Salla e kompanisë aktualisht shënon 350-vjetorin e ndërtimit. Kompania Stationers’ u formua në vitin 1403. Kontrollonte atë që më vonë u bë e njohur si e drejta e autorit dhe u bë e pasur me rritjen e popullaritetit të fjalës së shtypur. Kompania gjithashtu e kishte fuqinë për të sekuestruar librat që cenonin standardet e vendosura nga kisha ose që ishin në kundërshtim me politikat e shtetit. Nga viti 1606, u vendos në Shtëpinë Abergavenny në rrugën “Ave Maria Lane”, por gjashtë dekada më vonë ajo ndërtesë ishte viktimë e Zjarrit të Madh.

Megjithatë, kjo mundësoi që të ndërtohej një tjetër sallë e bukur, e cila u hap në vitin 1673; dhe, pasi mrekullisht u mbijetoi bombave gjermane, salla kryesisht është ashtu siç ishte ndërtuar atëherë, me një enterier të shkëlqyeshëm me punimet më të mira të drurit dhe me mozaikët e xhamave – përfshirë dritaren që i dedikohet vetë Shën Sesilias. Dizajneri i sallës besohet të ketë qenë muratori Robert Wapshott. U rimodelua gjerësisht në vitin 1800 nga Robert Mylne, dhe tiparet e ndryshme zbukuruese përshkruhen nga historiani Nikolaus Pevsner si “kolazh i punës së çdo shekulli, që nga Zjarri i Madh, pjesa më e madhe me cilësi të lartë”.

Karakteristika më e spikatur janë veshjet me panele të punuara nga Stephen Colledge, i njohur si “marangozi protestant” – për shkak të reputacionit të tij të egër si anti-katolik. Brendësia e sallës është vepra e tij kryesore e mbijetuar; ai u çua kundër mbretit Charles II, për arsye doktrinore, dhe më 1681 u var. Pjesa në skajin jugor të sallës nuk është e tij, por vepër e Henry Foordit, një figurë më pak e diskutueshme; është shumë zbukuruar dhe, në mënyrë të përshtatshme, duke pasur parasysh lidhjen e kompanisë me shenjtëreshën Sesilia, është e mbuluar nga galeria e muzikantëve. Salla njihet për akustikën më të mirë dhe një koncert për Festivalin e Shën Sesilias mbahet aty më 18 nëntor, ku Simfonia Britten performon një përzgjedhje të muzikës britanike – nga Purcelli dhe Handeli e deri te Britteni dhe Michael Berkeley.