Parashqevi Simaku, dikur një yll ndriçues në qiellin e muzikës shqiptare, simbol i një epoke të artë, sot shfaqet si një shenjë e trishtuar e fatit të ndryshueshëm.

Zëri i saj, që dikur mbushte skenat dhe zemrat e një kombi me pasion dhe jetë, tashmë jehon si një kujtim i largët, i fshehur mes rrugëve të ashpra të një toke të huaj. Amerika, me dritat e saj verbuese, e ka përpirë këtë talent të rrallë, duke e lënë të endet si një shpirt i lirë, por i lodhur, në kërkim të një strehe dhe një shprese.

E pastrehë, por kurrë e braktisur nga shpirti i saj artistik, ajo mban mbi supe peshën e kujtimeve, lavdisë dhe dhimbjes së një realiteti të ashpër. Duket sikur çdo hap i saj është një tingull i heshtur i këngëve që dikur na bënë të ëndërrojmë. Për ata që ende kujtojnë magjinë e saj, Parashqevi është më shumë se një këngëtare; ajo është një simbol i shpirtit njerëzor, që ndonëse mund të thyhet, nuk shuhet kurrë plotësisht.

Të mendosh që dikur ajo ishte fytyra e gëzimit të një kombi dhe tani endjet e saj mes hijeve të qyteteve amerikane janë një pasqyrë e fatit të pamëshirshëm, është një kujtesë e dhimbshme për brishtësinë e famës dhe fuqisë së artit. Në heshtjen e këtyre rrugëve, ndoshta ende dëgjohet jehona e zërit të saj, që kërkon një strehë, një rikthim, një vend ku ëndrrat e saj të kthehen përsëri në këngë.

Parashqevi Simaku “E duam lumturinë”

Një nga këngët më të dashura të brezit tonë, “E duam lumturinë”, mbetet një perlë e muzikës shqiptare që ka shoqëruar fëmijërinë dhe rininë e shumë prej nesh. Me muzikë të kompozuar nga Pirro Çako dhe tekst të Agim Doçit, kjo këngë është një himn për dashurinë, ëndrrat dhe pafajësinë e fëmijërisë.

Mesazhi i saj universal për paqe dhe lumturi, për respektin ndaj nënës dhe kujdesin për botën e të vegjëlve, na kujton se lumturia është një e drejtë që duhet mbrojtur gjithmonë. Refreni i saj, që tingëllon si një lutje për një botë më të mirë, ka mbetur i gdhendur në zemrat tona, duke ruajtur freskinë dhe emocionin edhe sot.

“Mos ua prishni ëndrrat,

janë të vegjël shumë,

mos lëndoni nënat,

syrin e pagjumë…”

Një këngë që përtej kohës mbetet një thesar, një kujtim i gjallë i një epoke ku arti fliste me zemër.

Shkruan: Ilir Muharremi, kritik i artit