kolektive dhe për ta dalluar nga kortezhet funerale, në krye të kortezhit u vendosën lodraxhinjët dhe curlexhinjët më të njohur të Tetovës! Që të dukeshin sa më “seriozë”, lodraxhinjtë kishin përveshur mëngët e këmishës dhe ishin duke e plasur lëkurën e lodrës duke i rënë, ndërsa curlexhinjët frynin faqet sikur donin t’i bënin konkurrencë lëkurës së lodrave…

E përcollën Fadil Sulejmanin deri te dyert e burgut dhe u kthyen nëpër shtëpitë e veta. Pas vuajtjes së një pjese të mirë të dënimit nëpër burgjet e Tetovës, Shkupit dhe Manastirit, ai u kthye në shtëpi. Nuk çoi peshë që të gjithë e dinim se ai nuk ishte fajtor! Historia u dha të drejtë atyre që u angazhuan për krijimin e kushteve, që shqiptarët të kenë mundësi të arsimohen nga niveli parashkollor e deri tek ai universitar. Me respekt për ata që vuajtën për realizimin e këtij misioni, të cilët do të mbesin përjetë në kujtesën kolektive. Do të kujtohen edhe “lodrazhinjtë dhe curlexhinjtë” e atij kortezhi, që i dhanë karakter komik tragjedisë sonë kolektive.

Në rastin e tragjedisë që ngërthen në vetvete krijimi i Gjykatës Speciale, duhet të ndërpritet sjellja kolektive komike në situata tragjike!
Ftesat që kanë marrë dhe që do të marrin personalitetet e njohura të luftës çlirimtare janë dëshmi se Prokuroria e Gjykatës Speciale nuk ka prova për të mbështetur ngritjen e aktakuzave. E mbështetur në dosjet e sajuara nga Shërbimi Sekret serb, çështje të cilën e kam argumentuar hollësisht në librin “Mashtrimi i madh”, Prokuroria e Gjykatës Speciale ka filluar të zbatojë edhe metodat e UDB-së së dikurshme: shpreson të grumbullojë të dhënave nëpërmjet “bisedave informative”.

Prokuroria nuk është kishë ku besimtarët rrëfehen për jetën e tyre. Në rastin konkret, nuk duhet të harrojmë se kjo prokurori politike mund t’i interpretojë “rrëfimet” e dikujt në funksion të ngritjes së aktakuzave ndaj atyre që synon t’i nxjerrë para “drejtësisë”! Në prokurori nuk mbrohet drejtësia e luftës çlirimtare! Sidomos jo në atë prokurori që është mbështetur në sajesat serbe.
Prandaj “të ftuarit” në Hagë duhet të kenë një qëndrim: me prokurorinë shihemi në gjykatë, aty ku duhet të ndahet drejtësia! Vetëm në gjykatë ballafaqohen argumentet dhe kundërargumentet!