Nëna Nazife Berisha nuk ishte thjesht një grua e një patrioti, por një monument i gjallë i sakrificës dhe qëndresës kombëtare. Në sofrën e saj nuk shtronte vetëm bukën, por edhe shpirtin e një kombi që luftonte për lirinë. Duart e saj të arta nuk ushqyen vetëm të uriturit, por mbajtën gjallë shpresën, duke e kthyer pragun e shtëpisë së saj në një kështjellë të rezistencës.
Ajo ndau jetën me Selman Elez Berishën, një nga patriotët më të mëdhenj të Prugovcit dhe Kosovës, një shok besnik dhe bashkëveprimtar i Adem Demaçit dhe shumë veprimtarëve të tjerë. Në vitin 2008, kur ai u përjetësua si simbol i qëndresës, ai la një amanet që jehon ende sot qe të përcillej në përjetësi me këngën “Plot pesë shekuj nëna priti”, një këngë që ishte himni i lirisë.
Por nëna Nazife nuk ishte vetëm bashkëshortja e një patrioti, por ishte vetë nëna e idealit kombëtar. Në këtë shtëpi nuk u pritën vetëm veprimtarët e Kosovës, por patriotë nga të gjitha trojet etnike shqiptare. Aty gjetën strehë dhe mbështetje idealistë nga Shqipëria, Maqedonia, Mali i Zi, Lugina e Preshevës dhe viset e tjera ku frymonte shqip. Pragu i saj ishte derë e hapur për burrat e idealeve të mëdha. Nuk pyeste kush ishin, nga vinin apo ku po shkonin, sepse dinte vetëm një gjë se ata ishin bijtë e kombit dhe duhej t’i priste, t’i ushqente, t’i bekojë.
Ajo kujton Remzi Hoxhën, veprimtarin e zhdukur, kujton netët kur ai dhe shokët e tij ndanin bukën, kripën dhe zemrën në sofrën e saj. Aty, ku çdo kafshatë kishte shijen e sakrificës dhe ku çdo gotë uji ishte betim për lirinë. Aty ku idealet nuk kishin kufij gjeografikë, por vetëm një qëllim të shenjtë Shqipërinë e bashkuar ashtu siq porositi shoku i saj i jetës të dizajnohet banesa e tij e fundit me hartë të Shqiperisë Etnike.
Në momentin kur e vizituam, ajo ishte duke ngrënë bukë, por sapo na pa, e la ushqimin mënjanë dhe tha me zërin e një nëne që ka jetuar e ka parë shumë:
“O unë një javë nuk ha bukë, veç të dëgjoj një fjalë, një kujtim, një ditë nga historia e jonë e lavdishme .”
Kjo fjali nuk ishte thjesht një shprehje emocionale por ishte një testament i gjallë i një jete të kaluar mes njerëzve që e kishin vënë atdheun mbi gjithçka, edhe mbi bukën e gojës.
Sot, në pleqërinë e saj, kjo nënë e qëndresës ende nuk i mbyll portat e shtëpisë së saj, ende nuk lodhet së shtruar sofrën për ata që vijnë ta takojnë. Edhe sot e shtroi sofrën e saj për mua, Agimin dhe Sonilën. Sot, ajo falënderon kunatin, Ademin, që i ka mundësuar një jetë solide, por sytë e saj presin ende ata që dikur ushqeu dhe përkrahu, ata që sot mbajnë pushtetin, por që ndoshta e kanë harruar pragun ku dikur u strehuan.
Nëna Nazife nuk kërkon lavdi, nuk kërkon shpërblim. Ajo qëndron si një stoike, e palëkundur nga koha, duke ruajtur kujtimin e atyre që kaluan nëpër këtë shtëpi, me ëndrrat dhe sakrificat e tyre. Dhe ndoshta, edhe kur kjo botë të harrojë, fryma e saj do të mbetet përgjithmonë në atë sofër, aty ku Shqipëria natyrale nuk ishte thjesht një ide, por një betim i përjetshëm i të gjithë atyre që jetuan dhe sakrifikuan për të.