Mediumi spanjoll “Esferico” i ka kushtuar një artikull të veçantë legjendës së futbollit të Kosovës, Fadil Vokrrit.

Në artikull është përshkruar e gjithë karriera dhe sfidat që ka hasur Vokrri në Jugosllavi, sukseset dhe më pas arritjet kryesore që ka arritur Fadili gjatë karrierës së tij të shkëlqyeshme si futbollist dhe më pas si kryetar i Federatës së Futbollit të Kosovës.

Fadil Vokrri ishte shqiptar dhe luante futboll. Në një kohë kur pak anëtarë të këtij komuniteti mundën. Sukseset e tij në top e bënë atë një pikë referimi për shqiptarët e Kosovës. Tregojmë historinë e një futbollisti që ka tejkaluar thjesht sportin.

Në vitet 1980, Evropa dëshmoi zgjimin e futbollit jugosllav. Për figurat e kujtesës si Saviceviq, Prosinecki apo Boban. Por në ato vite dhe mes kaq shumë yjeve, një futbollist me origjinë shqiptare u fërkua me elitën e futbollit ballkanik. Ai futbollist quhej Fadil Vokrri. Për vite me radhë ai përfaqësoi me krenari një komunitet pa shpirt brenda Jugosllavisë.

Shqiptarët në Jugosllavi nuk e patën kurrë Republikën e tyre. Pavarësisht se ishin grupi etnik shumicë në rajonin e Kosovës, shteti jugosllav i njohu ata vetëm si një territor autonom brenda Republikës së Serbisë.

Për vite me radhë serbët dhe shqiptarët ndanë shtetin dhe republikën. Megjithatë, ata do të përfundonin në një luftë të përgjakshme. Fatkeqësisht diçka e zakonshme në vitet nëntëdhjetë në Ballkan.

Jugosllavia ishte një vend multikulturor dhe shumëkombësh. Ajo përbëhej nga gjashtë republika dhe dy krahina. Njëra prej tyre ishte Kosova. Pesë fe të ndryshme bashkëjetonin në të dhe grupe të ndryshme etnike e banonin atë. Tito ishte arkitekti kryesor i atij vendi. Së bashku me partizanët i dëboi gjermanët nga territori jugosllav. Pas Luftës së Dytë Botërore, Tito shpalli Republikën Socialiste Federative të Jugosllavisë. Megjithatë, ndryshe nga vendet e tjera komuniste në Evropë, Tito zgjodhi një rrugë të pavarur nga Bashkimi Sovjetik. Jugosllavia nuk ishte anëtare e Paktit të Varshavës. Përkundrazi, ishte një nga vendet themeluese të lëvizjes së të paangazhuarve.

Jugosllavia e Titos gradualisht krijoi një kulturë sportive të nivelit të lartë. Në një klimë paqeje, sporti jugosllav ishte i specializuar në sportet ekipore. Krijohen shkollat ​​e trajnerëve dhe përvijohet një stil autokton në disiplina si vaterpoloja, hendboll, basketboll dhe futboll.

Megjithatë, sportistët elitë me origjinë shqiptare në Jugosllavi ishin të paktë. Për këtë arsye, figura e Fadil Vokrrit e kapërcen atë thjesht sportive. Golashënuesi shqiptar u bë në vitet tetëdhjeta një nga elementët e paktë që bashkoi komunitetin shqiptar me shtetin jugosllav që po vdiste.

Në vitet 1980, Vokrri luajti më shumë se njëqind ndeshje për kombëtaren jugosllave. Një moment historik për çdo futbollist me origjinë kosovare. Pavarësisht suksesit, Fadili ishte gjithmonë i qartë për rrënjët e tij. Origjina dhe ndjenja e tij ndaj popullit të tij do të jenë gjithmonë prezente përgjatë gjithë karrierës së tij sportive.

Ai debutoi në elitën e futbollit jugosllav në Prishtinë. Ai u bë një golashënues i pangopur, i cili për disa sezone bëri që një qytet i tërë të harronte vuajtjet e tyre çdo të diel. Goli që i mundësoi Prishtinës të fitojë në shtëpinë e të plotfuqishmit Partizan të Beogradit do të mbetet në histori.

Shifrat e tij të mira në skuadrën kosovare e çuan te një nga ekipet më të mëdha të Jugosllavisë, Partizani. Në kryeqytetin serb vazhdoi të shënonte gola. Idili i tij me golin hapi dyert e kombëtares jugosllave dhe futbollit evropian. Një vit pasi ishte jetik në fitimin e titullit të Kupës nga Partizani, ai u nënshkrua nga klubi turk Fenerbahçe.

Në Turqi, Vokrri mundi të vëzhgonte se si jetonte një shoqëri komplekse si ajo turke, megjithëse në të askush nuk diskriminohej për të luajtur futboll. Kjo përvojë bëri që ai të ndërgjegjësohej për situatën anormale që përjetonin shqiptarët në Serbi. Në shumë raste, kosovarët janë margjinalizuar ose përjashtuar nga ekipet e futbollit për arsye etnike.

Fadili do të luante edhe në ligën franceze në fund të viteve tetëdhjetë, konkretisht në Nimes. Përvojat e tij jashtë vendit i lejuan të fitonte perspektivë për atë që po ndodhte në Jugosllavi. Veçanërisht vështirësitë me të cilat ballafaqohen shqiptarët e Kosovës. Pikërisht në këto vite ai dha dorëheqjen nga përfaqësimi i Jugosllavisë. Ai u largua nga përzgjedhja. Ishin zhurmat e vdekjes së një vendi që u shpërbë në mënyrën më të keqe të mundshme, me gjakderdhje.

Fadil Vokrri do të kthehej në Kosovë vite më vonë. Pas shpalljes së pavarësisë u emërua kryetar i Federatës së Futbollit të Kosovës. Si president i Federatës, ai arriti që në vitin 2016 ta njohë Kosovën si anëtare zyrtare nga FIFA dhe UEFA. Në këtë mënyrë Kosova do të mund të merrte pjesë në garat ndërkombëtare të futbollit. Për shumë kosovarë, ky moment historik është momenti më i rëndësishëm pas shpalljes së pavarësisë.

Më 9 qershor 2018, Fadil Vokrri ndërroi jetë pas një ataku kardiak. Funerali i tij ishte një akt shtetëror. Morën pjesë autoritetet më të larta të vendit të vogël dhe të ri të Ballkanit. Askush nuk u befasua nga ndikimi social i funeralit të tij. Për vite Fadili ishte flamuri i një qyteti pa referenca sportive.

Fadil Vokrri ishte më shumë se një futbollist. Ishte ikona e një qyteti. Shqiptarët që jetonin në ish-Jugosllavi e kishin idhull. Ai ishte një sportist i jashtëzakonshëm. Por përveç aftësive të tij në futboll, menaxhimi dhe diplomacia e tij e mirë bënë që Kosova të njihet si ekip zyrtar. Për të gjitha këto arsye, Stadiumi Kombëtar i Prishtinës mban emrin e tij dhe është zbukuruar me një shtatore të Fadil Vokrrit. Deri më tani futbollisti më i rëndësishëm në historinë e Kosovës. Edhe pse Fadil Vokrri ishte më shumë se një futbollist i thjeshtë. Ndoshta flamuri më madhështor që kishte një popull i etur për liri.